ByΑναστασία Κορινθίου
11/09/2013
κοινωνία / τέχνη
11 του Σεπτέμβρη… και εγώ γυρνώ πίσω, πολύ πίσω… Φορούσες ένα λευκό φουστανάκι και στα μαλλιά μια κορδέλα γαλανή…. Η σάκα στον ώμο σου έδειχνε τεράστια… έτοιμη μικρούλα μου να σηκώσεις θαρρείς τα βάρη του κόσμου τούτου μέσα από γνώσεις …. Σου κρατούσα σφιχτά το χέρι με την απατηλή πεποίθηση που έχει κάθε μάνα ότι όσο κρατά το παιδί της ΤΙΠΟΤΑ κακό δεν μπορεί να το αγγίξει, να το πλησιάσει…. Ξόρκι λευκής μαγείας αυτά τα δυο πλεγμένα χέρια. Το δικό […]
