Ο πατερούλης τσάρος και η Αυλή τον είχαν στα ώπα ώπα. Ήταν ένα αξιοζήλευτο αστόπαιδο της εποχής εκείνης. Μορφάντρας με τα όλα του, ψηλός, με γλώσσες και σπουδές, διέθετε ένα βιογραφικό που το ζηλεύανε πολλοί καθότι εκτός των άλλων είχε ανέβει πολύ γρήγορα στην ιεραρχία του πολεμικού ναυτικού για την ηλικία του. Ο πλοίαρχος Νικόλαος Νικολάγιεβιτς Φιλοσοσόφ, ήταν ένας πραγματικός θρύλος για το πολεμικό ναυτικό της τσαρικής Ρωσίας. Το 1908 ήταν αυτός που διέσωσε εκατοντάδες επιβάτες από βέβαιο θάνατο όταν το υπερωκεάνιο που επενέβαιναν έπεσε σε ύφαλο στην Ελαφόνησο της Κρήτης. Σε εκείνο το τραγικό επεισόδιο ήταν κυβερνήτης του καταδρομικού Χιβίντις το οποίο συμμετείχε στην ρωσική ναυτική δύναμη που είχε στείλει η εγγυήτρια Ρωσία για να βοηθήσει στο έργο του ύπατου αρμοστή της Κρήτης Ζαίμη. Λίγα χρόνια αργότερα ως υποναύαρχος πλέον θα διοικούσε τη ρωσική ναυτική δύναμη που περιπολούσε στον Εύξεινο Πόντο και την Μεσόγειο. Το μέλλον είναι μπροστά του… μπα…
Όταν όμως το 1917 μπούκαραν στα χειμερινά ανάκτορα οι μπολσεβίκοι, θα άλλαζε για πάντα η ζωή του 47χρονου αξιωματικού. Μια αλληλουχία τραγικών γεγονότων θα μετέτρεπε τον πρώην ισχυρό και ευτυχισμένο άνδρα της Ρωσίας σε ένα ερείπιο. Η γυναίκα του όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι δύσμοιροι θα ξεψυχούσε από τις κακουχίες που συνόδευσε την ένδοξη και τόσο αποτελεσματική επανάσταση των σφαγέων του Λένιν. Ο μεγάλος του γιος θα αυτοκτονούσε ενώ ο μικρότερος θα σκοτωνόταν στο μέτωπο. Δεν υπήρχε τίποτα πια για τον Νικόλαο. Ήταν τέτοιο το δράμα που ζούσε που όταν όλα φάνηκε ότι είχαν πια τελειώσει για το τσαρικό καθεστώς με επικράτηση των κομμουνιστών το κόψε με τα πόδια και πήγε στην Κωνσταντινούπολη έχοντας μαζί του 3 βιβλία, έναν οδηγό με μηχανολογικά σχέδια, ένα Άτλαντα του διεθνούς Φαρικού Δικτύου, την Αγία Γραφή, μία φωτογραφία του Τσάρου και φυσικά αναμνηστικές φωτογραφίες της χαμένης οικογένειάς του. Στα 52 του φτάνει στην Αθήνα και το Παλάτι τον φιλοξενεί προσφέροντάς του άσυλο. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορούσε να κάθεται να τεμπελιάζει με τους κηφήνες πρίγκιπες, ήθελε να κάνει κάτι. Μαθαίνει λοιπόν ελληνικά και ζητάει ελληνική υπηκοότητα μπας και βρει καμιά δουλίτσα.
Μέχρι να εργαστεί όμως γοητεύεται από μια Ρωσίδα πρόσφυγα την Μαρία και το καλοκαιράκι του 1923 την παντρεύεται ώσπου και αυτή πεθαίνει σχεδόν αμέσως στο Γαλλικό Νοσοκομείο. Είναι εκεί, που σου λέει ο διπλανός ότι υπάρχει θεός και σου ρχεται να τον καυτηριάσεις με ένα πέταλο στα πισινά σαν τα γελάδια. Ο Νικόλαος ήταν συντετριμμένος και έπρεπε να κάνει κάτι οπωσδήποτε για να μην αυτοκτονήσει! Έτσι, αφού πήρε την ελληνική υπηκοότητα ζήτησε από τον Στυλιανό Λυκούδη, διευθυντή και ιδρυτή της Υπηρεσίας Φάρων, να εργαστεί στο σώμα Ελλήνων Φαροφυλάκων. Ο Λυκούδης ξηγήθηκε αν και δεν θα ένιωσε και τόσο άνετα που θα αναγκαζόταν να προσφέρει μια τόσο ταπεινή θέση στον άλλοτε ναύαρχο του πανίσχυρου ρωσικού ναυτικού. Ωστόσο κάτι ήταν και αυτό.
Όταν έμαθε την πρώτη του μετάθεση ο Νικολάεβιτς έβαλε τα κλάματα από συγκίνηση: ήταν στην Ελαφόνησο στην Κρήτη, στο σημείο που πριν 17 χρόνια είχε σώσει τους ναυαγούς εκείνου του υπερωκεάνιου «εκεί που έσωσα τόσους ναυαγούς, σώζομαι και εγώ, ναυαγός της ζωής μου» είπε όταν έμαθε το πόστο του. Εκεί, για δύο χρόνια, κατάφερε επιτέλους να βρει γαλήνη ο άνθρωπος, πλήρως απομονωμένος από τον έξω κόσμο απολαμβάνοντας την μελέτη και άφθονο τσάι. Το ελληνικό κράτος δεν του φέρθηκε και άσχημα εδώ που τα λέμε, έφτασε στον βαθμό του επιστάτη, του αύξησε τον μισθό μέσα σε δύο χρόνια και ταυτόχρονα τον στέλνει στον φάρο των Αντικυθήρων. Στα Αντικύθηρα ο ιδιαίτερος αυτός ρώσος φυγάς παντρεύτηκε σε ηλικία 59 ετών την 34χρονη Ζαμπία Χαρχαλάκη κάνοντας και έναν γιό το Νικήτα. Όταν πλησίασε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί ζήτησε από τον Λυκούδη άλλη μια χάρη για δεύτερη φορά: να παραμείνει στην υπηρεσία λίγο ακόμα. Έτσι για δύο ακόμα έτη ο αριστοκράτης αυτός φαροφύλακας θα παρέμενε στην θέση του.
Όταν βγήκε η σύνταξή του έζησε στα Κύθηρα με την οικογένειά του και κει μελέτησε το ιστορικό αρχείο της Χώρας συμβάλλοντας στην διάσωσή του όταν μπούκαραν οι γερμαναράδες το 41’. Το 1946 όταν η τρομοκρατία των ελληνικών κυβερνήσεων θα πετσόκοβε χιλιάδες αριστερούς, ο άνθρωπος που τον κυνήγησε εξίσου βίαια το κομμουνιστικό καθεστώς στην πατρίδα του, θα έφευγε μια για πάντα στα 80 του χρόνια.
Κάποιοι Ρώσοι αριστοκράτες φυγάδες δούλεψαν και λάτζα ή και οδηγοί ταξί στην Γαλλία. Ο Νικολάεβιτς ίσως ήταν μάλλον από τους προνομιούχους δυστυχισμένους χωρίς να μιλήσει ποτέ για το παρελθόν και την αδικοχαμένη οικογένειά του.
