Ψάχνοντας την ετυμολογία της λέξης κρίσης βρήκα το εξής: η απότομη όξυνση ενός προβλήματος. (π.χ. «οικονομική κρίση).Και μου ήρθε αναλαμπή. Αν η κρίση είναι πρόβλημα, τότε πάντα σε κάθε ένα δεν υπάρχει και μία λύση;
Φταίει που μπήκε η Άνοιξη, φταίει που η τηλεόραση μου χάλασε, φταίει που κουράστηκα τη μαύρη θλίψη 3 χρόνων τώρα, δεν ξέρω…
Το μέλλον αβέβαιο, η ανασφάλεια στο κόκκινο και κανείς δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Πραγματικά κανένας απ’ τους γύρω μου δε βλέπω να νιώθει καλά. Άγχος, επιφυλακτικότητα, αοριστία, αμφιβολία… Η «κρίση» μας έχει χτυπήσει στη ψυχή, όχι στο πορτοφόλι. Στην περηφάνια μας, στην αισιοδοξία μας. Είναι πλέον ένας μόνιμος αντίλογος στο κάθε μας «θέλω».
Μήπως όμως τελικά, πλέον, τη χρησιμοποιούμε και σαν δικαιολογία; Θέλοντας να τονίσω πως το ανικανοποίητο ήταν ανέκαθεν ριζωμένο μέσα σε κάθε άνθρωπο. Που τα θέλει όλα, που δεν είναι απόλυτα ευχαριστημένος ποτέ. Που πάντα ψάχνει το κάτι παραπάνω, που ποτέ δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος με όλα όσα έχει.
Προς Θεού, δεν θέλω να εκμηδενίσω καμία κατάσταση, και σχεδόν νιώθω άσχημα που αυτό δεν είναι ακόμη ένα κείμενο που απαριθμεί όλα τα δεινά που μας συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Ναι τα ασπάζομαι, ναι και εγώ μετράω 5ευρώ στο πορτοφόλι μου αυτή τη στιγμή αλλά… Αλλά δεν μπορεί να είναι πάντα δικαιολογία η «κρίση» για να κοιτάω απλά κάθε μέρα τον τοίχο στο σπίτι μου, για να λείπει συνέχεια το χαμόγελο απ’ τα χείλη μου, για να πελαγώνω και να μην ψάχνω διέξοδο. Ε, λοιπόν τίποτα δεν είναι τόσο μαύρο και πάντα υπάρχουν επιλογές.
Ή τουλάχιστον πάντα υπάρχει η επιλογή να δεις την θετική πλευρά, το Γιανγκ μέσα στο Γιν, το ποτήρι μισογεμάτο και πάει λέγοντας… Κανείς δεν μας αναγκάζει να ζούμε στη δυστυχία, είναι στο χέρι του καθενός, στο μυαλό, ποια θέλει να είναι η στάση του στη ζωή, αν θα επιλέξει τη μιζέρια ή την ευτυχία. Και ναι είναι κοινότυπο και βαθύτατα ρομαντικό, ουσιαστικά ουτοπικό να πειστούν όλοι, αλλά τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα.
Αν υπήρχε ένα pause να πατήσουμε, ν’ αναλογιστούμε πόσα έχουμε και τι αξίζει, να εκτιμήσουμε το ότι είμαστε υγιείς (ή έστω ζωντανοί, η γρίπη του Μαρτίου δεν πιάνεται!), πως οι οικογένειες μας είναι καλά και οι φίλοι μας κοντά μας.
Και τι να κάνω μόνο με 5 ευρώ;
Δεν θα βγω σήμερα το βράδυ, θα καθίσω παρέα με τη γάτα μου δεν πειράζει και θα φάμε φακές. Τουλάχιστον έχουμε η μία την άλλη και πολλά χρόνια μπροστά μας.
Υ.Γ. 1 Έναυσμα για το κείμενο υπήρξαν τα λόγια του Jack Kerouac στην εισαγωγή του “On the Road”
[..]Γιατί οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνο στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται, ή λένε ένα κοινότοπο πράγμα, αλλά που καίγονται, καίγονται …
Υ.Γ.2 Υιοθετείστε μία γάτα. Είναι άριστο παράδειγμα και πηγή αισιοδοξίας. Ζει με λίγα, είναι χαρούμενη με πολλά και βρίσκεται στο απόγειο της ευτυχίας της όταν μασουλάει μαργαρίτες. (Για το τελευταίο δεν είμαι απόλυτα σίγουρη πως συμβαίνει σε όλες, ίσως η δική μου είναι λίγο περίεργη, αλλά τι άλλο να σχολιάσω, εδώ τρώει μαζί μου φακές).
