Τρίτη συνεργασία ανάμεσα στο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ και την οσκαρούχο Τζένιφερ Λόρενς. Η δεύτερη έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν θα αποχωριστεί το σκηνοθέτη χάρη στον οποίο κέρδισε το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου για την ταινία ‘’Οδηγός αισιοδοξίας’’ το 2013 και την οδήγησε ένα χρόνο αργότερα και πάλι στην οσκαρική κούρσα στην κατηγορία του β’ γυναικείου με τον ‘’Οδηγό διαπλοκής’’ δίχως όμως να κατακτήσει το αγαλματίδιο.
Φέτος ο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ αναλαμβάνει να γυρίσει μια ταινία αποκλειστικά πάνω της. Διότι στην ταινία του 2013 μοιράζονταν τα βάρη με τον Μπράντλεϊ Κούπερ ενώ την επόμενη χρονιά μπορεί μεν να προκάλεσε και πάλι θετικές εντυπώσεις αλλά ο ρόλος της ήταν δευτεραγωνιστικός.
Με το ‘’Joy’’ δηλώνεται ήδη από τον τίτλο ότι θα ειπωθεί μια ιστορία που κεντρικό πρόσωπο είναι μια γυναίκα, η Τζόι. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της Τζόι Μαγκάνο που κατάφερε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 να γίνει γνωστή χάρη στην εφεύρεση μιας πρωτοποριακής σφουγγαρίστρας , όχι βέβαια προτού περάσει από σαράντα κύματα.
Από τα θετικά που διέκρινα στο ‘’Joy’’ είναι το ότι στο πρώτο μέρος δόθηκε αρκετός χώρος στο χιούμορ και τη σάτιρα, κάτι το οποίο έλειψε από το δραματουργικά κλισεδιάρικο και εκβιαστικά συγκινητικό δεύτερο μέρος που αφαιρεί αρκετούς πόντους από την ταινία και μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το εάν θα προωθηθεί από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου για τις υποψηφιότητες των επερχόμενων Όσκαρ.
Ως προς τα υπόλοιπα, ο ρυθμός του μοντάζ δεν διαφέρει από εκείνον των προηγούμενων ταινιών του Ο. Ράσελ ενώ η μουσική επένδυση πέρα από αδιάφορες καινούριες συνθέσεις περιλαμβάνει και ρετρό επιλογές καθώς και μια όχι και τόσο καλή επανεκτέλεση του ‘’Something stupid’’ που είχε γίνει επιτυχία από τους Φρανκ και Νάνσι Σινάτρα.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ωρύονται για το γεγονός ότι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο δεν μας προσφέρει ερμηνείες αντάξιες εκείνων που μας έδωσε από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και τα τέλη των 90’s. Ένας μεγάλος ηθοποιός, όμως, ξεχωρίζει παντού. Έτσι κι εδώ ο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ βγάζει κάποιες σκηνές γέλιου μέσα από τις στιχομυθίες του Ντε Νίρο με την πρώην γυναίκα του και μητέρα της Τζόι που υποδύεται υποδειγματικά η Βιρτζίνια Μάντσεν.
Ο χαρακτήρας της τελευταίας δίνει την αφορμή στον Ο. Ράσελ να κάνει ένα σχόλιο γύρω από την εξάρτηση των νοικοκυρών από τις κραυγαλέα αναληθοφανείς σαπουνόπερες που κυριαρχούσαν στις τηλεοράσεις τη δεκαετία του ’80 και του ’90. Αντιθέτως, πιο σχηματικοί δεύτεροι ρόλοι ήταν εκείνοι του Μπράντλεϊ Κούπερ σε ρόλο στελέχους τηλεοπτικού δικτύου και του Έντγκαρ Ραμίρεζ ως πρώην συζύγου της Τζόι με τις σκηνές του όμως με το Ντε Νίρο να είναι χιουμοριστικές.
Ολοκληρώνοντας, δεν γίνεται να μην κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά και στην πρωταγωνίστρια της ταινίας. Διότι είτε μας αρέσει σαν ηθοποιός είτε όχι και ανεξάρτητα από τις αδυναμίες που διαθέτει αυτό το φιλμ, η Τζένιφερ Λόρενς καταφέρνει σε τόσο νεαρή ηλικία-μόλις 25 χρονών- να κουβαλά στους ώμους της μια ολόκληρη ταινία. Μια ταινία όμως που δεν ξέρει ούτε και η ίδια σε ποιο κινηματογραφικό είδος να ενταχθεί, οπότε και για μας είναι δύσκολο να πούμε εάν έχουμε να κάνουμε με μια σάτιρα, μια ταινία καταγγελίας ή ένα δράμα.
