«Καιρός για αλλαγή…» διάβασα σε ένα μήνυμα του flust και «φούντωσε» μέσα μου η οργή. Όχι ότι θέλω και πολύ τελευταία για να φουντώσω (είναι και που γεννήθηκα θυμωμένη), ήρθε και έδεσε. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν μου ρθε στο νου και το τραγούδι του Παπάζογλου, που παρεμπιπτόντως ο τίτλος του άλμπουμ ήτανε «χαράτσι»(τυχαίο;).
Μπαίνουμε, λέει, στον Υδροχόο και θα ανάψουνε φωτιές. Γιατί μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι που ζούμε και τα άστρα παίζουν το ρόλο τους δημιουργούν, ρε παιδί μου, μια ίντριγκα παραπάνω, μια αναστάτωση, έναν σεληνιασμό. Άν είναι και ανάδρομος ο Ερμής ε…τότε μας πήρε και μας σήκωσε. Τι ωραία λέξη η αλλαγή και ειδικά τελευταία έχει γίνει της μοδός ,κάθε μέρα όλο και μια αλλαγή κάπου θα συμβεί. Άμα το καλοσκεφτείς, ζούμε την περίοδο όπου καμία μέρα δεν είναι σαν την προηγούμενη. Και αν αυτό στα μυθιστορήματα έχει μια εσανς ρομαντισμού, η πραγματικότητα μας είναι άκρως σουρεαλιστική. Γιατί εδώ μιλάμε για οδοστρωτήρα αλλαγών καθημερινά, στα πάντα, από την δουλειά μας, από τον τρόπο ζωή μας, από το φορολογικό (που μετανοιώσαμε γιατί έχουμε αυτοκίνητο και όχι σκάφος), από το ωράριο των καταστημάτων (που την Κυριακή την ξέραμε ως αργία, αλλά μας βγήκε super καταναλωτική ευκαιρία για … αγορές) και ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Ο καιρός ξεπέρασε την αλλαγή, ξεπέρασε και εμάς και τις συνήθειές μας και τα αισθήματα μας που αλλάζουν με ταχύτητα φωτός. Κι όμως υπάρχει κάτι που τελικά δεν αλλάζει ποτέ σε αυτή τη χώρα, που συνεχώς επαναλαμβάνεται που δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά, που ό,τι και να γίνει το βρίσκουμε μπροστά μας. Το «ιστορικό κατεστημένο», αυτή η ιστορία που επαναλαμβάνεται, που όλο κύκλους κάνει που όλα τα πολιτικά πρόσωπα μοιάζουν τόσο ίδια ανά τους αιώνες, σαν να μην πέθαναν ποτέ. (υποπτεύομαι συνομωσία του σύμπαντος και ο Coelho δεν έχει πάρει χαμπάρι). Γιατί όπως γράφει και ο Βαγγέλης Γεωργίου στο…στην ελληνική βουλή, όταν ζορίζανε τα πράγματα, γινότανε το έλα να δεις! Και πόσους Μαυρογιαλούρους πια να αντέξουμε; Όπως διαφαίνεται στον ορίζοντα δεν έρχεται η «εξασφάλιση» αλλά η εξαφάνιση.
Γιαυτό οργίζομαι και εγώ τα παίρνω στο κρανίο, γίνομαι έξαλλη, γιατί τελικά δεν είναι ο καιρός που φέρνει τις αλλαγές ( ούτε καν τα λάχανα και τα παραπούλια), αλλά οι επανεφευρέσεις αξιών, ιδεολογιών, ευθυνών από διαφορετικές προσωπικότητες από αυτές που ανακυκλώνονται έως τώρα. (Επιτέλους αυτό το «καλούπι» δεν σπάει ποτέ;) Προς εξαφάνιση, λοιπόν, ή προς επανεφεύρεση; Ιδού η απορία.
