Κάτι πρέπει να συμβαίνει με μας τους νεοέλληνες. Σαν κάποιο αόρατο χέρι να μας έκλεψε την ώρα που κοιμόμασταν, την δημιουργική μας φαντασία, την ικανότητά μας να εκτιμούμε την ομορφιά και να νοιώθουμε περηφάνια για την καταγωγή μας, φυλάσσοντας σαν κόρη οφθαλμού όλα όσα παραλάβαμε από τους προγενέστερους. Καταστροφική μανία να το πω, αδιαφορία, ανικανότητα, δεν ξέρω και δεν είναι άλλωστε αυτό το θέμα μου.
Με αφορμή την 3η γιορτή Ροδινιού που οργανώνεται την Κυριακή 2 Ιουνίου 2013 από την Πρωτοβουλία “ΚΟΙΝΟΝ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΩΝ” λόγω της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας τις μνήμες που με συνδέουν από μικρό παιδί με το Ροδίνι. Τις σχολικές μας εκδρομές, τις “καμουζέλλες” και το πέταγμα του αετού της Καθαράς Δευτέρας στα Πευκάκια, το καρπούζι που αφήναμε να παγώνει στα δροσερά τρεχούμενα νερά της πηγής τις κυριακάτικες οικογενειακές μας εξορμήσεις, τα πρώτα μας ραντεβού με τις ατέλειωτες υποσχέσεις και τα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Γιατί το Ροδίνι ήταν ενταγμένο στον τρόπο ζωής μας, μέρος της καθημερινότητάς μας, ήταν ο πλησιέστερος και πιο αγαπημένος τόπος απόδρασης. Δεν υπήρχαν τότε μέσα για να πας πιο μακριά. Ποδαράκια, ποδήλατο άντε και κανένα λεωφορείο αν είχαμε τα λεφτά για εισιτήριο. Αλλά δεν το σκεφτόμασταν καν, τα πόδια μαθημένα στο περπάτημα και η νεανική ψυχή ακούραστη και διψασμένη για παιχνίδι ομαδικό, για συζητήσεις περισπούδαστες με τις “κολλητές” στα παγκάκια, για χάζεμα στο ποτάμι με τις πάπιες, για τη βαρκάδα με το γέρο βαρκάρη που παρακαλούσαμε να μην τελειώσει ποτέ.
Και ούτε που μας ένοιαζε για την Ιστορία του Πάρκου. Γιατί είχε και το Πάρκο τη δική του ιστορία , χαμένη στους αιώνες. Ίσως το αρχαιότερο πάρκο στον κόσμο όλο. Με τη σχολή του ρήτορα Αισχύνη, με μαθητές διάσημους όπως τον Κικέρωνα και τον Ιούλιο Καίσαρα, γύρω στο 330 π.Χ. Και πολύ αργότερα έμαθα ότι οι σπηλιές ήταν αρχαίοι λατρευτικοί τόποι των Νυμφών, τα περίφημα Νυμφαία, και ότι ο τάφος των Πτολεμαίων έχει τετράγωνη βάση τύμβου με κάθε πλευρά μήκους 27,80 μ. διακοσμημένη με 21 ημιστήλια δωρικού ρυθμού και εκεί κατέληγε η αρχαία οδός που ξεκινούσε από την Ακρόπολη. Οι στοές που με τη φαντασία μας νομίζαμε για κατοικίες δράκων και θεριών, ήταν στην πραγματικότητα υπόγειες υδρευτικές στοές κτιστές ή λαξευτές που τροφοδοτούσαν την πόλη με νερό μέχρι και την περίοδο της τουρκοκρατίας. Και ο Βοτανικός κήπος υπήρχε εκεί μαζί με την έπαυλη του Μεγάλου Μαγίστρου για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των Ιπποτών σε βότανα για να θεραπεύουν τις διάφορες ασθένειες. Και αν μας τα έλεγαν οι καθηγητές μας, ποιός είχε διάθεση να τους ακούει; Τα παιδιά έχουν άλλες προτεραιότητες. Η ανάγκη μας να ρουφήξουμε την απίστευτη ομορφιά κάτω από τα δέντρα, ανάμεσα στα τρεχούμενα νερά, στα γεφυράκια και τους μικρούς καταρράχτες, ήταν σαφώς μεγαλύτερη από τη δίψα για μάθηση.
Μετά μας πήρε η ζωή παραμάσχαλα με την καθημερινότητά της και ξεχαστήκαμε. Και ξεχάσαμε. Και αδιαφορήσαμε. Και δεν νοιαστήκαμε να αξιοποιήσουμε αυτόν το θησαυρό όπως και τόσους άλλους στον ευλογημένο τόπο μας. Το εύκολο κέρδος. Ο ατομικισμός, ο ωχαδερφισμός, και ότι αυτά είναι δουλειές των εκλεγμένων. Και είμαστε τώρα στο γιατί και στο αν μπορούμε να σώσουμε κάτι. Να ξαναδώσουμε ζωή από τη ζωή που πήραμε, να ξαναβρεθούμε με παλιούς γνωστούς και να ξαναμοιραστούμε παλιές χαρές.
Η Πρωτοβουλία “Κοινόν Δωδεκανησίων” οργανώνει για τρίτη χρονιά τούτη τη γιορτή. Το πρόγραμμα πλούσιο, ξεκινά από τις 10.30 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Το πρωινό πρόγραμμα είναι αφιερωμένο στα παιδιά, με κυνήγι κρυμμένου θησαυρού, με νεράιδες και ξωτικά του δάσους, με κλόουν και ζωγραφική. Μια ξενάγηση από την αρχαιολόγο κα Μαρία Κόλια για την ανάδειξη της ιστορίας του πάρκου, θα γίνει στις 11-12 το πρωί. Ποδηλασία και τοξοβολία, παραδοσιακοί χοροί από τοπικά συγκροτήματα στη συνέχεια. Η πρόταση της Πρωτοβουλίας για την αξιοποίηση του πάρκου και η ίδρυση σχετικού φορέα είναι από τα πιο σημαντικά της ημέρας αυτής.
Η βραδιά θα κλείσει με ερασιτεχνικά σχήματα ντόπιων μουσικών που ευγενικά προσφέρθηκαν να μας χαρίσουν ευχάριστες στιγμές. Μεζεδάκια και μπυρίτσα, καφέδες και αναψυκτικά θα προσφέρονται σε συμβολική τιμή στο κυλικείο και όσα έσοδα προκύψουν θα διατεθούν για τις ανάγκες του Εθελοντικού Κοινωνικού Ιατρείου – Φαρμακείου. Η παρουσία μας στην εκδήλωση είναι ένας δυναμικός τρόπος να δώσουμε ξανά ζωή, σε έναν ξεχασμένο και αναξιοποίητο παράδεισο.
