Διαβάζοντας το κείμενο ενός βραζιλιάνου από το Μπέλο Οριζόντε, που εξέφραζε την αγανάκτησή του για τον τρόπο ζωής στη Βραζιλία, θυμήθηκα την δική μου εμπειρία από αυτή τη χώρα όταν την επισκέφτηκα πριν από 8 χρόνια. Σε αυτό που θα συμφωνήσω με τον αρθρογράφο, είναι η τεράστια αντίθεση μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Οι φαβέλες, τα σπίτια παράγκες αποτελούν ατελείωτες συνοικίες στο Σάο Πάολο, αντίθετα η Μπραζίλια, η πρωτεύουσα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μια μοντέρνα ευρωπαϊκή πόλη. Φαίνεται ότι, όπου η μεσαία τάξη δεν αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, η δημοκρατία είναι ανύπαρκτη.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το κείμενο απευθύνεται σε όλους εμάς που έχουμε την εικόνα μιας Βραζιλίας με ατελείωτες παραλίες και πάρτυ, ποδόσφαιρο και υπερμεγέθεις κώλους, όπως γράφει ο αρθρογράφος. Τίποτα από αυτά, βέβαια, δεν είναι αλήθεια και αυτό φάνηκε και από τις μεγάλες διαδηλώσεις στους δρόμους των πόλεων της χώρας.
“Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου είναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε και αμοίβεται με τον βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάολο, για παράδειγμα, κάθε μέρα έχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων τις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και o πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια. Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου και πως θα αλλάξουμε επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο”.
Σίγουρα η Βραζιλία δεν αποτελεί παράδειγμα ανάπτυξης για μας. Αντίθετα, η αξιοπρέπεια με την οποία οι βραζιλιάνοι αντιμετώπιζαν την φτώχεια τους και η πίστη τους στο θεό, ναι ήταν παραδειγματική.
Όλο το κείμενο του αγανακτισμένου Βραζιλιάνου εδώ
