Αναμνήσεις από τον Jozef van Wissem, της Χριστίνας Καλογεροπούλου

Δημοσιεύθηκε

Πριν μερικές εβδομάδες, το κοινό της Ελλάδας, είχε την ευκαιρία να απολαύσει, τόσο στην Αθήνα όσο και στη συμπρωτεύουσα, έναν πολύ ιδιαίτερο μουσικό. Είχα τη χαρά να δω κι εγώ με τη σειρά μου στο θέατρο Χυτήριο από κοντά τον Ολλανδός καλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Jozef van Wissem. Προσωπικά τον ανακάλυψα όταν συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Jim Jarmusch, συνθέτοντας την μουσική για την ταινία του «Only lovers left live». Για όσους, λοιπόν, ακόμα δεν τον έχετε ανακαλύψει, ήρθε η στιγμή!

Κάπως έτσι, με την συνεργασία του με τον Jarmusch, έγινε και ευρέως γνωστός, αφού μάλιστα η μουσική του βραβεύτηκε στις Κάννες. Από το πρώτο λεπτό αυτής της ταινίας νιώθει κανείς την μουσική να διαχέεται στις σκηνές και να μαγνητίζει τις αισθήσεις του θεατή με έναν τρόπο απόκοσμο μα συνάμα και τόσο αρμονικό. Είναι λες και αυτή η συνεργασία έπρεπε να συμβεί, διότι χωρίς τις νότες από το λαγούτο του van Wissem, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.

Η συναυλία –εάν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τόσο απλοϊκά αυτό που συνέβει εκείνο το βράδυ στη σκηνή- ξεκίνησε με ένα ελληνικό συγκρότημα εν ονόματι Mani Deum facebook.com/mani.deum, να παίζουν ακουστικά μία ποικιλία κομματιών τους και να εισαγάγουν τον κόσμο στην ονειρική και underground διάθεση της βραδιάς. Η εξίσου ιδιαίτερη μουσική αυτών των νέων παιδιών, φάνταζε ιδανική και συνταίριαζε απόλυτα με το κόκκινο κρασί, που έπινε το κοινό. Άλλωστε ο Αδάμ και η Εύα από την ταινία του Jarmusch ήταν βρυκόλακες, αθάνατοι εις την αιωνιότητα κι ερωτευμένοι, που γεύονταν αυτό το πορφυρό, για εκείνους, νέκταρ.

Αφού οι Mani Deum ολοκλήρωσαν το πρόγραμμά τους, ήρθε η στιγμή να εμφανιστεί κι ο Jozef van Wissem στη σκηνή. Έτσι κι έγινε, ξαφνικά, δίχως να πει λέξη, παρά μόνο κρατώντας το λαούτο του, προχώρησε με βήμα σταθερό, σε μία λιτή σκηνή που περιείχε μονάχα τα μικρόφωνα και μία καρέκλα• κάθισε και ξεκίνησε να χαϊδεύει αριστουργηματικά τις χορδές του λαούτου του και να δημιουργεί την αισθαντική του μουσική. Ακούστηκαν κομμάτια από τον δίσκο του για το Only lovers left alive, αλλά και από προηγούμενους.

Κάπως έτσι είναι η όλη ανάμνηση. Εκείνος δεν είπε περισσότερες από δέκα λέξεις. Άφησε την μουσική του να μιλήσει. Και νομίζω πως μίλησε, βαθιά στις καρδιές μας. Μεταφερθήκαμε στους ζοφερούς μα ταυτόχρονα και τόσο γλυκόπικρους κι εξωπραγματικούς κόσμους που σε κάνουν να ανατρέχεις νοερά οι νότες του. Προς το τέλος, σηκώθηκε από τη θέση του, κατέβηκε από τη σκηνή και προχώρησε προς τους πίσω θεατές, παίζοντας ταυτόχρονα με την ίδια απαράμιλλη δεξιοτεχνία τις νότες του. Μετά το χειροκρότημα και την αποχώρηση, επανήλθε παίζοντας και τραγουδώντας το μοναδικό του κομμάτι που έχει και φωνητικά, το “Love destroys all evil”

Με την φράση πως ‘η Αγάπη καταστρέφει κάθε κακό και μας ελευθερώνει’ να ηχεί ακόμα στα αυτιά μας, τον είδαμε να χάνεται πίσω από τους καπνούς και τα χειροκροτήματα, ξαφνικά κι αθόρυβα, έτσι όπως εμφανίστηκε. Μείναμε να απορούμε εάν η παρουσία του ήταν απλώς ένα όνειρο, ή εάν πράγματι μπορεί να γραφεί και να παιχτεί μία τόσο ζωντανή μουσική από χέρια ανθρώπινα.

Είναι δυστυχία να μην έχουμε την ευκαιρία να ακούμε τέτοιους καλλιτέχνες συχνότερα από κοντά, μα πολύτιμη η ανάμνηση αυτής αυτού του live για όσους το παρακολούθησαν. Όσοι δεν ήξεραν μέχρι τώρα ποιος ακριβώς είναι ο Jozef van Wissem, ήρθε η στιγμή να τον ανακαλύψουν και να δουν και την ταινία του Jarmusch. Δυστυχώς, εμείς δεν έχουμε ολάκαιρη την αιωνιότητα στη διάθεσή μας για να γεμίσουμε εικόνες, ήχους, γεύσεις, αισθήσεις, όπως οι πρωταγωνιστές της. Έχουμε πολύ λίγο χρόνο για να τον σπαταλούμε αναίτια..

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα