Είναι πασιφανές πως η τεχνολογία κι η επιστήμη εκτός από τις Xιροσιμές, προσφέρει και ποιότητα ζωής σε άτομα που σε άλλες εποχές δεν θα μπορούσαν να ζήσουν.
Με το διοφθαλμικό σύστημα επικοινωνίας που απέκτησα πριν 2 χρόνια με την ενίσχυση φίλων, δηλαδή να γράφω με τα μάτια, διατηρώ την αυτονομία και ελευθερία μου κι ας γνωμάτευσε το ανώτατο συμβούλιο υγείας του ΕΟΠΥΥ, ότι τέτοια συστήματα δεν ανακουφίζουν την νοσηρή κατάσταση του ασθενή και δεν τα παρέχει. Μάλλον στον ιδεατό κόσμο που ζουν, οι νοσηλευτές διαβάζουν την σκέψη του ασθενή, πού θέλει να τον ξύσουν, πού πονάει, αν διψά ή πεινά, αν κρυώνει ή ζεσταίνεται και τόσα άλλα που δεν δίνουμε σημασία όταν είμαστε όρθιοι. Δεν φτάνει μόνο να έχεις το μηχάνημα και να γνωρίζεις το χειρισμό του, χρειάζεται και τεχνική υποστήριξη. Αν είσαι σκανδιναβός την έχεις όποτε την χρειάζεσαι, εν ελλάδι γίνεσαι άθελα σου ο Κύρος του Ντίσνευ, πρέπει να βρίσκεις λύσεις. Επειδή το μηχάνημα είναι σουηδικής κατασκευής, δεν προνόησαν οι άνθρωποι ότι θα χρησίμευε και στους ιθαγενείς του ευρωπαϊκού νότου. Κι έτσι πάνω από τους 30C δεν λειτουργεί και επίσης είναι ευαίσθητο στο φως. Οπότε κάθε απόγευμα τσεκάρω τις θερμοκρασίες και όταν δεν φυσάει, κρεμάμε γύρω γύρω από την ομπρέλα κήπου διάφορα πανιά, φανταστείτε κάτι σαν 2/3 σκηνής των ινδιάνων. Από το 1/3 της «σκηνής» απολαμβάνω το βουνό απέναντι που δεν κάηκε ακόμα και μπορώ να φωνάξω όταν χρειάζομαι κάτι, ειδεμή εκτός από 24ωρη νοσοκόμα θα χρειαζόμουν, καθαρίστρια, μαγείρισσα, κηπουρό και γραμματέα. Γιαυτό πρέπει οι αρρώστιες να μαγνητίζονται από τους πλούσιους. Ώσπου να γίνει αυτό, αρκούμαι στο μηχάνημα μου και στην πέρα από την στοιχειώδη νοσηλεία, εθελοντική προσφορά του νοσηλευτικού προσωπικού μου.
