O λόγος για την ταινία ‘’Rams’’ από την Ισλανδία που κέρδισε το βραβείο ‘’Ένα κάποιο βλέμμα’’ στο πιο πρόσφατο φεστιβάλ των Κανών ενώ τιμήθηκε και από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το Χρυσό Αλέξανδρο καλύτερης ταινίας. Μια απλή και ταυτόχρονα αφοπλιστικά συγκινητική ιστορία που μας μεταφέρει στις πιο απομακρυσμένες κοιλάδες της Ισλανδίας, εκεί όπου οι άνθρωποι επιβιώνουν από την κτηνοτροφία.
Πιο συγκεκριμένα, θα γνωρίσουμε το Γκούμι και το Κίντι, δυο αδέλφια που έχουν να μιλήσουν ο ένας στον άλλο για σχεδόν 40 χρόνια. Είναι εκτροφείς μιας σπάνιας ράτσας κριαριών και όταν σε ένα από αυτά εντοπιστεί μια ασθένεια που μπορεί να προσβάλλει και να εξοντώσει και τα υπόλοιπα ζώα της περιοχής, θα αναγκαστούν από τις υγειονομικές υπηρεσίες να τα θανατώσουν. Τα δυο αδέλφια όμως δεν θα θελήσουν να ακολουθήσουν έτσι εύκολα τις επιταγές του νόμου και θα αναγκαστούν να συνεργαστούν για να σώσουν τα ζώα τους αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους από τις αρχές.
Πρώτα απ’ όλα, για κάποιον που δεν έχει σχέση με την Ισλανδία, η ταινία παρουσιάζει ένα λαογραφικό ενδιαφέρον. Κοιτάζεις αυτά τα πλάνα στις κοιλάδες της Ισλανδίας και πώς αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που έχουν για να επιβιώσουν είναι οι κτηνοτροφικές μονάδες τους. Πέρα από το γεγονός ότι μιλάμε για μια από εκείνες τις βόρειες χώρες όπου οι άνθρωποι είναι πιο εσωστρεφείς, παρόμοιο πρόβλημα επιδημίας σε πρόβατα θα μπορούσε να υπάρξει σε οποιαδήποτε μέρος του πλανήτη υπάρχει κτηνοτροφία κάτι που αυτομάτως καθιστά την ταινία προσιτή.
Και εκεί που το φιλμ γίνεται πλέον πέρα για πέρα οικουμενικό είναι το κομμάτι των αδελφικών σχέσεων (πόσοι και πόσοι άνθρωποι έχουν χρόνια να μιλήσουν με τα αδέρφια τους;). Και ισχυρίζεται ότι το θαύμα της οικογενειακής αγάπης μπορεί να λειτουργήσει κάτω από τις πιο παράξενες συνθήκες, να ανθίσει στις καρδιές ανθρώπων που υπήρξαν εγωιστές και σκληροί εις βάρος του εαυτού τους αλλά και των συνανθρώπων τους.
Η ταινία του Γκρίμουρ Χακόναρσον, όμως, δεν γίνεται διδακτική. Με αργούς ρυθμούς, κάποιες νότες σασπένς αλλά κυρίως ανθρωπιά κοιτάζει το ζήτημα των δυο αδελφών και της μοναξιάς που κυριαρχεί σε απομονωμένες περιοχές. Έτσι, ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι κάτω από την φαινομενικά ψυχρή επιφάνεια των Βορείων μπορεί να κρύβεται μια καρδιά τρυφερή σαν μαρούλι.
