Αλλάζουν οι άνθρωποι;, της Χριστίνας Καλογεροπούλου

Δημοσιεύθηκε

Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να πάψω να συλλογίζομαι τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές. Στην ουσία τους, όλες οι σχέσεις είναι παρόμοιες. Στις λεπτομέρειες διαφέρουν. Το εφαλτήριο για όλες δεν είναι, άλλωστε, αξίες όπως η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός;

5809296778_253299a1a5

Κάποιες σχέσεις που καταφέρνουν να χτιστούν είναι απόρροια απίστευτης τύχης, όπως επίσης μόνο απόρροια τύχης μπορούν να θεωρηθούν και κάποιες γνωριμίες που συμβαίνουν. Ο κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις σου βγάζει διαφορετικά κομμάτια του εαυτού σου και σε βοηθάει ταυτόχρονα να ανακαλύψεις και να εκμαιεύσεις στοιχεία της ψυχοσύνθεσής σου που δεν είχες καν φανταστεί. Άλλοι άνθρωποι σε στηρίζουν και σε κάνουν πιο δυνατό, άλλοι σε ωθούν να αδράξεις ευκαιρίες που σε κάποια άλλη περίπτωση θα δίσταζες και άλλοι σε πληγώνουν με τέτοιον τρόπο ώστε σε μαθαίνουν στο τέλος να προστατεύεσαι. Διότι η ζωή δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα. Όλα στη ζωή έχουν μια θετική αλλά και μια αρνητική όψη.

Διάρκεια ως γνωστόν, όμως, στην ευτυχία δεν υπάρχει. Πώς λοιπόν θα γινόταν να υπάρχουν μονάχα ευτυχισμένες σχέσεις; Μια ανθρώπινη σχέση μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη όταν οι ευτυχισμένες στιγμές είναι περισσότερες από τις θλιβερές και δυσάρεστες. Γι’ αυτό, έχει σημασία με τί κριτήρια επιλέγει ο καθείς τους ανθρώπους που συναναστρέφεται. Τί να κάτσεις να κάνεις με κάποιον ο οποίος δεν σε σέβεται και δεν σε υπολογίζει; Κι όμως, πόσες και πόσες γυναίκες, κυρίως, ανέχονται ψυχολογική και σωματική βία από τους συζύγους/εραστές τους και πόσοι άντρες αρέσκονται να είναι με γυναίκες που συνεχώς τους υποβιβάζουν και τους κατακρίνουν; Έλλειψη πρωτίστως αυτοσεβασμού και δευτερευόντως κρίσης. Οι άνθρωποι θα σου φερθούν με τον τρόπο που θα τους αφήσεις εσύ να το κάνουν.

Από την άλλη, όλοι μας έχουμε βρεθεί σε μια δύσκολη θέση κάποια στιγμή στη ζωή μας που επιζητούμε ένα στήριγμα, έναν ώμο, μία γλυκιά και αληθινή παρηγορητική κουβέντα. Ίσως ακόμη και μια βουβή παρουσία να μετριάσει τον πόνο και τη θλίψη μας. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην έχει προβλήματα. Κανείς δεν μπορεί να είναι συνεχώς χαμογελαστός και ευδιάθετος και εάν έχετε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, να είστε σίγουροι πως ξέρουν να προσποιούνται πολύ καλά. Όταν λοιπόν νιώσουμε την ανάγκη μιας παρουσίας, ποιός θα είναι αυτός που θα μείνει; Ποιός θα αφήσει για λίγο τα δικά του προβλήματα και θα ενδιαφερθεί για εμάς; Δίχως ιδιοτέλεια, αλλά έμπλεος στοργής; Ποιός θα μείνει όταν δεν θα υπάρχει τίποτα να του προσφέρουμε, παρά μόνο ένα κουρασμένο κορμί που θα επιζητεί μια αγκαλιά για να καταφέρει να παραμείνει όρθιο; Αυτοί που θα μείνουν, αυτοί αξίζει να λέγονται πραγματικοί σύντροφοι, φίλοι..

Ο λαός έχει σοφά πει πως «από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο». Υπερβολή που όμως μέσα της κρύβει μια τεράστια αλήθεια. Ναι, τα λάθη είναι ανθρώπινα, όμως η ανοχή μπροστά στα επαναλαμβανόμενα λάθη είναι προσωπικό σφάλμα. Οι άνθρωποι, όπως αυστηρά λένε κάποιοι, δεν μπορούν να αλλάξουν. Αυτό κι αν είναι εσφαλμένη κρίση. Φυσικά και αλλάζουν, ίσως όχι στον πυρήνα τους, μα κανένας δεν μπορεί να μείνει ίδιος και απαράλλακτος. Απλή απόδειξη είναι τα ημερολόγια που πολλοί μπορεί να κρατούσαμε. Δεν είναι το λιγότερο ανατριχιαστικό να διαβάζουμε σε παλιές σελίδες ημερολογίων έναν εαυτό, που θυμόμαστε τις πράξεις του, μα δεν μπορούμε να θυμηθούμε τον τρόπο σκέψης του; Φυσικά και οι άνθρωποι μπορούν λοιπόν να αλλάζουν, μα είναι τεράστιο λάθος να ξεκινάει μια σχέση με την πεποίθηση του ενός εκ των δύο ή ίσως και των δύο, πως μπορούν να αλλάξουν το ταίρι τους. Εάν δεν μπορείς να αντέξεις τον άνθρωπο που γνωρίζεις γι’ αυτό που είναι, τότε καλύτερα να μην εμπλακείς με κανέναν τρόπο μαζί του. Και εάν βλέπεις πως δεν σε προσεγγίζουν γι’ αυτό που είσαι, αλλά γι’ αυτό που νομίζουν πως είσαι, τότε μείνε μακριά από τέτοια άτομα. Κυρίως η εγωπάθεια και το πείσμα τους παρακινεί και είναι αποδεδειγμένο πως οποιαδήποτε σχέση ξεκινάει με τις προσδοκίες να αλλάξει το έτερον ήμισυ, δεν πρόκειται να έχει αίσιο τέλος. Σε τελική ανάλυση, γιατί να σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να αλλάξεις για τον άλλο; Πρέπει να αγαπηθεί η ουσία σου και όχι η εικόνα που προβάλλεις. Το είναι σου και όχι το φαίνεσθαι. Πρέπει λοιπόν να αποδέχεσαι τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου για όλα όσα είναι. Και να έχεις την υπομονή να τα ανακαλύψεις, μπορεί τελικά να εκπλαγείς ευχάριστα.

Τέλος, το μεγαλύτερο ίσως λάθος που κάνουν οι άνθρωποι είναι να γενικεύουν τις εμπειρίες τους. Όχι, δεν είναι όλοι έτσι. Όχι, δεν θα σε πληγώσουν όλοι. Ίσως να μην υπάρχει πρίγκιπας με άλογο, ούτε ξανθιά Barbie, όμως η αγάπη κρύβεται κάπου εκεί έξω. Όταν την αφήσεις, θα σε αφήσει. Και η αγάπη, και η ελπίδα και η προσμονή και τα πάντα. Το «ποτέ δεν είναι αργά» ίσως να μην το αποδέχονται πολλοί, όμως δεν είναι καθόλου ανεδαφικό. Τη ζωή πρέπει να τη ζούμε και όχι να μας ζει αυτή. Την ημέρα που θα εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες να βρούμε αξιόλογα άτομα να βάλουμε στη ζωή μας, θα μπορούμε να θεωρήσουμε πια τους εαυτούς μας δυστυχισμένους. Γιατί εάν χαθεί η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, τι μένει;

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα