Μικρή, ρομαντική και τρισχαριτωμένη η Χαϊδελβέργη είναι μία γερμανική πόλη όλο θέρμη, φοιτητική ζωηράδα και κατάφυτα, πρασινωπά τοπία βγαλμένα από παραμύθια.
Το μεσαιωνικό κάστρο που δεσπόζει σε απόσταση αναπνοής από την πόλη, απαστράπτει στον πρωινό ήλιο και ενισχύει τον παραμυθικό αέρα, ενώ οι νύχτιες περιπλανήσεις υπό το τεχνηέντως φωτισμένο κάστρο δίνουν την εντύπωση πως έχει κανείς μεταφερθεί σε άλλη εποχή, εποχή μυθική και θρυλική, ιπποτών και βασιλιάδων. Και πώς φτάνει κανείς σε ένα κάστρο σε όλα τα παραμύθια; Διασχίζοντας γέφυρες.. και στη συγκεκριμένη περίπτωση την Παλιά Γέφυρα, ή Γέφυρα Karl-Theodor, με διάφορα αγάλματα και λουκετάκια κλειδωμένα από ερωτευμένους, σαν μια άλλη γέφυρa Pont des Arts.
Ο ποταμός Νέκαρ χαϊδευει το χαϊδελβέργικο έδαφος που προσεγγίζεται από την Ελλάδα με πτήση προς Φρανκφούρτη κυρίως. Υπάρχουν κι άλλα αεροδρόμια από τα οποία μπορεί να πάρει κανείς τραίνο για Χαϊδελβέργη, όμως η Φρανκφούρτη είναι η πιο οικονομική και γρήγορη επιλογή. Μετά την άφιξη στο αεροδρόμιο Main, η αποβάθρα του τραίνου βρίσκεται εντός του αεροδρομίου και από εκεί η Χαϊδελβέργη είναι μία ώρα μακριά. Πρέπει βέβαια πρώτα να μπει στο τραίνο ή αλλιώς Intercity Express (ICE), μετά από μισή ώρα να κατέβει στο Mannheim και να πάρει τον προαστιακό (S-Bahn) προς Χαϊδελβέργη. Το εισιτήριο που θα πληρώσει είναι όμως ακριβώς 25 ευρώ. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Το τραίνο φτάνει τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό –Hauptbahnhof- όπου κανείς έχει τη δυνατότητα είτε να κλειδώσει τα πράγματά του σε κάποιο ντουλάπι και να τα πάρει αργότερα, είτε να ρωτήσει πληροφορίες στο tourist office που υπάρχει ακριβώς απ’έξω, είτε να πάρει κατευθείαν κάποιο από τα διάφορα λεωφορεία που παιρνούν στις στάσεις δίπλα από το τουριστικό γραφείο και να φτάσει στον προορισμό του.
Η ίδια πήρα το 31 για να με φέρει στην Παλιά Πόλη (Altstadt). Ήταν ένα μεσημέρι Δεκεμβρίου που ο υδράργυρος ήταν μεταξύ 3 και 4 βαθμών Κελσίου. Μετά από ένα τέταρτο διαδρομής και ταυτόχρονα συζήτησης με έναν νεαρό Γερμανό που μου κύκλωνε στον χάρτη μου τα must- see μέρη της πόλης, βρέθηκα στην πλατειούλα όπου στεγάζεται το πασίγνωστου Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης –το οποίο ιδρύθηκε το 1386 και το οποίο ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο της Γερμανίας. Όμως το Πανεπιστήμιο δεν ήταν το μοναδικό που με εντυπωσίασε. Χριστουγεννιάτικες μουσικές αντηχούσαν και μυρωδιές λουκάνικων και μπαχαρικών ταξίδευαν στον αέρα και γαργαλούσαν τη μύτη μου. Η ιδανικότερη περίοδος του χρόνου για να ταξιδέψει κανείς στην Γερμανία και δη σε μια μικρή πολίχνη σίγουρα είναι τα Χριστούγεννα. Το τοπίο μετατρέπεται σε γιορτινό και όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του θα δει στολισμένα δέντρα, φώτα, κόσμο να γελά και να βγαίνει οικογενειακά για βόλτες.
[metaslider id=19279]
Η Χαϊδελβέργη, αν και μικρή, είναι αυτάρκης και πνευματικά αλλά και καλλιτεχνικά. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να της λείπει. Το Πανεπιστήμιό της λειτουργεί άψογα, η Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη είναι γιγάντια και εμπεριέχει ό,τι λογής βιβλία μπορεί κανείς να σκεφτεί και το εντυπωσιακότερο είναι πώς πάντοτε θα δεις φοιτητές να διαβάζουν και να εγκολπώνουν γνώσεις πολλές φορές μέχρι τη 1 το βράδυ που κλείνει η βιβλιοθήκη. Τα λεωφορεία και γενικώς τα ΜΜΜ είναι συχνά, έρχονται ακριβώς στην ώρα τους και σε πηγαίνουν γρήγορα –και πολύ πολύ ζεστά- παντού. Είτε μένει κανείς στην παλιά πόλη όπου είναι σχεδόν τα πάντα, είτε πιο έξω σε άλλες περιοχές, το κέντρο προσεγγίζεται πανεύκολα. Οι φοιτητές τρώνε στις λεγόμενες Mensa, φοιτητικά εστιατόρια με γευστικότατο φαγητό, αισθητική στους τοίχους, αφού πίνακες ζωγραφικής κρέμονται ως ντεκόρ και πολύ φθηνά, αφού ένα πιάτο κυμαίνεται από 3 έως 8 ευρώ αναλόγως πόσο βαρύ θα είναι. Σινεμά έχει 3-4 και θέατρα 2-3. Οι ταινίες που προβάλλονται μπορεί να είναι ντουμπλαρισμένες αλλά αυτό ισχύει σε ολόκληρη τη Γερμανία. Τα θέατρά της φέρνουν ανά καιρούς τόσο πρωτοποριακές παραστάσεις, όσο και πιο κλασικές. Όπερες, θέατρο, χοροθεάματα, τα πάντα!
Και ποια πόλη είναι δυνατόν να έχει χιλιάδες φοιτητές χωρίς να έχει φοιτητική ζωή; Καμία! Με γλυκύτατους γερμανούς φοιτητές αλλά και Έλληνες –που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα πέσεις πάνω τους, και πρέπει να προσέχεις τι ακριβώς λες στο λεωφορείο ή στον δρόμο γιατί πάντα κάποιος συντοπίτης μπορεί να σε ακούσει- κάναμε κάποια βράδια Κneipentour, δηλαδή τουρ σε διάφορα μπαρ της Untere Straße –του κάτω δρόμου δηλαδή.. Ιδανικό μέρος κάθε Πέμπτη είναι το Mohr (Untere Straße 5 ) όπου οι γυναίκες έχουν δωρεάν ποτά. To Jinx Bar & Club είναι ένα βραδινό κλαμπ για ποτό και χορό όπως επίσης και το Tangente (Kettengasse 25), που και τα δύο θυμίζουν τις αθηναϊκές διασκεδάσεις στο Γκάζι. Από την άλλη, κάτι πιο εναλλακτικό είναι το μπαρ Destille (Untere Straße 16) όπου μπορεί κανείς να πιει πολύ παράξενα σφηνάκια, άλλα με ψάρια μέσα τους, άλλα με πορτοκάλι όπου από επάνω καίγεται ζάχαρη και θυμίζει τελετουργικά αλλά και γευστικά το αψέντι. Όμως, το πιο παράξενο και ιδιαίτερο μέρος είναι το Betreutes Trinken (Untere Straße), ένα μπαρ που εάν έπρεπε να το παρομοιάσουμε με κάτι στην Αθήνα, θυμίζει κάπως το Booze λόγω των ιστοριών που κρύβονται πίσω από τις πόρτες του αλλά και της αφθονίας αλκοόλ που παρέχει, ταυτόχρονα με κάτι από αμερική του ’80. Η φήμη θέλει τον ιδιοκτήτη του να αποφοίτησε με άριστα από την Νομική της Χαϊδελβέργης, κάτι που το καταφέρνει μόνο το 0,3 των σπουδαστών και να μην θέλησε ποτέ να συνεχίσει την καριέρα του, αλλά αντ’ αυτού να ανοίξει ένα μπαρ, το οποίο στέκει αγέρωχο μέχρι και σήμερα.
Δεν χρειάζεται όμως να είσαι φαν του ποτού για να περνάς καλά στη Γερμανία. Η Γερμανία δεν είναι Αγγλία. Μπορεί κανείς να βγει και σε πανέμορφα εστιατόρια αντί σε μπαρ. Υπάρχουν κουζίνες από όλο τον κόσμο στη μικρή αυτή πόλη. Σούσι, Ιταλικό, Λιβανέζικη, Τούρκικη, αλλά και τοπική. Μία βόλτα στην κεντρική οδό –Hauptstraße- αρκεί για να τα ανακαλύψει κανείς. Το αγαπημένο μου μέρος ήταν το Emma Café, ένα λιλιπούτειο καφέ, με πολύχρωμα μαξιλάρια και μικρούς καναπέδες, ιδανικός χώρος για να απολαύσεις τον καφέ σου, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να κάνεις εργασίες, ή απλώς να κοιτάζεις τους ανθρώπους που περνούν απ’ έξω.
[metaslider id=19385]
Το μοναδικό αρνητικό που βρήκα στη Χαϊδελβέργη είναι το νερό. Για να βρεις νερό χωρίς ανθρακικό –ναι, αυτή την αηδία που πίνουν σε όλη την Ευρώπη και που η μεσογειακή μου ταυτότητα αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί- πρέπει να ψάξει αφ’ ενός και αφ’ ετέρου να το πληρώσεις ιδιαιτέρως ακριβά. Ένα μπουκαλάκι που στην Ελλάδα έχει 50 λεπτά, και σε μερικά μαγαζιά 35, στη Χαϊδελβέργη –και σε ολόκληρη τη Γερμανία- το παίρνεις 3 ευρώ. Βέβαια, δεν υπάρχει το τέλειο!
Πανέμορφη πόλη που σίγουρα αξίζει κανείς να επισκεφθεί. Και έχοντάς τη μάλιστα ως βάση, μπορεί να πάρει πανεύκολα και οικονομικά το τραίνο και να κάνει μινι ταξίδια και σε άλλες πόλεις τριγύρω.
