Ένα κουτσομπολιό αρκούσε για να μπαγλαρώσουνε αυτόν και την γυναίκα του πηγαίνοντάς τους στις φυλακές. Κάθε πόλη είχε δεσμωτήρια για τέτοιες περιπτώσεις οπότε γιατί όχι και στην Βέρνη της Ελβετίας. Ο σύζυγος λύγισε, δεν άντεξε. «Αν μετανοήσω για όλα μου τα αμαρτήματα και σας πως όλα όσα ξέρω θα μου δώσετε χάρη;». Οι αρχές δεσμεύτηκαν και έτσι του απέσπασαν όλη την μαρτυρία. Στο τέλος, ο καλός αυτός σύζυγος τους προειδοποίησε: “Η γυναίκα μου είναι τόσο πεισματάρα που θα προτιμήσει να καεί στην πυρά παρά να ομολογήσει έστω ίχνος αλήθειας, αλλά αλίμονο είμαστε και οι δυο μας ένοχοι”. Όντως, η γυναίκα του παρά τα βασανιστήρια και τον φόβο του θανάτου δεν έβγαλε άχνα παρά μόνο πριν οι φλόγες τις καλύψουν τα κορμί άρχισε να καταριέται τον δήμιο.
Ήταν ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες επεισόδια της Ευρώπης του 15ου αιώνα, που φρόντισε να αναφέρει στο σημαντικότερο συγγραφικό έργο της ζωής του ο Γερμανός Heinrich(Χάινριχ) Kramer. Ο Χάινριχ λοιπόν είχε ένα ελάττωμα: αγαπούσε τον Θεό με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ήταν ένας από τους χιλιάδες ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας που λέγανε ένα σωρό αρλούμπες στο ποίμνιό για να γεμίζουν τις αίθουσες και τα παγκάρια αλλά ο μοναδικός Ιεροεξεταστής που επιχείρησε να συστηματοποιήσει τις μεθόδους και τους τρόπους, για να αντιλαμβάνεται η Εκκλησία τις μάγισσες και τους λάτρεις τους Σατανά και να τους εξοντώνει. Αυτό το κατάφερε μέσα από το βιβλίο Malleus Maleficarum («Σφυρί Μαγισσών») που το συνέγραψε το 1486.
Επρόκειτο για ένα πραγματικό εγχειρίδιο οδηγιών με αναφορές σε Θωμάδες Ακινάτηδες, Αυγουστίνους, Αριστοτέληδες, αστρολογία, θεολογία κτλ προσδίδοντάς του αξιοπιστία για να το χρησιμοποιήσουν συνάδελφοι του σε όλη την Χριστιανική Οικουμένη. Για να κάνει το βιβλίο ακόμα πιο επιστημονικά έγκυρο έχωσε και για co-author τον θεολόγο Jacob Sprenger απ’ το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Το Malleus Maleficarum εξηγούσε ποια ήταν τα συγκεκριμένα σημάδια σε έναν άνθρωπο που μαρτυρούσανε ότι μπορεί κάποιο βράδυ να έπιασε κουβεντούλα με τον Σατανά ή διακτινίστηκε με σκούπα από την Ζυρίχη στη Μαδρίτη. Φυσικά, η επιστημοσύνη του βιβλίου ήταν τέτοια που διαχώριζε τους δαιμονισμένους από τους απλά άρρωστους με τέτοια επιτυχία που οι περισσότεροι που κάηκαν δεν είχαν… ουδεμία σχέση ούτε καν με ξεμάτιασμα. Δεν υπήρχε τρόπος να υπερασπιστεί κάποιος τον εαυτό του. Αν ομολογούσε τον καίγανε. Αν υπερασπιζόταν τον εαυτό του θεωρούνταν ότι προσπαθούσε να ξεγελάσει τις αρχές οπότε πάλι τον καίγανε.
Το Malleus Maleficarum θεωρήθηκε τόσο ακραίο που ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί θεολόγοι ιεροεξεταστές του Πανεπιστημίου της Κολωνίας αδυνατούσαν να αποδεχτούν αυτό το αντιδεοντολογικό παραλήρημα προκαταλήψεων. Φαντάσου! Πάντως σε Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία μέχρι και Αγγλία η δημοφιλία του Malleus ήταν τέτοια που για 200 χρόνια κέρδισε επάξια τον τίτλο του Best Seller, μετά την Βίβλο φυσικά. Κάθε ιατροδικαστής που σεβόταν τον εαυτό του είχε ένα Malleus παραμάσχαλα σε κάθε δίκη οδηγώντας στην πυρά ηλικιωμένους, Εβραίους, ποιητές, τσιγγάνους, Έλληνες ορθόδοξους και αιρετικούς. Μα πρώτες και καλύτερες ένοχες ήταν οι γυναίκες, οι γριές και «άσχημες», οι σύζυγοι και φυσικά οι μαίες που υποτίθεται ότι βουτούσαν τα παιδιά και τα έτρωγαν αφού τα σκότωναν. Στα 250 περίπου χρόνια που έδρασε η Ιερά Εξέταση λέγεται ότι μέχρι και 9.000.000 δυστυχισμένοι –σχεδόν όλες γυναίκες- κάηκαν ζωντανοί καθότι ενέπιπταν στα δαιμονολογικά κριτήρια του Malleus Maleficarum το οποίο φυσικά στοχοποιούσε τους αιρετικούς –δηλαδή λογικούς- που θεωρούσαν τα ξόρκια και τις μάγισσες απλά μπούρδες της ανθρώπινης φαντασίας.
Το 1926 ο Βρετανός αιδεσιμότατος Μόνταγκ Σάμερς μπήκε στον κόπο να το μεταφράσει στα αγγλικά σημειώνοντας δε ότι το εν λόγω εγχειρίδιο αν και υπερβολικό ίσως να αποδειχτεί ένα καλό αντίδοτο στην σημερινή φεμινιστική εποχή που οι γυναίκες θέλουν να μιμηθούν τον άνδρα. Ε ρε και τον πετύχαινε στο δρόμο η ξεματιάστρα η κυρά μας η Μαμή…
