Στο λάθος ενός πρίγκιπα από τη Σουμάτρα οφείλει η Σιγκαπούρη το όνομά της. Προφανώς πέρασε τη Μαλαισιανή τίγρη για λιοντάρι, μια και από ότι λένε οι ειδικοί, λιοντάρια δεν έζησαν ποτέ σε αυτό το μικρό νησί στην άκρη της Μαλαισιανής χερσονήσου. Της έμεινε όμως το όνομα. Και το σύμβολο της το λιοντάρι-γοργόνα (λιοντάρι με ψαρίσια ουρά ), το MERLION. Που σημαίνει ότι στηρίζει τη δύναμή της στη θάλασσα, σαν ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια της ΄Απω Ανατολής.

΄Ενα νησί, μισό σε έκταση από τη Ρόδο μας, με πληθυσμό γύρω στα 5 εκ. κατοίκους, με προοπτική το 2030 να γίνουν 7 εκατομμύρια! Το 75% των κατοίκων είναι κινέζοι και το υπόλοιπο μαλαισιανοί, ινδοί και ευρωπαίοι. Πρόκειται για μια σύγχρονη πόλη-κράτος που από το 1867 μέχρι το 1963 ήταν βρετανική αποικία και απέκτησε την ανεξαρτησία της μόλις το 1965. Πώς λοιπόν μεταμορφώθηκε από ψαροχώρι σε μια πόλη – θαύμα μέσα σε 50 χρόνια; Και κυριολεκτώ όταν μιλάω για θαύμα, τεχνολογικό, οικονομικό, πολιτισμικό, που συντελέστηκε και συνεχίζει να προοδεύει, χωρίς φυσικούς πόρους όπως πχ το νερό, χωρίς ομοιογενή πληθυσμό, με ένα κλίμα ανθυγιεινό, μια που η υγρασία κάνει αφόρητη τη ζέστη και τα air-condition δουλεύουν μέρα νύχτα.

Κι όμως, χάρις στο όραμα ενός μόνον ανθρώπου, του Λι Κουάν Γιού, που διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας από την ανεξαρτησία της μέχρι το 1990, οι άνθρωποι που έπλεναν τα ρούχα τους στο ποτάμι και κουβαλούσαν στους ώμους το νερό, χωρίς ηλεκτρισμό και στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης, βρέθηκαν να είναι τώρα μέσα στις πιο ισχυρές οικονομίες του πλανήτη. Οι νόμοι αυστηροί και τα πρόστιμα τσουχτερά, μηδέν εγκληματικότητα, καθαριότητα στο φουλ, κάδοι ανακύκλωσης παντού, πάρκα, πλατείες, πεζοδρόμια προσεγμένα, πράσινο και ορχιδέες. Το κράτος σέβεται τον πολίτη και ο πολίτης τους συμπολίτες του. Στα πολυάριθμα Malls, όλα τα αγαθά του κόσμου. Και η China town με όλες τις ομορφιές της Ανατολής. Το ίδιο και η little India. Χρόνο, διάθεση και χρήμα να έχει κανείς.

Στις 2 εβδομάδες που έμεινα εδώ, κάθε μέρα και μια δραστηριότητα. Και έμειναν στη λίστα κάμποσα που δεν πρόλαβα. Μας πήρε 12 ώρες για να δούμε το ζωολογικό κήπο. ΄Εξυπνα χρησιμοποιημένος ο ίδιος χώρος, το πρωί να δεις τα ζώα με ηλεκτρικό τραινάκι, το βράδυ με άλλο εισιτήριο το νυχτερινό σαφάρι, και στο River safari που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί, όλα τα υδρόβια των ποταμών του πλανήτη. Ξετρελάθηκα με τις ορχιδέες στο Βοτανικό κήπο, είδα όλα τα είδη πουλιών που υπάρχουν, πήγα βόλτα με ελέφαντα, που όντως ήταν πιο αναπαυτικός από την καμήλα, είδα την πόλη από ψηλά ανεβαίνοντας στο Singapore flyer, ψηλότερο κατά 30 μέτρα από το London Eye, και θαύμασα την πόλη και από τη στεριά και από τον ποταμό, σε ένα αμφίβιο τουρ, το Duck tour, με ένα καράβι με ρόδες, που ήταν απίστευτη εμπειρία!

Στη Sentosa, ένα μικρό νησί που συνδέεται με γέφυρα με την Σιγκαπούρη, χάζεψα κυριολεκτικά στο μεγαλύτερο ενυδρείο του κόσμου που άνοιξε φέτος, όπως και τα Gardens by the Bay, που στοίχησαν μερικά δις δολάρια να κατασκευαστούν. Επειδή χώρος δεν υπάρχει, η πόλη επεκτείνεται σε ύψος και σε βάθος, κάτω από τους δρόμους υπόγειες διαβάσεις και πέντε –έξι πατώματα κάτω από τη γη, ενώ όροφοι σηκώνονται συνέχεια πάνω στους ήδη ψηλούς ουρανοξύστες.

Το κόστος ζωής ακριβό, έχεις όμως τη δυνατότητα επιλογής, γιατί στα Food Republic, στους χώρους εστίασης που υπάρχουν σε κάθε Mall, με όλων των ειδών τις κουζίνες, μπορεί να φάει κανείς πολύ πιο φτηνά απ’ ότι σε ένα εστιατόριο. Οι άνθρωποι δημιουργούν συνέχεια, οι επιχειρήσεις επεκτείνονται, επιστήμονες από όλο τον κόσμο ασχολούνται με την έρευνα χρηματοδοτούμενοι από το κράτος, η οικονομία ισχυρή.

Και το μόνιμο ερώτημα μου, κάθε φορά που γυρίζω στην πατρίδα, είναι τι φταίει τέλος πάντων σε αυτόν τον έρημο τον τόπο μας, και αντί να πηγαίνουμε μπροστά πάμε πίσω ολοταχώς; Γιατί, όλα αυτά τα επιτεύγματα δεν τους χαρίστηκαν, δεν ήρθαν ουρανοκατέβατα, κάποιοι οραματίστηκαν, σκέφτηκαν, δούλεψαν, δημιούργησαν.
Εμείς, γιατί όχι;