Φέτος νιώθω λίγο σαν τους τραγουδιστές που πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι τουρνέ σ’όλη την Ελλάδα: “Τώρα ΚΑΙ στην πόλη σας”! Έχω την τύχη και την χαρά να επισκέπτομαι διάφορα μέρη που δεν ήξερα, να απολαμβάνω νοστιμιές και ανθρώπους που δεν συναντώ καθημερινά, που ίσως διαφέρουν από ό,τι έχω συνηθίσει στον μικρόκοσμό μου. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα ήθελα μια δουλειά με ταξίδια, δεν ήμουν πολύ των μετακινήσεων, αλλά τώρα, όσο πιο πολύ ταξιδεύω, τόσο πιο πολύ το απολαμβάνω. Και δεν έχει σημασία πόσο μακριά πας από τον τόπο σου, όλο και κάτι διαφορετικό θα γνωρίσεις. Κάθε ταξίδι είναι και μια νέα εμπειρία που θα θυμάσαι για πάντα.
Το τελευταίο μου ταξίδι ήταν πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα. Κληθήκαμε να παρουσιάσουμε, μαζί με τον αγαπημένο Κώστα Αθανασιάδη (Gus), γνωστό μάγειρα και ζαχαροπλάστη από το JoytvShow του ΣΚΑΙ, το 1ο Γαστρονομικό Φεστιβάλ Ν. Αγχιάλου, το οποίο διοργάνωσαν άριστα ο Βασίλης Ασδεράκης και οι Επαγγελματίες της περιοχής (εστιάτορες, παραγωγοί). Επρόκειτο για ένα τριήμερο φεστιβάλ ανάδειξης τοπικών γεύσεων και προϊόντων. Κάθε βράδυ στις 9 και για 2 ώρες, συγκεντρωνόμασταν στην κεντρική πλατεία, μαζευόμασταν όλοι μαζί, σαν μια παρέα και μιλούσαμε για νοστιμιές!
Εγώ και ο Gus μαγειρέψαμε από μια συνταγή με τοπικά προϊόντα (ζυμαρικά Πανάγου και κρέατα Γκαραβέλα) κι έπειτα δώσαμε τη σκυτάλη στις κυρίες της περιοχής που κατέχουν τις γεύσεις του τόπου τους πιο καλά από τον καθένα. Ανέβηκαν στη σκηνή, μαγειρέψαμε μαζί τους, γελάσαμε, μάθαμε καινούργια πράγματα, δοκιμάσαμε υπέροχα φαγητά που δε νομίζω να ξαναβρούμε στην Αθήνα, τόσο καλά μαγειρεμένα και πήραμε όσες αγκαλιές δεν έχουμε πάρει όλο τον χρόνο!
Όταν πηγαίναμε, είπα στον Gus: “ξέρεις, όταν γυρίσουμε θα πούμε σε όλους αυτό που λένε και οι τραγουδιστές, το κοινό της Αγχιάλου είναι το καλύτερο κοινό και περάσαμε υπέροχα και ευχαριστούμε πολύ και τέτοια“. Γελάγαμε πολύ αλλά είχαμε και λίγο άγχος για το τι θα συναντήσουμε, αν θα καταφέρουμε να κάνουμε τον κόσμο να περάσει καλά, αν οι κάτοικοι θα μας καλοδεχτούν, εμάς τους δύο εντελώς αγνώστους Αθηναίους. Όμως αυτό που ζήσαμε τελικά, ξεπέρασε κάθε προσδοκία και δεν περιγράφεται με λόγια. Το κοινό μας, άνθρωποι κάθε ηλικίας, ήταν απίστευτα θερμό και φιλόξενο. Τελικά μάλλον τα πήγαμε καλά κι εμείς γιατί βλέπαμε συνέχεια χαμόγελα και λαμπερά μάτια από κάτω. Ήταν πολύ συγκινητικό. Ήταν τιμή μας που γνωρίσαμε για λίγο αυτούς τους ανθρώπους, ήταν χαρά μας που κολυμπήσαμε στα πεντακάθαρα νερά της Αγχιάλου (η παραλία τους πήρε Γαλάζια Σημαία όσο ήμασταν εκεί), ήταν μεγάλη και αξέχαστη εμπειρία όλο το πενθήμερο που περάσαμε εκεί.
Μείναμε στο πανέμορφο ξενοδοχείο της οικογένειας Ασδεράκη, το Laodamia. Πολύ προσεγμένο, καθαρό και διακοσμημένο με πολύ ιδιαίτερα αντικείμενα. Φάγαμε στον “Γαλαξία”, το πιο απίθανο παστίτσιο που θα φας ποτέ σε ταβέρνα, σε ποσότητα που δεν σου βάζει ούτε η γιαγιά σου και απολαύσαμε φρέσκο σουφλέ σοκολάτας και κορμό λευκής σοκολάτας που σε κάθε μπουκιά κάναμε το σταυρό μας που αξιωθήκαμε να τα δοκιμάσαμε. Στο “Γιούσουρι” ερχόντουσαν τα τσίπουρα με το κιλό, μαζί με ό,τι μεζέ θαλασσινών μπορείς να φανταστείς. Αγάπησα πολύ το σαγανάκι με τον τόνο και το λιωμένο τυρί από πάνω, δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά άμα πάτε, να το δοκιμάσετε. Γενικά, διαπίστωσα ότι σερβίρουν πολύ σαγανάκι με ψάρι, μην φοβηθείτε τον συνδυασμό ψαριού-τυριού. Μια άλλη βραδιά φάγαμε στη “Γαλήνη” πρόβεια παϊδάκια και πανσέτες του Γκαραβέλα, να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Γενικά, όπως καταλάβατε, τρώγαμε πολύ. Και πίναμε τσίπουρα. Εκεί οι άνθρωποι δεν μετράνε θερμίδες και βαθμούς αλκοόλ, ζουν ανέμελα και χαρούμενα, ήρεμα και ξέγνοιαστα. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε σ’εμάς τους συνέχεια-στην-τσίτα Αθηναίους.
[metaslider id=15859]
Από τις τοπικές γεύσεις που μας έφεραν οι κυρίες της Αγχιάλου στο φεστιβάλ, ξεχώρισα το σουρωτό, το οποίο είναι σιροπιαστό γλυκό σε μπουκίτσες, όπως τα μπακλαβαδάκια, αλλά είναι με σουρωμένο φύλλο κρούστας και γεμισμένο με αμυγδαλόψιχα, λόγω μεγάλης παραγωγής αμυγδάλων στην περιοχή. Να δεις την κυρία Μπέμπα να να ανοίγει φύλλο με τη βίτσα λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο, να μείνεις με το στόμα ανοιχτό! Τα σουρωτά εγώ τα κατέβασα σαν στραγάλια, δεν ελέγχεις την ποσότητα με αυτό το γλυκό, είναι σκέτη κόλαση. Ανοίγεις το φύλλο (μπορείς να πάρεις έτοιμο, κρούστας), απλώνεις επάνω αμυγδαλόψιχα ανακατεμένη με κανέλα και γαρύφαλλο, το τυλίγεις, το σουρώνεις με το χέρι σου και το απλώνεις σε ταψί. Επαναλαμβάνεις το ίδιο με όλα τα φύλλα κρούστας. Έπειτα, ρίχνεις επάνω τους καυτό λάδι και τα ψήνεις στις αντιστάσεις μέχρι να πάρουν χρυσαφί χρώμα και να γίνουν τραγανά. Τα αφήνεις να έρθουν σε θερμοκρασία δωματίου, όσο βράζεις το σιρόπι, αρωματισμένο με φλούδα λεμονιού και ξύλο κανέλας. Σιροπιάζεις το γλυκό, το κόβεις σε μπουκίτσες σουρωμένες και απολαμβάνεις.
Ακόμη, ξετρελάθηκα με τα γαυράκια στο τηγάνι της κυρίας Βαλασσίας. Πολύ γρήγορα και εύκολα, σε λίγη ώρα, είχε φτιάξει έναν εξαιρετικό μεζέ. Βάζεις τον γαύρο σε φαρδύ τηγάνι με λίγο ελαιόλαδο και πιπεριές ψιλοκομμένες και 1-2 κουτ. σούπας μουστάρδα και ψήνεις για λίγα λεπτά, ρίχνεις από πάνω 1 ντομάτα ψιλοκομμένη και μπόλικη τριμμένη φέτα, αφήνεις για 2 λεπτά να γίνει σάλτσα και σερβίρεις. Αυτή τη συνταγή την πήρε από την πεθερά της και την κάνει χρόνια!
Κι άλλα πολλά δοκιμάσαμε! Καπακωτό με μελιτζάνες και κολοκυθάκια (λέγεται έτσι γιατί τα κάνεις σε φαρδύ τηγάνι και το καπακώνεις, μέχρι να μαλακώσουν τα λαχανικά και να μελώσουν), μπατζίνα (αλευρόπιτα με φέτα και κολοκυθάκια), χαλβά σιμιγδαλένιο (το πιο ωραίο σιρόπιασμα που έχω δοκιμάσει!), μουσταλευριά ζεστή, καπούσκα (χοιρινό με ξινό λάχανο) και πανεύκολο cheesecake με πρόβειο γιαούρτι Γκαραβέλα και home made μαρμελάδα φράουλα της Ελευθερίας (η Γκαραβέλαινα).
Πριν φύγουμε πήραμε πολλές αγκαλιές από όλο τον κόσμο και δεσμευτήκαμε να ξαναπάμε σύντομα σ’αυτό το υπέροχο μέρος. Δυόμιση ώρες από Αθήνα είναι μόνο, αξίζει και με το παραπάνω!
