Η αρχαιολογία είναι μια παλιά μου αγαπημένη. Παρακολουθώντας την παρουσίαση της μελέτης για την ανάπλαση της ακρόπολης της Ρόδου και ακούγοντας ότι αν εκτεθούν οι αρχαιολογικοί θησαυροί που βρίσκονται στοιβαγμένοι στα υπόγεια του παλατιού των ιπποτών, θα χρειαστούν είκοσι μέρες σε ένα τουρίστα απλά για να τα δει με μια βιαστική ματιά, ήρθε στο νου μου μια είδηση που είχα διαβάσει πριν χρόνια και πιθανόν να τη θυμάστε κι εσείς .
Πέθανε ένας ζητιάνος που ζούσε πάμπτωχα, και το στρώμα που κοιμόταν, ήταν γεμάτο από χιλιάρικα.
Η ίδια σκέψη ήρθε στο νου μου, παρακολουθώντας την ακολουθία των πρώτων Χαιρετισμών, την ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου.
Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο θα μου πείτε, αλλά ναι, υπάρχει σχέση.
Σαν τους ζητιάνους και μείς, περιφέρουμε την ένδειά μας ζητώντας δανεικά για να μη χρεοκοπήσουμε, και την ίδια στιγμή κοιμόμαστε σε στρώμα παραγεμισμένο με χιλιάρικα.
Είναι οι ξεχασμένοι μας θησαυροί. Η ιστορία μας, η γλώσσα μας, οι παραδόσεις μας, ό,τι μας κράτησε ζωντανούς σαν έθνος ανά τους αιώνες. Αφεθήκαμε στη μακαριότητα της ευμάρειας, της ευκολίας, νομίζοντας ότι η βάρκα θα αρμένιζε πάντα σε ήρεμα νερά χωρίς πυξίδα, χωρίς καπετάνιο, χωρίς να ξέρει για ποιόν προορισμό.
” Ουρανών υψηλωτέρα , χαίρε γης το θεμέλιον…
Χαίρε κλίμαξ ,γήθεν πάντας ανυψώσασα χάριτι
Χαίρε λυχνία και στάμνε μάννα φέρουσα
το γλυκαίνον τα των ευσεβών αισθητήρια ….
Ισχύς και οχύρωμα ανθρώπων, πυρίμορφον όχημα του Λόγου, κόχλος η τον θείον μαργαρίτην προαγαγούσα ….
Πόσες παρομοιώσεις, πόσες μεταφορές, πόσα καλολογικά στοιχεία, σκηνές που σε μεταφέρουν από τη γη στον ουρανό, μέσα από σκάλες χάριτος, πυρίμορφα οχήματα, αγγελικούς γλυκασμούς!
Η Παναγία του 626 μ.Χ. για την οποία γράφτηκε ο Ακάθιστος Ύμνος, ευχαριστώντας η Πόλη για τη σωτηρία της από τους Πέρσες πολιορκητές, είναι η ίδια και σήμερα. Για δεκατέσσερις σχεδόν αιώνες, ακούει τους ίδιους στίχους, τα ίδια τροπάρια. Μόνο που τα παιδιά μας δυστυχώς, δεν κατανοούν πια αυτά τα λόγια. Φροντίσαμε να τα μάθουμε ξένες γλώσσες, υπολογιστές, να αποστηθίζουν λέξη προς λέξη κείμενα κενά περιεχομένου, για να περάσουν τις συμπληγάδες των πανελλαδικών εξετάσεων.
Αφαιρέσαμε την κριτική σκέψη από την έκθεση ιδεών, εφαρμόζοντας κανόνες επί κανόνων και ποσοστά επί ποσοστών. Μετατρέψαμε το Δάσκαλο και τον Καθηγητή σε δημόσιους υπάλληλους, χωρίς όραμα, με το μυαλό να τελειώσουν όπως όπως για να προλάβουν τα απογευματινά φροντιστήρια, για περισσότερα λεφτά. Θεωρήσαμε εκτός μόδας κάθε τι που είχε σχέση με την παράδοση. Αξία μας ό,τι αγοραζόταν με χρήμα.
Και τα αποτελέσματα, ορατά δυστυχώς : Οικοδομήματα χωρίς θεμέλια και δέντρα χωρίς ρίζες!
Όμως λαός χωρίς μνήμη, χωρίς γλώσσα, χωρίς ταυτότητα, δεν έχει μέλλον.
Ο μη σκεπτόμενος πολίτης, χειραγωγείται πιο εύκολα. Αυτό είναι και το ζητούμενο της περιβόητης παγκοσμιοποίησης, τα αποτελέσματα της οποίας μόλις αρχίσαμε να βιώνουμε.
Και δεν γνωρίζω αν είναι αναστρέψιμα … ελπίζω πάντως!
