Σήμερα θα γίνω ακόμα πιο κακός γιατί δεν αντέχω τη γελοιότητα, την αθλιότητα της προπαγάνδας και την υποκρισία. Και είμαι πολύ θυμωμένος από αυτά που ακούω και διαβάζω.
Θα μιλήσω για τους γονείς των παιδιών της τραγωδίας της Λάρισας. Μπορεί να μου πει κάποιος πως δεν πρέπει να λέω τίποτα μέσα στον πόνο τους.
Πρώτα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν πρόκειται για «παιδιά», αφού είναι άτομα ενήλικα, τα οποία με την ψήφο τους αποφασίζουν όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για την κυβέρνηση που θα έχω κι εγώ δηλαδή από τη γνώση και την κρίση τους εξαρτώμαι κι εγώ και η τύχη του τόπου μου.
Ας κάνουμε, όμως, την παραδοχή, (όπως λέμε στα Μαθηματικά για μια ανεξάρτητη μεταβλητή) πως ακόμα είναι παιδιά, άρα εξαρτημένα απολύτως από τους γονείς τους. Να παραδεχτούμε, ακόμα, πως οι γονείς τους είναι πράγματι φτωχοί. Τι θα περίμενε κανείς; Πως αυτοί οι γονείς θα ενδιαφέρονταν για τη ζωή και, φυσικά, τη θέρμανση των παιδιών τους. Θα τους συμβούλευαν τι καλύτερο θα μπορούσαν να κάνουν με τα λίγα χρήματα που έχουν και που τους στέλνουν. Πως θα έπρεπε να οργανώσουν τη ζωή τους, ώστε να αντιμετωπίσουν τις στοιχειώδεις βιοτικές τους ανάγκες αυτό που λέμε «σχέση κόστους οφέλους».
Έγινε αυτό; Υπήρξε παρακολούθηση από τους γονείς για το πώς ζουν και πώς ξοδεύουν τα λιγοστά τους χρήματα τα παιδιά τους;
Δύο από τα πολλά συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε από αυτή την τραγωδία είναι (α) για μια ακόμα φορά μπορούμε να καταλάβουμε τη διάλυση της ελληνικής οικογένειας και (β) συνεχίζουμε την άρνησή μας να ξεκαθαρίσουμε, πότε τα «παιδιά» είναι παιδιά (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) και πότε είναι ενήλικες με απόλυτη ευθύνη για τον εαυτό τους.
Δεν είναι δυνατόν να λέμε πως μετά τα 18 χρόνια τους τα «παιδιά» μπορούν να ψηφίζουν (αποφασίζοντας για τη χώρα), μπορούν να δημιουργούν (με γάμο) δική τους οικογένεια (χωρίς να χρειάζονται καμιά έγκριση ή καθοδήγηση), αλλά όταν κάνουν οποιοδήποτε κακό (στον εαυτό τους ή στους άλλους) να είναι «δικαιολογημένα» (και να τα λυπόμαστε), επειδή είναι παιδιά. Προφανώς η λογική είναι «αγαθό εν ανεπαρκεία» μετά το πάρτι.
(Υ.γ.: κάποτε η ενηλικίωση γινόταν στα 21 χρόνια. Μετά, το ΠΑΣΟΚ, για να βουτήξει τις ψήφους των ανώριμων, τη νομοθέτησε στα 18 και αυτό θεωρήθηκε «προοδευτικό». Πρόσφατα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε να γίνεται στα 16 ελπίζοντας, όπως και η Χρυσή Αυγή, στον προσηλυτισμό των παιδιών από την κούνια τους. Σήμερα, μετά το πάρτι και τη θλιβερή και ανεύθυνη ανατροφή των παιδιών από τους γονείς τους, φοβάμαι πως και τα 21 χρόνια μάλλον είναι λίγα).
