Από τα πολυσυζητημένα ντοκιμαντέρ της χρονιάς που μας πέρασε- στην Ελλάδα το βλέπουμε σχεδόν ένα χρόνο μετά τη βράβευσή του στο Φεστιβάλ των Καννών και λίγες ημέρες μετά την απονομή των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου όπου ήταν υποψήφιο στην αντίστοιχη κατηγορία.
Πρόκειται για μια συνάντηση ανάμεσα στην 89άχρονη Ανιές Βαρντά- από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του γαλλικού Νέου Κύματος- και τον 33άχρονο φωτογράφο- εικαστικό JR. Αυτοί οι δύο υπογράφουν και τη σκηνοθεσία του εγχειρήματος, η Ανιές Βαρντά συμμετέχει και στο μοντάζ (σύντομες και περιεκτικές οι σκηνές, δεν πλατειάζει σχεδόν πουθενά) αυτού του φιλμ βασική ιδέα του οποίου είναι η περιήγηση στη γαλλική επαρχία και η γνωριμία με καθημερινούς ανθρώπους και εργάτες.
Κάθε πρόσωπο και η ιστορία του, ακούμε κάποια στιγμή τη Βαρντά να λέει σε voice over. Πράγματι, παρακολουθώντας κανείς το ντοκιμαντέρ αντιλαμβάνεται ότι οι δύο καλλιτέχνες δείχνουν ξεχωριστό ενδιαφέρον για την ιστορία κάθε ανθρώπου που περνάει μπροστά από το φακό της κάμεράς τους- η δε πρωτοβουλία του JR να χρησιμοποιήσει το φωτογραφικό υλικό τοποθετώντας το σε τοίχους σπιτιών, εργοστασίων, στην παραλία αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη ότι το φιλμ αποσκοπούσε τελικά στο να τιμήσει την ομορφιά την προερχόμενη από τον απλό κόσμο της υπαίθρου. Είναι πολύ όμορφο στις εποχές των γρήγορων ταχυτήτων και της κυριαρχίας της τεχνολογίας να βρίσκονται καλλιτέχνες που να μαγεύονται από ιστορίες ταχυδρόμων, ζευγαριών που κλέφτηκαν για να παντρευτούν, χωριών- φαντασμάτων και φυσικά εργατών. Η Βαρντά προέρχεται ούτως ή άλλως από μια γενιά που δεν αποστρέφονταν τον απλό κόσμο.
Εκτός από όλα αυτά τα καινούρια πρόσωπα, οι θεατές έχουν την ευκαιρία να δουν τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες με τα τόσα χρόνια ηλικιακής διαφοράς. Η Ανιές μαλώνει τρυφερά το JR που φοράει συνεχώς μαύρα γυαλιά- τα θεωρεί ότι είναι ένα πέπλο που εμποδίζει την επικοινωνία- και τον παρομοιάζει ως προς αυτό με τον πρωτοπόρο του Νέου Κύματος Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Ο ίδιος της δείχνει μεγάλη αγάπη, προερχόμενη από το γεγονός ότι έχει μεγαλώσει πολύ κοντά με τις γιαγιάδες του- η σκηνή όπου η Βαρντά συναντά τη γιαγιά του είναι από τις πιο συγκινητικές του ντοκιμαντέρ.
Προκειμένου να σας εκπλήξει, δεν θα γράψουμε περισσότερα για το ντοκιμαντέρ των δυο καλλιτεχνών. Το μόνο που θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε είναι ότι αφορά στη μνήμη (πρωτίστως τη συλλογική με τις στιγμές που φτιάχνει ή τιμά, έπεται και εκείνη της Βαρντά και οι θύμησές της που τη δένουν με διάφορες τοποθεσίες) , ενδιαφέρεται πραγματικά για τους απλούς ανθρώπους- πόσοι καλλιτέχνες άραγε σήμερα το κάνουν αυτό;- ενώ την ίδια στιγμή είναι χιουμοριστικό (βλέπε το πώς διαχειρίζεται το πρόβλημα με τα μάτια της η Ανιές Βαρντά- κάτι το οποίο ανά στιγμές τροφοδοτεί το φιλμ και με ενδιαφέροντα οπτικά παιχνίδια).
