Ο Δημήτρης Σταρόβας είναι επαγγελματίας μουσικός, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής, ραδιοφωνικός παραγωγός, φωτογράφος, ηθοποιός, διασκεδαστής και μίμος! Με λίγα λόγια ασχολείται με όλα! Αυτό που δεν κάνει συχνά, όμως, είναι να δίνει συνεντεύξεις. Οπότε, όταν το κάνει, οι δηλώσεις του είναι αξιοπρόσεκτες. Κατ’ εμέ, είναι ουσιώδης και προσιτός στον κόσμο και η ευθύτητα του προσεγγίζει θαυμαστές κάθε ηλικίας, πέρα από την εξαιρετική δουλειά του. Γι’ αυτό και τολμώ να εφορμήσω από τα λόγια του, παρουσιάζοντας κομμάτια από την γενικότερη κατάσταση όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ και ίσως και πολλοί άλλοι 18χρονοι.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, λοιπόν, σε γνωστή εφημερίδα, όταν ερωτήθηκε «τι άλλο, εκτός από χρήματα, λείπει από την εποχή μας;», δήλωσε: «Έχουμε λειψυδρία, λειψανδρία, λιποψυχία, λιποταξία και λιποαναρρόφηση… Μας λείπει λίγο επαναστατικό πνεύμα». Και συμπλήρωσε: «Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τις δύσκολες καταστάσεις, τις διακωμωδούσε ο Έλληνας. Πάντα. Τις έκανε ανέκδοτα. […] Τώρα είναι η πρώτη φορά που τους βλέπω όλους ψαρωμένους». Τα 5 «Λ» που αναφέρει, στην πραγματικότητα, είναι η συνολική αποτίμηση της κατάστασής μας. Θα εξηγήσω αμέσως τι ακριβώς εννοώ.
Ζούμε στο 2013, όπου οι κλιματικές αλλαγές μας έκαναν να περάσουμε Χριστούγεννα όπως στην Αυστραλία(!) και καλοκαίρι με μπόλικες βροχούλες και πολύ αέρα. Ασυμβίβαστα πράγματα, τα οποία όμως είναι αποτέλεσμα της υπεροψίας μας απέναντι στα στοιχεία της φύσης. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που έχουν πει ήδη το ψωμί ψωμάκι, αν συνεχίσουμε έτσι θα πούμε και το νερό νεράκι. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι, σε μερικά χρόνια, δεν θα θυμόμαστε καν πως ήτανε παλιά με 4 εποχές, και όχι με δύο που έχουμε τώρα. Βέβαια, αν δούμε σφαιρικά το θέμα, η έλλειψη νερού δεν αφορά μόνο στις περιβαλλοντικές αλλαγές αλλά και στην αλλαγή ποιότητας ζωής που αντιμετωπίζουν κάποιες περιοχές, οι «αναπτυσσόμενες». Ολοένα και συχνότερα μαθαίνουμε για άθλιες συνθήκες διαβίωσης και χιλιάδες νεκρούς από έλλειψη καθαρού, πόσιμου νερού σε διάφορα μέρη του κόσμου, όμως δεν σημειώνεται καμία πρόοδος.
Με αλλαγή δύο γραμμάτων φαίνεται πως έχουμε ακόμα μια έλλειψη στην εποχή μας πλέον. Η λειψανδρία, η έλλειψη αρσενικών πιο απλά, προφανώς δεν εννοεί την κυριολεκτική εξαφάνισή τους. Υπονοεί, μάλλον, την γενικότερη αλλαγή που παρατηρείται τόσο στην τρόπο συμπεριφοράς των αντρών (ιδίως της νέας γενιάς) όσο και στο στυλ του ντυσίματος και της ιδεολογίας. Ακόμα και το πρότυπο της οικογένειας μεταβάλλεται συνεχώς με αποτέλεσμα οι ρόλοι να αλλάζουν και να σημειώνονται αδυναμίες στην πραγμάτωσή τους. Οι άντρες πλέον σκέφτονται λίγο πιο «γυναικεία» και οι γυναίκες λίγο πιο «αντρικά». Πλέον, οι διαφορές των δύο φύλων δεν είναι αγεφύρωτες. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μια τέτοια εξισορρόπηση εγγυάται μόνο θετικά ή μόνο αρνητικά αποτελέσματα, καθώς πρόκειται για το ίδιο νόμισμα όπως και να έχει.
Συνεχίζοντας, θα ήθελα να κάνω έναν μικρό σχολιασμό περί λιποψυχίας. Η δειλία δεν φαίνεται μόνο στις δύσκολες καταστάσεις, αλλά φανερώνεται και στα απλά, στα εύκολα και καθημερινά. Την τελευταία τριετία έχουμε αποδείξει περίτρανα ότι, ακόμα και το πιο μικρό, μπορεί να μας τσακίσει και να μας ισοπεδώσει. Δειλιάσαμε να μιλήσουμε όταν μας επέβαλαν το μνημόνιο, τα νομοσχέδια, όταν μας έκλεισαν την ΕΡΤ, όταν άλλαξε η σύσταση της κυβέρνησης. Προφασιστήκαμε υπομονή και αντοχή και τελικά… σωπάσαμε. Ανεχτήκαμε «κέρβερους» πάνω απ’ τα κεφάλια μας και τους είπαμε και ευχαριστώ. Δεν μπορούν οι Νεοέλληνες να πάρουν παράδειγμα από τους προγόνους τους και να ξεσηκωθούν; Όχι αιματηρά, αλλά έμπρακτα. Δεν λένε άλλωστε άδικα το ρητό «φωνή λαού, οργή θεού».
Κι εντάξει, δειλιάσαμε… Χρησιμοποιώ πάντα πρώτο πληθυντικό πρόσωπο γιατί βρισκόμαστε σε μια κοινωνία και οι κοινωνίες είναι οργανωμένες ομάδες ανθρώπων με κοινούς στόχους και οράματα, οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε όλοι ανεξαιρέτως περίπου το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Όμως εγκαταλείψαμε κιόλας. Αυτό είναι το πιο τραγικό. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος δειλιάζει στην αρχή, αλλά δεν αποχωρεί. Εμείς τα κάναμε και τα δύο! Οι νέοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα επειδή δεν ελπίζουν, οι μεγαλύτεροι παραμένουν επειδή πάλι δεν ελπίζουν. Και γίνονται όλα φαύλος κύκλος.
Βέβαια, τα πράγματα αντικειμενικά δεν είναι τόσο μίζερα. Απλώς, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι διανύουμε μία περίοδο κατά την οποία έχουν ανέλθει στην επιφάνεια ουσιώδη θέματα. Για παράδειγμα, η χιουμοριστική αναφορά περί «λιποαναρρόφησης» του κ. Σταρόβα, αντικατοπτρίζει ένα από τα πλέον σημαντικά(!) θέματα που απασχολεί την κοινωνία μας. Με άλλα λόγια, το φαίνεσθαι. Η εξωτερική εμφάνιση δεσπόζει σε όλους τους τομείς και γίνεται κριτήριο αξιολόγησης. Το πρότυπο της σωστής γυναίκας είναι εφάμιλλο των αγαλματιδίων της Αφροδίτης, και του άντρα είναι ανάλογο με εκείνο του θεού Απόλλωνα. Οποιαδήποτε μόρφωση ή καλλιέργεια συχνά δεν υπολογίζεται, αν δεν συνοδεύεται από ένα όμορφο περιτύλιγμα. Οπότε προφανώς δημιουργούνται δύο πόλοι, ένας για αυτούς που ταυτίζονται με τα πρότυπα και ένας γι’ αυτούς που διαφέρουν, οδηγώντας σε μια μαζοποίηση των πρώτων και εξάλλειψη της διαφορετικότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, πως το σώμα είναι το δοχείο της ψυχής και είναι φθαρτό, ενώ η ίδια η ψυχή είναι άυλη και αιώνια.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, βλέπουμε πως σε γενικές γραμμές υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης αλλά δεν ασχολούμαστε συστηματικά με αυτά. Η επιβαλλόμενη παγκοσμιοποίηση μας έχει στρέψει το βλέμμα σε άλλα πράγματα και ξεχνάμε ότι κάθε χώρα λειτουργεί με διαφορετικούς ρυθμούς και έχει ξεχωριστές ανάγκες. Είναι στο χέρι μας να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα και να αρχίσουμε ξανά από την αρχή, μόνο και μόνο αν σκεφτούμε πόσο δύσκολα το 1 γίνεται 10 και πόσο εύκολα το 10 γίνεται 1. Η απόκτηση, η συντήρηση και ο πολλαπλασιασμός κάποιων πραγμάτων είναι συχνά δύσκολη υπόθεση, ενώ εν μία νυκτί μπορούν να χαθούν όλα!
Η Κορίνα Οικονομοπούλου είναι απόφοιτη των εκπαιδευτηρίων Εληνογερμανική αγωγή.
