ByΑναστασία Κορινθίου
14/08/2013
flust-άρω / κοινωνία / τέχνη
Φοβάμαι… Κοιτώ και «βλέπω» όταν εσύ κλείνεις τα μάτια! Ονειρεύομαι ακόμα έγχρωμα και όχι μαυρόασπρα. Περπατώ ακόμη στις γειτονιές και είναι ο φόβος που με πιάνει από το χέρι. Κάθε που αντικρίζω εκεί που ήταν η ΕΒΓΑ της γειτονιάς και τρέχαμε για παγωτό να παγώσει η γλύκα στα χείλη πιτσιρικάδες, να παγώνει η καρδιά σαν ανοίγει ένα ενεχυροδανειστήριο! Κάθε σοκάκι και ένα… Κάθε μικρή συνοικία και ένα… Κάθε δρόμος και ένα… Λευκά περιστέρια δεν πετούν πια. Μόνο κοράκια βλέπω. Φοβάμαι. […]
