Αφορμή για να γράψω στάθηκε ο ξυλοδαρμός του υπουργού υγείας στο Αττικό Νοσοκομείο. Δεν επικροτώ τον ξυλοδαρμό του. Είναι εκφραστής της πολιτικής που ακολουθεί το κόμμα του. Συμφωνούμε ή δεν συμφωνούμε, είμαστε εκτεθειμένοι στις διάφορες μορφές βίας. Ο ξυλοδαρμός γυναικών από συζύγους, των παιδιών από γονείς, η σχολική βία κλπ.

Όμως, η αόρατη βία που ζουν διαχρονικά οι ανάπηροι από το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, είναι όνειδος χωρίς προηγούμενο για μια χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή.

Ανέκαθεν, οι ανάπηροι δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν στοιχειωδώς τις φυσικές τους ανάγκες στην Ελλάδα. Πρέπει κάποιος να τους πλύνει, να τους βοηθήσει στην τουαλέτα, να τους ντύσει, να τους ταΐσει, να τους μετακινήσει, να τους μιλήσει, να διευθετήσει τα προς το ζην! Για λίγους τυχερούς υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, κι αν είναι η μάνα και προλαβαίνει να πεθάνει πριν το παιδί, τότε τράβηξε λαχείο αξιοπρέπειας. Τα αόρατα πρόσωπα της βίας τα συναντάς στα ιδρύματα, όπου πρώτο μέλημα είναι η διατήρηση των θέσεων εργασίας και των προνομίων των εργαζομένων, πχ μια ΠΕ νοσηλεύτρια δεν ξεσκατιζει τον ασθενή, τον ανάπηρο, και αν λείπει η ΔΕ… την έβαψε. Τα συναντάς στα γηροκομεία, στην απελπισία και στην απόγνωση που ρυτιδιαζει τα χαροκαμένα πρόσωπα των γερόντων. Τα συναντάς στις χωματερές όπου ξυπόλητα παιδιά ψάχνουν φαγητό.

Όμως, κυρίως, τα συναντάς στο κράτος και στη βουλή, όπου αναίσχυντα ψηφίζουν νόμους που στέλνουν αργά και σταθερά ανήμπορους ανθρώπους «στα θυμαράκια». Τρανταχτό παράδειγμα «Άουσβιτς» είναι το κέντρο πιστοποίησης αναπήρων ΚΕΠΑ. Το δήθεν νοικοκύρεμα στερεί το εισόδημα από ανήμπορους ανθρώπους. Δεν είδα κανένα κόμμα να αντιδρά δυναμικά, γιαουρτώνοντας και ραπίζοντας να αντιστέκεται στην αόρατη βία. Συνένοχη στο βόλεμα η κάθε μορφής εξουσία.

Οπότε, αμαρτία εξομολογούμενη, με αφήνει παγερά αδιάφορη ο ξυλοδαρμός του κάθε πολιτικού.