Οι πιστολιές και οι μπαλοθιές που πέσανε εκείνη την ημέρα στην Λαμία δεν είχανε νεκρούς. Πουλιά ίσως, ανθρώπους σίγουρα όχι. Τα όπλα και οι κάννες τους ήταν γυρισμένα στον αέρα. Ήταν ήχοι υποδοχής. Μέσα από τους μικρούς δρόμους που είχε η επαρχιακή αυτή πόλη περνούσε γεμάτος αυτοπεποίθηση – αλλά περισσότερο ανησυχία – ο δημιουργός του αποτελεσματικότερου και μοναχικού αντάρτικου στην Κατεχόμενη Ευρώπη.
Μόλις επέστρεφε από άλλη μια επιχείρηση εκκαθάρισης, της Πελοποννήσου. Οι Γερμανοί μπορεί να είχανε αποχωρίσει αλλά τα τσιράκια τους – οι ήρωες με τα κολλάν ή αλλιώς Ταγματοτσολιάδες – ήταν εδώ. Δεν γινόταν αλλιώς, αφού ήταν Έλληνες που απλά στην κατοχή συνέφερε να υποτάσσονται στο ραουστ και να εκτελούνε στα καλά καθούμενα συμπατριώτες τους. Κάτι τέτοιους ο Βελουχιώτης τους τακτοποίησε…
Οι περισσότεροι Έλληνες αξιωματικοί τα είχανε βρει σκούρα με τον αντάρτικο πόλεμο. Ο Άρης Βελουχιώτης όμως ήταν στρατιωτική ιδιοφυία στην διεξαγωγή ανταρτοπολέμου καθηλώνοντας γερμανικές και ιταλικές μεραρχίες ενώ ταυτόχρονα τακτοποιούσε και τυχοδιώκτες ντεμέκ αντιστασιακούς όπως ο υπέρβαρος Ζέρβας.
Τα πράγματα όμως, όταν έμπαινε εκείνες τις μέρες στην γενέτειρα του Λαμία ήταν διαφορετικά. Ο κοινός εχθρός οι Γερμανοί έφυγαν, τώρα πια δεν έμενε παρά να τακτοποιηθούν ένα σωρό πολλαπλάσιοι εχθροί. Οι αυτοκρατορικοί Βρετανοί που δεν ξεκολλούσαν εύκολα από τα φιλέτα τους, οι φιλόδοξοι δειλοί πολιτικοί των παλαιών αστικών κομμάτων, όπως ο Παπανδρέου με την μύτη μυρμηγκοφάγου, οι τεμπέληδες βασιλιάδες ακόμα και οι αθεράπευτα ηλίθιοι που απάρτιζαν την ΚΕ του ΚΚΕ. Επειδή λοιπόν ο Βελουχιώτης εκτός από στρατιωτική διάνοια ήταν και διορατικός πολιτικά, έβλεπε που πήγαιναν τα πράγματα με όλο αυτό το σκυλολόι που δήθεν προωθούσε τα συμφέροντα του τόπου.
“Είδες τι γίνεται; Mας παραδίδουν στους Άγγλους. Πώς θα αποχτήσουμε αυτό που θέλουμε χωρίς όπλα;” Έλεγε σε έναν σύντροφό του. Δεν είχε άδικο καθότι Εγγλέζοι και πολιτικοί είχαν παραβεί τις συμφωνίες που κάνανε με τους αριστερούς πριν λίγους μήνες ζητώντας διάλυση του ΕΛΑΣ, της μοναδικής νόμιμης οργάνωσης ενώ ταυτόχρονα οι συνεργάτες των Γερμανών αφομοιώνονταν από τον μηχανισμό του Παπανδρέου, τον παππού του σημερινού ΓΑΠ. Ο Βελουχιώτης ενώ γενικά πειθαρχούσε στο ΚΚΕ αυτή τη φορά θα έκανε το salto mortale. Τα έπαιξε όλα για όλα παίρνοντας πρωτοβουλία να φωνάξει στην Λαμία – το στρατηγείο του ΕΛ.ΑΣ – τους αρχηγούς-καπεταναίους της αντίστασης. Εκεί θα τους ζητούσε να περάσουν τον Ρουβίκωνα Σπερχειό για την Λαμία.
Στις 11 Νοέμβρη η μικρή αυτή επαρχιακή πόλη, με φίσκα τότε βασιλόφρονες μεταξικούς και χρυσαυγίτες σήμερα, ζούσε ίσως τις ιστορικότερες στιγμές του αιώνα. Οι στρατιωτικοί ηγέτες της αντίστασης (ΕΛΑΣ) είχαν συγκεντρωθεί σε ένα σχολείο για την μεγάλη συνέλευση των Καπεταναίων. Υπόθεση εργασίας: οι «Εγγλέζοι ξανάρχονται».
Πρώτος πήρε το λόγο ο ίδιος ο Άρης ζητώντας από όλους να οργανωθούνε και να προετοιμαστούνε για σύγκρουση με τους Εγγλέζους. Μετά από λίγο σηκώθηκε ένας από τους συνέδρους: “Άρη μιλάς εκ μέρους σου ή εκ μέρους του κόμματος;”. Ο Άρης φυσικά απάντησε ότι μιλάει ατομικά, σαν καπετάνιος. Τότε παίρνει τον λόγο ο Μάρκος Βαφειάδης πανίσχυρος καπετάνιος στην Μακεδονία, ο άνθρωπος που έβαλε τον ΕΛΑΣ στη Θεσσαλονίκη, παρά τις διαταγές του Κόμματος, να μην πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες.
“Σύντροφε” λέει του Άρη “δεν υπάρχει οργάνωση καπεταναίων. Δεν καταλαβαίνω την σημασία αυτής της συγκέντρωσης. Αν ήρθαμε εδώ για να ακούσουμε για να εκφράζεις μια άποψη που μόνο εσένα δεσμεύει δεν βλέπω γιατί μας κάλεσες.” Ο Βελουχιώτης κατάπιε την γλώσσα του. Οι άνθρωποι που εμπνεύστηκαν και καθοδηγήθηκαν από τον Άρη προτίμησαν να υπακούσουν στους δογματισμούς του κόμματος. Ο Μάρκος Βαφειάδης ικανός στον πόλεμο αλλά μακεδόνας μπουνταλάς στη πολιτική, γκρέμισε την τελευταία ευκαιρία των ελεύθερων και ακομμάτιστων ελληνικών δυνάμεων να προστατεύσουν τα κεκτημένα των τελευταίων 3 χρόνων. Οι καπεταναίοι δεν θα επεξεργάζονταν ούτε καν στρατιωτικό σχέδιο και δυστυχώς winter is coming. Μετά το τέλος της συνάντησης οι Καπεταναίοι τα σπάσανε με τον Άρη και πήραν το δρόμο της επιστροφής μένοντας ο ίδιος βαθιά πικραμένος.
Σε λιγότερο από ένα μήνα οι Ελασίτες στην Αθήνα θα έρχονταν αντιμέτωποι με τα βρετανικά τανκς και τους ταγματοτσολιάδες τους πρώην συνεργάτες των γερμανών, αλλά απαραίτητων τώρα πια, για τον Παπανδρέου. Αυτός ο ψηλός και άθλιος πρώην συνεργάτης του Βενιζέλου θα πουλούσε ακόμα και τη μάνα του για να είναι πρωθυπουργός. Ίσως έτσι δημιούργησε και μια παράδοση στην οικογένεια και προκόψαμε εθνικώς.
Οι προσωπικές φιλοδοξίες βασιλιάδων, ΚΚΕ και εξόριστων πολιτικών, βάρυναν περισσότερο στην εθνική ζυγαριά. Ίσως όμως εκείνο το όχι του Μάρκου στον Άρη το Νοέμβριο του 44’ να αποτέλεσε την αρχή του τέλους. Τρία χρόνια αργότερα θα το καταλάβαινε και ο ίδιος όταν πλέον ο Βελουχιώτης δεν θα ήταν στη ζωή.
Ο Βαγγέλης Γεωργίου είναι εμπνευστής και δημιουργός του πρώτου ιστοτόπου δημόσιας διανόησης greeklish.info
