Νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε μια στάση και να κοιτάξουμε πού βρισκόμαστε.
Από τις εκλογές μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο τα πάντα κρέμονταν από μια κλωστή – ο κίνδυνος της δραχμής και της πτώχευσης ήταν παραπάνω από υπαρκτός.
Τον Νοέμβριο πήραμε μια βαθιά ανάσα με την υπογραφή του μεσοπρόθεσμου (δανείου και μνημονίου). Εδώ χρειάζεται να διευκρινίσουμε μερικά βασικά πράγματα:
Πρώτον: η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν κατάλαβε τι ήταν το μεσοπρόθεσμο. Νόμισε πως απλώς ήταν μειώσεις μισθών και συντάξεων και επιβολή φόρων, ενώ στην πραγματικότητα οδηγούσε στην αλλαγή του ελληνικού κράτους σε όλα τα επίπεδα.
Δεύτερον: η εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου δεν θα ήταν άμεση, αλλά σταδιακή με όριο τη φετινή Άνοιξη. Και αυτή η σταδιακή εφαρμογή θα ήταν ακριβώς το δύσκολο γιατί έπρεπε να σπάσουν αυγά – με τελικές αποφάσεις τον Απρίλιο για να οριστικοποιηθούν όλες οι λεπτομέρειες αλλαγής του ελληνικού κράτους.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να συγχαρώ έναν πολιτικό που στο παρελθόν έκανε τεράστια ζημιά στην Ελλάδα, αλλά σε αυτή την κρίσιμη για το μέλλον του τόπου μας στιγμή έκανε το καλύτερο δυνατόν: τον Αντώνη Σαμαρά (για τον οποίο, όπως ξέρουν οι φίλοι μου, έχω γράψει στο παρελθόν τα χειρότερα). Κράτησε τρομακτικά δύσκολες ισορροπίες και μέσα στην Ελλάδα και μέσα στην Ευρώπη.
Φυσικά, δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνε αν δεν είχε δίπλα του τον χαλκέντερο Γιάννη Στουρνάρα. Πρέπει να ξέρουμε πως αυτοί οι δύο άνθρωποι κράτησαν την Ελλάδα στην Ευρώπη, αποφεύγοντας την πτώχευση.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, ξεπερνώντας και το τελευταίο εμπόδιο που λέγεται: «ο δημόσιος υπάλληλος διορίζεται με ρουσφέτι, κάνει ό,τι γουστάρει και δεν απολύεται για κανέναν λόγο, διαπλεκόμενος με τους συναδέλφους του και στηριζόμενος από τους πολιτικούς που θέλουν την ψήφο του».
Τώρα ξέρουμε πού πηγαίνουμε και με ποιους κανόνες – ξεκαθάρισαν οι φόροι, ξεκαθάρισαν οι ρυθμίσεις χρεών, ξεκαθάρισε το τοπίο. Βλέπουμε καθημερινά σπυριά να σπάνε και να χύνεται άφθονο το πύο της διεφθαρμένης κοινωνίας μας. Είναι η καθαρή πραγματικότητα. Ακόμα κι αν είναι άσχημη, ξέρουμε ποια είναι και μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις. Τελειώνει η τρομακτική περίοδος της ανασφάλειας που οδηγεί στην καταστροφή της οικονομίας – είναι γνωστό πως η ψυχολογία είναι το κλειδί της οικονομίας.
Από δω και πέρα χρειάζεται, φυσικά, παραγωγική εργασία. Το πάρτι τέλειωσε και πρέπει, επιτέλους, να το καταλάβουμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αναπτυχθεί μια χώρα και τα λεφτά δεν πέφτουν από τον ουρανό ούτε από πατριωτικές διεκδικήσεις που απευθύνονται σε όσους δεν έχουν μάθει να σκέφτονται.
Μέχρι το καλοκαίρι θα υπάρξει η κανονική λειτουργία των Τραπεζών (όχι βέβαια όπως ήταν στη διάρκεια του πάρτι). Και μέχρι το τέλος του χρόνου, μετά τις Γερμανικές εκλογές, θα γίνει το νέο κούρεμα του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο.
Φυσικά το 2013 θα είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά (ίσως η δυσκολότερη) – τελικά, όμως, θα είναι πολύ καλή χρονιά (για τα επόμενα χρόνια) για όποιους αντέξουν, για όποιους την αξιοποιήσουν με αναδιοργάνωση της δουλειάς και του μυαλού τους, με απόκτηση νέων γνώσεων, με αξιοποίηση των τρομερών δυνατοτήτων που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία, με κατανόηση της νέας πραγματικότητας (παγκοσμιοποίηση) και με την είσοδό τους στον 21ο αιώνα, αφήνοντας πίσω τους τον ξεπερασμένο πια 20ό αιώνα.
Αυτή η πορεία της Ελλάδας θα οδηγήσει με βεβαιότητα και στην αλλαγή της πορείας (και της ελκυστικότητας) των κομμάτων. Η βασική αλλαγή θα υπάρξει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα στηρίζεται αποκλειστικά σε ένα σύνθημα (διατυπωμένο κάθε μέρα με άλλες λέξεις): στην κατάργηση του μνημονίου, χωρίς να προσδιορίζεται τι σημαίνει αυτό. Αλλά το μνημόνιο σε μερικούς μήνες θα έχει ενσωματωθεί πρακτικά στην όλη λειτουργία της οικονομίας και του κράτους – θα είναι η δεδομένη πραγματικότητα.
Αυτό σημαίνει πως το σύνθημα της κατάργησης του μνημονίου πρακτικά δεν θα έχει νόημα. Ο κ. Τσίπρας δήλωσε πως το βράδυ των επόμενων εκλογών θα λήξει το μνημόνιο. Μα, έτσι κι αλλιώς, αν οι εκλογές γίνουν στα τέσσερα χρόνια (τρία χρόνια από σήμερα), το μνημόνιο θα έχει τελειώσει.
Η πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ θα επικεντρωθεί αναγκαστικά στη «σύγκρουσή» του με τη Χρυσή Αυγή. Ήδη βλέπουμε την προσπάθειά του να παρουσιάσει τη Χρυσή Αυγή ως τους βάρβαρους που βρίσκονται ante portas και αποτελούν τον μεγάλο κίνδυνο, άσχετα αν υποστηρίζει ενέργειες των οπαδών του που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις ενέργειες στελεχών της Χρυσής Αυγής.
Αλλά αυτή η στρατηγική δεν θα μπορεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους του που ελπίζουν (ακόμα;) στην επιστροφή της Ελλάδας στο πάρτι (και πως «λεφτά μπορούν να υπάρξουν»)…
Φυσικά, ο λαϊκισμός των ΜΜΕ και των «γνωστών» δημοσιογράφων ίσως καθυστερήσουν λίγο αυτή την εξέλιξη – αλλά πολύ λίγο. Για παράδειγμα, χθες ξαφνικά ο κ. Λυριτζής «ανακάλυψε» πως τα αυθαίρετα στην Ελλάδα είναι πάρα πολλά…
