Ετικέτα: Τρομοκρατία

Δεν έχει περάσει ούτε μισός μήνας από εκείνη την αιματηρή, βίαιη και φρικαλέα νύχτα στο Παρίσι. Μια νύχτα που μετέτρεψε τη γνωστή σ’όλους μας πόλη του φωτός σε πόλη της θλίψης, του σκότους και του μαύρου. Οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές και τα δάκρυα δεν έχουν προλάβει να στεγνώσουν. Μια νύχτα από αυτές που κανείς δεν θα ξεχάσει, μια νύχτα που γράφτηκε στην ιστορία για ακόμα ένα έγκλημα ενάντια στην ειρήνη και την ελευθερία.

Βρισκόμαστε στο Ρέθυμνο της Κρήτης και το φεγγάρι μόλις που έχει κάνει την εμφάνισή του. Το δημαρχείο της πόλης ντυμένο με τα χρώματα της αιμόπληκτης Γαλλίας να μην αφήνει το μυαλό να ξεχάσει το γεγονός εκείνης της νύχτας ενώ συνάμα να σηματοδοτεί για αυτούς , τους πιο διορατικούς, την αρχή μιας νέας εποχής γεμάτη με φόβο και κίνδυνο. Κι όμως ένα ερώτημα δεν σταματά να βασανίζει το μυαλό μου μπροστά  στη θέα του δημαρχείου με αποχρώσεις του μπλε, του άσπρου και του κόκκινου. «Τι είναι αυτό που έκανε μέχρι και μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας να καταστήσει τόσο προφανή την ανάγκη της να συμπαρασταθεί στη Γαλλία;» Και εννοείται πως δεν ήταν μόνο το Ρέθυμνο. Αθήνα, Θεσσαλονίκη,  Χανιά και Βόλος είναι μερικά μόνο από τα μέρη της Ελλάδας. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει βέβαια, ούτε καν εγώ, τη βιαιότητα που διαπράχθηκε εκείνο το βράδυ, τις αθώες ψυχές που χάθηκαν αλλά και τον πόνο που βιώνουν όσοι έμειναν πίσω. Όμως το ερώτημα που ουσιαστικά με ταλανίζει είναι το εξής «Γιατί τώρα; Γιατί για το Παρίσι και γιατί όχι για ένα από τα χιλιάδες βίαια και τρομοκρατικά γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά στον κόσμο;» Γιατί δεν ντύθηκε ποτέ η Ελλάδα στα χρώματα της Βαγδάτης, της Συρίας ή του Λίβανου; Τι είναι αυτό που κατέστησε τον πόνο των Γάλλων μεγαλύτερο από των άλλων; Δεν  θα ήθελα να πιστέψω ότι οι Γάλλοι μας είναι πιο συμπαθείς επειδή είναι Ευρωπαίοι ούτε ότι το γεγονός εκείνης της νύχτας είναι φρικτότερο επειδή σκοτώθηκαν ως επί το πλείστον λευκοί. Όχι! Μια τέτοια προσέγγιση θα μου φαινόταν αρκετά επιφανειακή.

 Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πλημμυρίσει από φράσεις όπως «Pray for Paris» παρόμοιου στυλ με το γνωστό σε όλους «je sui charlie». Δεν ντρέπομαι να πω ότι και εγώ είμαι μια από τους χιλιάδες που το ανέρτησαν. Έχουμε όντως ξεχάσει τον υπόλοιπο κόσμο ή μόνο όταν συμβαίνει κάτι τόσο κοντά μας ενεργοποιούμε μηχανισμούς συμπόνοιας και συμπάθειας; ΝΑΙ ας προσευχηθούμε για το Παρίσι, αλλά μετά ας προσευχηθούμε και για τον υπόλοιπο κόσμο. Για τις επιθέσεις σε άμαχο πληθυσμό σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, για τη μητέρα που στέλνει το παιδί της στο σχολείο και δύο ώρες μετά μαθαίνει ότι βομβαρδίστηκε, για το  μωρό που γεννήθηκε υπό αντίξοες συνθήκες και δεν θα γνωρίσει ποτέ τους γονείς του γιατί αυτοί ήταν άοπλοι ενώ ο εχθρός όχι. Ας προσευχηθούμε για όλους αυτούς που είδανε τα σπίτια τους να καταστρέφονται σε δευτερόλεπτα στον πόλεμο. Ας προσευχηθούμε ακόμα και για το παιδί στο σχολείο που είναι μουσουλμάνος και που κανείς πια δεν το πλησιάζει γιατί μια ολόκληρη θρησκεία έχει στιγματιστεί. Δεν θα μπορούσες ποτέ να επιλέξεις ποιο από τα δυο σου χέρια να κόψεις, πως επιλέγεις σε ποιον θα συμπαρασταθείς και σε ποιον όχι;