Στη Σαντορίνη με τη θεατρική ομάδα 3rd Person Theatre Group, της Χάρης Κόντου

Δημοσιεύθηκε

Όταν ο Ίψεν ταξιδεύει στη Σαντορίνη … Όταν τρεις νέοι χαρισματικοί ηθοποιοί παίρνουν μαζί τους και φορούν κατάσαρκα τον αντάρτη… τον ανατρεπτικό… τον συμβιβασμένο… τον ασυμβίβαστο… τον γέρο… τον αιώνια νέο… «Peer Gynt».

Όταν ο πολυχώρος πολιτισμού Ak Asimis Kolaitou Art Foundation… στοιχισμένος με μεράκι… αγάπη… και επιμέλεια από τον νεαρότατο αρχιτέκτονα και ζωγράφο Κάτωνα Ασιμή… σε καλεί κοντά του και σε υποδέχεται… Όταν ο Χριστόφορος και η Ελένη σου ανοίγουν την πόρτα της Τέχνης τους και η Μαριάννα σε αγκαλιάζει με το πιο φωτεινό χαμόγελο της νιότης της… Ε…Τότε …Στάσου… Άκου… Σώπασε… και Γεύσου… όσο μπορείς αφέσου να γευθείς, ό,τι πιο όμορφο μπορεί να σου χαριστεί σε ένα απλό Σάββατο του Ιούλη… Αφήσου… Άνοιξε τα μάτια της ψυχής… Ο πολιτισμός της Τέχνης τους σε παρασέρνει… Αφήσου… Η παράσταση αρχίζει…

10494828_893726800644062_3120343870930085035_n

Η πρωτοποριακή θεατρική ομάδα καινοτόμων καλλιτεχνικών δράσεων “3rd person theater group” στις 26 Ιουλίου, ημέρα Σάββατο, ανέβασε- για μία και μοναδική παράσταση στη Σαντορίνη- το εξόχως πολύπλευρο, πολυσύνθετο και πολυδαίδαλο έργο του H. Ibsen “Peer Gynt”, στον επίσης ιδιαίτερο μυσταγωγικό χώρο της Ak Asimis Kolaitou Art Foundation.

Τρεις νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί… Ο Βαλάντης Φράγκος, η Αντιγόνη Φρυδά και η Ελένη Ζαραφίδου, με πείσμα, σκληρή δουλειά και ισχυρότατη θέληση, ανέλαβαν την θεατρική ευθύνη να ενσαρκώσουν πολλαπλούς ρόλους, πολλαπλές φωνές και να αναπληρώσουν επάξια όλα τα πρόσωπα του έργου… με τρία μόνο σώματα… τρεις άνθρωποι, τρία σώματα… πολλαπλές φωνές. Με μία ωριμότητα εκπληκτική, με ερμηνεία πολλών στρωμάτων… σωμάτων… φωνών… φόνων… Τα τρία αυτά νέα παιδιά απέδειξαν σε μας -τους «ωριμότερους» ηλικιακά- πως το Θέατρο αρνείται να πεθάνει… πως το θέατρο ζει όσο υπάρχουν τα παιδιά του ζωντανά!

Σε μετάφραση του αγαπημένου λογοτέχνη Κων/νου Χατζόπουλου, σε διασκευή και δραματουργική επεξεργασία της αξιολογότατης Σέβης Ματσακίδου, σε λιτά και απέριττα σκηνικά του Γιάννη Θεοδωράκη, με λειτουργικά και άρτια αισθητικά κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα , σε φωτισμούς για μυστικοφερμένους της Κατερίνας Παπαδάκου και Μουσική ανατομία ψυχής του Γιάννη Σαββίδη. Με βοηθό σκηνοθέτιδα τη Δομνίκη Μητροπούλου και με μία πλειάδα ακόμα χαρισματικών συντελεστών ( Σχεδιασμός βίντεο: Εύη Στάμου, Μοντάζ: Pietro Radin, camera : Πάνος Κέφαλος και Εύη Στάμου , σχεδιασμός αφίσας Μαγδαληνή Στεφανάτου, σχεδιασμός promo video Βαγγέλης Κολοτσιός, Οργάνωση παραγωγής – Δημόσιες σχέσεις «art minds» ), το κοινό της Σαντορίνης απόλαυσε και «κοινώνησε» ένα από τα πιο δύσκολα παγκοσμίως θεατρικά κείμενα, το θεατρικό έργο του Ίψεν «Peer Gynt».

1483435_556502624441440_936392908_n

Στο εύλογο ερώτημα του τύπου : « Μα ποιος είναι επιτέλους ο Peer Gynt»; Ή στην απορία του κοινού πόσοι είναι οι Πέερ Γκυντ επί σκηνής; Ή ποιος στοιχειώνει τελικά τις φωνές ενός λόγου άκρως αυτοαναφορικού και ψυχαναλυτικού; Η απάντηση είναι μέσα μας. Και μέσα στο μυαλό, την ψυχή και την πένα του Ίψεν. Και έξω μας. Επί σκηνής. Στα τρία σώματα που ταξιδεύουν στον χώρο-χρόνο και επαν-ενδύονται φωνές και ταυτότητες αντιφατικές… κατακερματισμένες… ακραίες, απόλυτες . Στο δίπολο ύλη- αντι-ύλη η ψυχή μπορεί να υπάρξει πολλαπλώς και σε ολιστική τροχιά των πολλών εν δυνάμει εαυτών μας.

«Ο Peer Gynt δεν είναι ο ήρωας της διπλανής πόρτας, δεν είναι σύμβολο». Είναι η θεατρική ενσάρκωση της αγωνιώδους προσπάθειας του Εαυτού να ανακαλύψει την αλήθεια του εκάστοτε χωρο-χρονικά μεταβαλλόμενου εαυτού. Και αφού τον βρει, γίνεται η απεγνωσμένη ανάγκη διατήρησής του. Μα ο χρόνος δεν είναι ένας. Και το υποκείμενο «βιάζεται», «παραμορφώνεται» και  αθυρματοποιείται στις βουλές ενός υποσυνειδήτου που με προθανάτια αγωνία προστρέχει στις ανεξάντλητες και ανεξίτηλες εικόνες/σύμβολα της Μητέρας, του Πατέρα, της Πατρίδας, αυτής που εμείς επιλέξαμε στο «μέσα μας»… Στον ερωτικό νόστο του αέναου επαναπατρισμού μας.

Ο Ίψεν δεν δίνει απαντήσεις, δεν υποδεικνύει δρόμους. Κοιτάζει… παρατηρεί…καταγράφει… ξαναγράφει… διαγράφει… και κυρίως προτείνει στον θεατή του να κοιτάζει… να καταγράφει… να ξαναγράφει… να διαγράφει… και να… ζει αέναως στο χάος της πολυκερματισμένης εγωτικής… ενίοτε παραμορφωτικής… αλήθειας… Μέχρι να ορίσει ξανά ο χρόνος της αυτό-αποδοχής και της συγχώρεσης.

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα