Λίγες βδομάδες πριν την απονομή των Όσκαρ και το ελληνικό κοινό μπορεί να απολαύσει στις αίθουσες σχεδόν όλες τις υποψήφιες ταινίες των μεγάλων κατηγοριών.
Ανάμεσα σε άλλες και η ταινία του Τζέι Ρόουτς ‘’Trumbo’’, με κεντρικό ήρωα το σεναριογράφο και συγγραφέα του αντιπολεμικού βιβλίου ‘’Ο Τζόνι πήρε τα’όπλο του’’, Ντάλτον Τράμπο που βρέθηκε στην περίφημη μαύρη λίστα (που τον απέκλειε να εργάζεται ως σεναριογράφος σε μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο) όταν το 1947 αρνήθηκε να απαντήσει στο Κογκρέσο για το εάν ανήκει στο κομμουνιστικό κόμμα ή όχι με αποτέλεσμα να περάσει και 11 μήνες στη φυλακή.
Πρόκειται για μια από εκείνες τις ιστορικές περιόδους όπου διαθέτουμε πληθώρα ντοκουμέντων και πραγματικό καταιγισμό πληροφοριών, άρθρων και συγγραμμάτων ώστε είναι αδύνατο να την ανασυστήσουμε με κάθε λεπτομέρεια μέσα από μια κινηματογραφική κριτική. Ακόμα και αν η ταινία υπεραπλουστεύει κάποια πράγματα ή αμβλύνει γωνίες της προσωπικότητας του Τράμπο, καταφέρνει να μιλήσει για εκείνη την περίοδο του σκοταδισμού και της λογοκρισίας όπου η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων προσπαθούσε να διερευνήσει και να αναχαιτίσει τυχόν αντιαμερικάνικες ιδεολογίες. Η Επιτροπή αυτή συνδέθηκε και με το όνομα του Τζόζεφ Μακάρθι που αν και δεν συμμετείχε σε αυτήν, καλλιεργούσε ένα οπωσδήποτε αντικομμουνιστικό κλίμα.
Όσον αφορά την ταινία, για την οποία ο Μπράιαν Κράνστον κέρδισε δικαίως και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ερμηνεία του, κινείται σε ένα κλίμα που τείνει προς την screwball κωμωδία και ασχολείται ως επί το πλείστον με την περίοδο από το 1950 και εξής όπου ο Ντάλτον Τράμπο επιζούσε γράφοντας σενάρια για τριτοκλασάτες ταινίες φαντασίας ή στέλνοντας σενάριά του στο Χόλιγουντ που είχαν την υπογραφή άσημων σεναριογράφων (δες και την ταινία ‘’The front’’ με το Γούντι Άλεν που ασχολείται με το θέμα). Κάπως έτσι κέρδισε και δύο Όσκαρ σεναρίου, για τις ‘’Διακοπές στη Ρώμη’’ και το ‘’The Brave One’’ τα οποία του απονεμήθηκαν πολύ αργότερα. Από το 1960 και εξής μπόρεσε να επιστρέψει με το κανονικό του όνομα, ειδικότερα μετά και την έξοδο της ταινίας ‘’Σπαρτακος’’ του Κιούμπρικ που δεν παρέλειψε να χαιρετίσει και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Τζον Κένεντι.
Δεν γίνεται να μη μιλήσουμε για την εκπληκτική ομοιότητα του Μπράιαν Κράνστον με το Ντάλτον Τράμπο και την τόσο πηγαία ερμηνεία του που τη θαυμάζεις μέχρι το τελευταίο καρέ. Το ίδιο, όμως, εκτίμησα και τους δεύτερους ρόλους κι ας μην ξεδιπλώνονται σε τέτοια έκταση όσο ο κεντρικός. Έτσι, να αναφέρουμε τη Νταιάν Λέιν που υποδύεται συγκρατημένα τη σύζυγο του Τράμπο, την Έλεν Μίρεν που πετυχαίνει τη μοχθηρία που ζητά ο ρόλος της, τη νεαρή Ελ Φάνινγκ που όχι απλώς ομορφαίνει αλλά περιμένουμε να δούμε και τι άλλο θα μας προσφέρει στο μέλλον, τους Ντιν Ο’Γκόρμαν και Κρίστιαν Μπέρκελ που υποδύονται με κέφι τους Κερκ Ντάγκλας και Όττο Πρέμινγκερ αντίστοιχα –και ας είναι αδρά σχεδιασμένοι αυτοί οι χαρακτήρες. Ποιος να παραβλέψει βέβαια και το Τζον Γκούντμαν στο ρόλο του Φρανκ Κινγκ που δίνει δυνατές στιγμές γέλιου; Ο άνθρωπος είναι ρολίστας.
Η αλήθεια είναι ότι ο γράφων λόγω του νεαρού της ηλικίας του δεν έχει εντρυφήσει στην περίοδο που θίγει το φιλμ. Κι έτσι, στο πέλαγος του διαδικτύου και των ιστορικών άρθρων συνάντησε και πολλές διιστάμενες απόψεις για την προσωπικότητα του Τράμπο. Δεν περιμένεις βέβαια από μια ταινία όπου βασίζεται σε βιογραφία του σεναριογράφου στην οποία μιλάνε όλοι οι οικείοι του να υπερισχύουν οι αδυναμίες του χαρακτήρα του.
Ούτως ή άλλως το νόημα της ταινίας συνοψίζεται στις τελευταίες φράσεις που εκστομίζει ο Μπράιαν Κράνστον ως Τράμπο στον τελικό λόγο : ‘’Η Μαύρη Λίστα ήταν μια εποχή κακού[…].Αλλά όταν κοιτάς πίσω σε εκείνη τη σκοτεινή περίοδο, όπως νομίζω ότι θα έπρεπε να κάνετε κάθε λίγο και λιγάκι, δεν θα έχει κανένα όφελος να αναζητάτε ήρωες ή κακούς. Δεν υπήρχαν. Υπήρχαν μόνο θύματα. Θύματα διότι ο καθένας αισθάνθηκε υποχρεωμένος να πει ή να κάνει πράγματα που διαφορετικά δεν θα λέγαμε ή θα κάναμε. Να πληγώσει ή να πληγωθεί’’.
