Μια ημέρα κοινοβουλευτικής ντροπής η Τρίτη 5 Αυγούστου, καθώς με πολιτική ευθύνη του ΥΠΕΚΑ και προσωπική ευθύνη των 50 βουλευτών που είπαν «ναι», υπερψηφίστηκε τελικά το χειρότερο από τα άρθρα του αντιδασικού σχεδίου νόμου «Περιβαλλοντική αναβάθμιση και ιδιωτική πολεοδόμηση – Οικοδομικοί Συνεταιρισμοί – Εγκαταλελειμμένοι οικισμοί και Βιώσιμη ανάπτυξη».
Παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς του Αναπλ. Υπουργού Περιβάλλοντος, Νίκου Ταγαρά, το άρθρο 36 προβλέπει σωρεία από νέες χρήσεις και περαιτέρω διευκόλυνση ισχυουσών χρήσεων σε δασικές και αναδασωτέες εκτάσεις (όπως εκχερσώσεις, διανοίξεις δρόμων, εγκαταστάσεις ενέργειας, σύνθετα τουριστικά καταλύματα, κ.α.). Επίσης, επιτρέπονται πλέον επιβαρυντικές χρήσεις και για τα πάρκα και άλση σε πόλεις. Η ανυπολόγιστη συνολική επιβάρυνση για τον δασικό πλούτο της χώρας θα είναι μη αναστρέψιμη.
Εκτός από δασοκτόνο, το σχέδιο νόμου που ψηφίστηκε στο σύνολό του την περασμένη Πέμπτη (με εξαίρεση το επονείδιστο άρθρο 36, το οποίο ψηφίστηκε σε ονομαστική ψηφοφορία χθες), είναι ένα νέο μνημείο κακής νομοθέτησης, ανασφάλειας δικαίου και περιφρόνησης κάθε έννοιας κράτους δικαίου. Με την αποδοχή σωρείας τροπολογιών της τελευταίας στιγμής, τη συνεχιζόμενη νομιμοποίηση αυθαιρέτων, την αγνόηση όλων των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας και τη σωρεία ασαφειών και φωτογραφικών ρυθμίσεων, ο νέος νόμος που ψήφισε η πλειοψηφία του Β’ Τμήματος Διακοπών της Βουλής αποτελεί ντροπή για την Ελληνική Δημοκρατία.
Σύμφωνα με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις MEDASSET, Greenpeace, Καλλιστώ, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, Αρκτούρος, Αρχέλων, MΟm, ΑΝΙΜΑ, Δίκτυο Μεσόγειος SOS και WWF Ελλάς, η κρίση δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για περιβαλλοντικά καταστροφικές πολιτικές, στο όνομα μιας χαώδους, μακροπρόθεσμα μη βιώσιμης και σαφώς αμφισβητήσιμης με οικονομικούς όρους «ανάπτυξης». Ο φυσικός πλούτος της χώρας απειλείται από την κυβερνητική πολιτική με συνέπεια την περεταίρω υποβάθμιση της ζωής των πολιτών. Το περιβάλλον πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κεφάλαιο για διατήρηση και ως πεδίο ανάπτυξης μιας πραγματικά βιώσιμης οικονομίας και όχι ως αναλώσιμος πόρος.
Published by
