Ο καφές που πίνουμε το πρωί κάποια στιγμή τελειώνει και ξεχάσαμε να αγοράσουμε άλλο, το αμάξι που μπορεί να χαλάσει στα μέσα της διαδρομής για τη δουλειά, η ίδια η δουλειά που βαριόμαστε να πάμε…

Ο αγαπημένος μας φούρνος ξαφνικά έκλεισε λόγω της κρίσης, κι εμείς βρίζαμε την τελευταία φορά γιατί η τυρόπιτα του δεν ήταν αρκετά ζεστή. Η βοηθός στο γραφείο δεν άντεξε τη γκρίνια μας, έφυγε και τώρα μείναμε μόνοι με 5.000 φακέλους – δώρο.

Γυρίζοντας σπίτι, σπίτι δεν υπάρχει. Γιατί ντουβάρια είναι αυτά… μπορεί στα 6 Ρίχτερ να μην αντέξουν, μπορεί να μην τα αντέξει η τσέπη μας, μπορεί πολλά. Γιατί άνθρωποι είμαστε και υπάρχουν φορές που σπίτια διαλύουμε από μόνοι μας – ηθελημένα ή άθελα.

Ακόμη κι αν το σπίτι παραμείνει στη θέση του, μπορεί εκείνος/εκείνη να μην είναι πια μέσα. Γιατί, αμάν πια αυτή η γκρίνια μας για το αυτοκίνητο που χάλασε, τη βοηθό που ποτέ δεν έκανε σωστά τη δουλειά της, την κρύα τυρόπιτα πρωί-πρωί.

Και όταν βρεθούμε μόνοι τελικά, να καλούμε απεγνωσμένα στο τηλέφωνο τον καλύτερο μας φίλο, μπορεί ο συνδρομητής να μην είναι διαθέσιμος. Γιατί πάλι ξεχάσαμε τα γενέθλια του, και πάλι πήραμε μόνο όταν βρεθήκαμε σε ανάγκη, και πάλι περιμένουμε όλα να είναι εκεί για μας, εκεί στη θέση τους να μας περιμένουν.

Τίποτα στη ζωή όμως δεν είναι δεδομένο.

Ούτε η υγεία σου, αν δεν την προσέξεις, ούτε το φαγητό σου αν κάνεις τον τζίτζικα τα καλοκαίρια, ούτε ο βασιλικός στο γλαστράκι σου, αν ξεχνάς να τον ποτίζεις. Και αν όλοι νομίζουμε πως «όχι μωρέ… αυτά δε θα συμβούν σε μένα», λοιπόν, θα σας στενοχωρήσω! Κανείς δεν κερδίζει έτσι απλά το λαχείο της ευτυχίας.

Μια καλημέρα, μια συγγνώμη, ένα τηλέφωνο – έτσι απλά να δω τι κάνεις – ίσως να βοηθήσει. Ένα καλό σέρβις, λίγο λιγότερο άγχος, μία προσπάθεια παραπάνω, ένα προληπτικό τσεκ απ, ένα σ’ αγαπώ – πες το και ας πέσει κάτω – βοηθούν και αυτά. Σοφός ο λαός που λέει «προσέχουμε για να έχουμε».

Γιατί, τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο και τα περισσότερα θέλουν λίγο κόπο ή προσοχή ή φροντίδα για να υφίστανται, και προσπάθεια για να τα έχεις γιατί τίποτα δεν χαρίζεται. Δεν βγάζεις λεφτά εάν δεν δουλέψεις, δεν περνάς στο Πανεπιστήμιο εάν δε διαβάσεις και δεν αδυνατίζεις αν τρως τα πάντα εκτός από ανανά!
Όχι λοιπόν, όλα τα καλά ή όλα τα στραβά δε συμβαίνουν μόνο στο γείτονα. Κάτι καλό ή κάτι λάθος έχει κάνει εκείνος, είτε εγώ, είτε ο δίπλα μας, και γι’ αυτό «έχει» ή «δεν έχει πια». Μπορεί πχ. να ξέχασε τί είναι σημαντικό, να κόλλησε το μυαλό του εκεί σ’ αυτή τη μπαγιάτικη τυρόπιτα, και όταν του πέρασε πια ο καημός και πήγε να ξαναπάρει, χωρίς νεύρα αυτή τη φορά, να βρήκε τη πόρτα κλειστή. Διότι, όντως το ξέρω πως δεν είναι καθόλου ευχάριστα όλα αυτά, και η ιστορία του δεν έχει καλό τέλος, αλλά έπρεπε να ξέρει αυτός ο γείτονας, και εγώ και εσείς, πως τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα σε αυτή τη ζωή που ζούμε τώρα, δεν είναι δεδομένο.