«Γυρεύουν περισσότερες ελευθερίες. Όχι περισσότερη Ελευθερία. Περισσότερες ελευθερίες. Κατακερματίζουν τη Μία, την Πρωταρχική και Άναρχη ιδέα σε μικρά περιστασιακά συνθήματα» [Νέστορα Μάτσα, Φάκελλος Πυθαγόρα, Πρόπλασμα μεταφυσικής βιογραφίας].
Κι αν έχει τόσες όψεις η ελευθερία, εμείς κερδίσαμε καμιάν από αυτές; Και γιατί διακλαδίζεται και κατακερματίζεται η ελευθερία; Για να μην είναι πασιφανής η απουσία της και να τονίζονται κάποια της σημεία που ίσως μας έχουν απομείνει, ως αυτοτελείς ελευθερίες που τάχα έχουμε; Να μας παραπλανούν παρασύροντας το μυαλό μας υποσυνείδητα από το μέρος στην ιδέα του όλου;
Σίγουρα ένας άνθρωπος χωρίς χέρι, παραμένει άνθρωπος. Ένα νησί όμως χωρίς θάλασσα, παύει να ναι νησί! Τι είδους θολή παραπλάνηση ελλοχεύει; Αν αφήσουμε στην άκρη την πολιτική ελευθερία, που σίγουρα δεν έχουμε, έρμαια της προπαγάνδας, των συμφερόντων και των κινητήριων δυνάμεων που εμείς επιλέγουμε χωρίς να το επιλέγουμε, και που μας κινούν σαν άψυχες μαριονέτες, αν αφήσουμε και τη θρησκευτική που εμμέσως πλην σαφώς (η θρησκεία )μας επιβάλλεται και μας καρφιτσώνεται ακάθεκτα στο μυαλό ,και την άλλη την ελευθερία του λόγου και της άποψης, που όλοι γνωρίζουμε πως παραγκωνίζεται ενόψει της κατακραυγής και των συμφερόντων, πόσες άλλες ακόμα παραμέτρους της ελευθερίας αγνοούμε πως μας λείπουν κι όμως καθορίζουν τη ζωή μας; Μπροστά στον τίτλο της κοινωνίας μας ως προοδευτικής και φιλελεύθερης, ξεχνάμε να δούμε τα μικρά γράμματα που είναι το περιεχόμενο του κειμένου. Ξεχνάμε πως και στις εφημερίδες τα μεγάλα γράμματα είναι για να πουλάνε! Μεταξύ μας όμως, πόσο ελεύθεροι είμαστε να κάνουμε αυτό που θέλουμε χωρίς να μας κατευθύνουν ή μάλλον να μας ακινητοποιούν σε αναπηρικά καροτσάκια παρωχημένες αντιλήψεις και στερεότυπα, που πριν αποκτήσουμε αντίληψη μας ριζώθηκαν στη συνείδηση κι από σπόροι έγιναν δέντρα; Δέντρα γεμάτα ζιζάνια. Τα δεχτήκαμε κυρίως παρά τα καλλιεργήσαμε. Τα αφήσαμε νωχελικοί να καλλιεργηθούν από μόνα τους.
Κάτι επίκαιρο. Κάθε γυναίκα θεωρητικά έχει την ελευθερία να ψάξει και να δοκιμάσει για να βρει το ταίρι της, αυτό που θα μείνει δίπλα της μια ζωή για να αποφύγει τους κάποτε αποτυχημένους γάμους των προξενιών και του πρώτου εφηβικού έρωτα. Κι όταν λέμε αποτυχημένους, όχι διότι οδηγούσαν σε διαζύγια, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να οδηγηθούν εκεί, κι ας είχαν πεθάνει. Όμως ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Κάθε γυναίκα έχει μια λίστα με ένα όριο στις απόπειρες για την ιδανική σχέση, μεταβλητό ανάλογα με ευνόητους παράγοντες. Καθώς ο αριθμός των αποτυχημένων σχέσεων σε συνάρτηση με την ηλικία αρχίσει να πλησιάζει σ’ αυτό το maximum, πλησιάζει κι ο δείκτης από το πράσινο πλαίσιο της αναζήτησης του ιδανικού, στο κόκκινο που βαράει καμπανάκι: το συμβιβασμό. Όσο αυξάνεται ο αριθμός των συντρόφων, τόσο η τιμιότητα κι η ηθική της διακυβεύεται! Γιατί όχι, ηθική δεν είναι ούτε η ειλικρίνεια, ούτε ο σεβασμός των άλλων και η άνευ διακρίσεων αποδοχή και αλληλεγγύη, ούτε η αποβολή της κακεντρέχειας, της κριτικής και της διαβολής, ούτε η προώθηση των ιδανικών και της ανθρωπιάς και της ευσυνειδησίας. Ηθική και τιμιότητα είναι το ερωτικό σου παρελθόν! Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς εξηγήσεις… Κι έτσι λοιπόν όσο τείνεις να ξεπεράσεις τα όρια τόσο μειώνονται οι απαιτήσεις σου και συμβιβάζεσαι, συμβιβάζεις τη ζωή σου ολάκερη για να μην νιώσεις – όχι για να μην σε πουν πια – η ίδια αποτυχημένη και ανέλπιδη. Ίσως για να κάνεις και κανα δυο παιδιά όσο προλαβαίνεις, και να μη σε κοιτούν σε γάμους και βαφτίσια μόνη και σε ρωτάνε «ελεύθερη;» και να μη σε πρήζει ολόκληρο το σοι για το πότε θα παντρευτείς ψάχνοντας παράλληλα τι κουσούρι έχεις κι έχεις μείνει μπακούρι.
Κι έτσι γίνονται οι αποτυχημένοι γάμοι, κι έτσι οδηγούνται πρόωρα οι σχέσεις στο τέλος ή πολλές φορές ακόμα χειρότερα στην κοροιδία και το ψέμα μέσω παράλληλων σχέσεων, όταν πια έχεις δεσμευτεί πολύ για να χωρίσεις! Κι έτσι οδηγούμαστε στην ψυχική αστάθεια, την ανασφάλεια, τα κενά, πολλάκις και τη δυστυχία . Γιατί τί μένει μετά από όλα αυτά, αν όχι δυστυχία; Κι όμως ζούμε στον 21ο αιώνα. Κι όμως νιώθουμε ελεύθεροι και το δηλώνουμε απερίφραστα! Και νιώθουμε πως ό,τι κάνουμε είναι επιλογή μας. Καθηλωμένοι και συντονισμένοι στα λόγια των άλλων και όσων μας εμφύσησαν. Αποδέχομαι = δημιουργώ.
Νησί χωρίς θάλασσα δεν είναι νησί. Και ελευθερία χωρίς ένα μονάχα από τα καράβια της, είναι τεχνητή λίμνη που τα ταξίδια σου φτάνουν μέχρι την απέναντι όχθη. «Η λευτεριά είναι (για ένα γλάρο) η πραγματική φύση της ύπαρξής του. Ό,τι εναντιώνεται σ’ αυτή τη λειτουργία πρέπει να το απορρίπτει, κι αν ακόμη είναι κάθε μορφής τύπος ή προκατάληψη ή περιορισμός» [Richard Bach, Ο γλάρος Ιωνάθαν]
Η Μαρία Στεφάνου είναι φοιτήτρια
στη Νομική Σχολή Αθηνών.
