Ρώμη. Η «αιώνια πόλη». Και πώς να μην είναι άλλωστε, αφού πλήθος κόσμου καταφθάνει καθημερινά για 365 μέρες το χρόνο στην πρωτεύουσα της γειτονικής Ιταλίας. Της πόλης των οβελίσκων, των σιντριβανιών και των εκκλησιών. Στην πόλη του πολυμήχανου Leonardo da Vinci, της ρομαντικής Fontana di Trevi, του υπερμεγέθους Κολοσσαίου, του «σκανδαλώδους» Βατικανού, της ιστορικής Piazza del Popolo, της κινηματογραφικής Piazza Navona και όλων εκείνων των κτιρίων με την περίσσεια ομορφιά, την εξέχουσα σημασία και την υφέρπουσα επιβλητικότητα –λόγω μεγέθους και αρχιτεκτονικής- που σε αφοπλίζει και σε κάνει να την ερωτευτείς.
Πράγματι, τη Ρώμη την ερωτεύεσαι. Ερωτεύεσαι αυτό που αντιπροσωπεύει, αυτό που αναδεικνύει, αυτό που είναι. Ναι εντάξει, για τουριστικό οδηγό όλα αυτά ακούγονται τέλεια, ιδανικά, ονειρικά. Είναι όμως έτσι; Κακά τα ψέματα. Στο μεγαλύτερο μέρος της η ιταλική αναγεννησιακή πρωτεύουσα αποτελεί το ιδανικό μέρος για κάθε επισκέπτη. Καταφέρνει και συνδυάζει ιστορία για τους φαν των μνημείων, τέχνες για τους λάτρεις της όπερας και Bella vita για τους shopaholic και τους «νυχτοπερπατητές». Κατά την πενταήμερη διαμονή μου κρατούσα –επιγραμματικά μεν- σημειώσεις. Γράφω λοιπόν «οδήγηση κατά τα ελληνικά πρότυπα» και φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα. Ιταλούς να οδηγούν σαν τους Έλληνες. «Una φάτσα una ράτσα» ακριβολογώντας. Ενώ στο πορτοκαλί όλοι επιβραδύνουν για να σταματήσουν, αυτοί ενεργοποιούν το νίτρο, που λέει και ένας φίλος μου. Αμέσως κάνω τη σύγκριση. Οι Γερμανοί σταματούν σε κάθε διάβαση πεζών, χωρίς να την πατούν, ενώ στο πορτοκαλί έχουν ήδη σταματήσει. Οι Ιταλοί ούτε κατά διάνοια.
Συνεχίζω. «Δυο γραμμές – βρώμικο μετρό – ασφυξία». Ολόκληρη Ρώμη και το μετρό της έχει μόνο δυο γραμμές. Αυτό μπορώ να το παραβλέψω, δεν μπορώ όμως να αγνοήσω τα σκουπίδια στις αποβάθρες και την αποπνικτική ατμόσφαιρα καθώς κατεβαίνεις σε χαμηλότερα επίπεδα. Δεν ξέρω αν το ένιωσα μόνο εγώ αλλά νόμιζα ότι θα τελειώσει το οξυγόνο κάποια στιγμή. Σημείο τρία «ένας χάρτης για όλη τη Ρώμη». Μια τόσο μικρή λεπτομέρεια κι όμως τόσο σημαντική για τους τουρίστες. Ο ίδιος χάρτης, σε όλα τα ξενοδοχεία, μοτέλ, ενοικιαζόμενα δωμάτια και hostel, με όλα τα αξιοθέατα και τις συγκοινωνίες για όλη τη Ρώμη. Αυτό θα έλεγα πως είναι ένα καλό παράδειγμα tourism management.
Κλείνοντας, επειδή οι εντυπώσεις μου ήταν ως επί το πλείστον, κάτι παραπάνω από θετικές και ίσως σας μετέφερα την εικόνα που συναντούν οι περισσότεροι τουρίστες που την επισκέπτονται για δυο, τρεις ή δέκα μέρες και δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική κατάσταση, να σας πω λοιπόν, πως και η Ιταλία διέρχεται από μια περίοδο οικονομικής κρίσης εδώ και τέσσερα χρόνια και πως παρ’ όλα τα φώτα, τη λάμψη και την ακτινοβολία της, έξω από το μετρό, τα υπό οικοδόμηση ή ανακαίνιση κτίρια, τις σκαλωσιές και τις εκκλησίες περιφέρονται ρακένδυτοι άνθρωποι που ζητούν ελεημοσύνη και που ψάχνουν ένα μέρος για να κοιμηθούν.
Στο φως της ημέρας όλα είναι τέλεια. Το βράδυ όταν σβήνουν τα φώτα, όλες οι πόλεις πια… μοιάζουν…
Συνεχίζεται…
