Το σχέδιο ήταν μεγαλεπήβολο. Να προχωρήσουν 20.000 βρετανοί και αιγύπτιοι στρατιώτες 200 μίλια νότια του Νείλου, να φτάσουν στα βάθη του Σουδάν και να καταπνίξουν μια εξέγερση, με άλλα λόγια να σφάξουν λίγες χιλιάδες μουσουλμάνους πριν φωνάξουν όλοι μαζί “God save the Queen”. Ήταν οι εποχές που η τετράπαχη βασίλισσα Βικτώρια κυβερνούσε την μεγαλύτερη αυτοκρατορία του πλανήτη, την Μεγάλη Βρετανία.
Ο αρχηγός της στρατιάς, σερ Κίτσενερ, είχε λάβει ένα σωρό διαβήματα από το Υπουργείο Στρατιωτικών για να πάρει στο επιτελείο του έναν ακόμα ανθυπολοχαγό. “Δεν μου χρειάζεται είμαι πλήρης” τους έλεγε σε απλά αγγλικά.
Εκείνη η γραφική χήρα δεν είχε αφήσει γεύμα για γεύμα που να μην έπιανε στρατηγούς και πολιτικούς για να ζητήσει να μεταφέρουν τον γιόκα της σε κείνο το πόστο κοντά στο Νείλο. Δεν μπορούσε όμως κανείς να την βοηθήσει καθότι ο Κίτσενερ ήταν κεφάλι αγύριστο. Αυτή όμως δεν το έβαζε κάτω και έστειλε γράμμα ακόμα και στον ίδιο τον στρατηγό, μα εκείνος της απάντησε ευγενικά ότι διέθετε ήδη περισσότερους αξιωματικούς από όσους χρειαζόταν και ότι υπήρχαν πρόσωπα με περισσότερα προσόντα από τον υιό της που περίμεναν. Εδώ δεν κώλωσε να κλείσει χιλιάδες μανάδες με τα παιδιά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λίγα χρόνια αργότερα, θα κώλωνε στο καπρίτσιο μιας υπερπροστατευτικής μάνας;
Τα νεύρα του νεαρού ανθυπολοχαγού κόντευαν να σπάσουν “στο κάτω κάτω της γραφής του ζητάμε απλώς να σταματήσω μια σφαίρα!” έλεγε. Τελικά το αποφάσισε να πάρει άδεια από την μονάδα στην Ινδία για να πάει έως το Λονδίνο και να βοηθήσει λίγο την μάνα του στο γλείψιμο. Έφτασε στο σημείο να πιεί και τσάι μέχρι και με τον πρωθυπουργό και να του ζητήσει αργότερα να μεσολαβήσει για την μετάθεση στην Αίγυπτο. Πράγματι ο πρωθυπουργός έστειλε γράμμα στον στρατηγό ρωτώντας αν, λέμε αν, υπάρχει καμιά θεσούλα και γι αυτό το παιδί. Η απάντηση ήταν η ίδια “πρωθυπουργέ μου σε αγαπάω σε σέβομαι αλλά αν υπάρξει κενή θεσούλα δεν θα πάρω αυτόν αλλά άλλον”. Τι του λες τώρα;
Και όμως κάτι θα υπάρχει να του πεις. Μια κουτσομπόλα οικογενειακή φίλη είχε κολλητάρι τον αρχηγό του Επιτελείου ο οποίος γενικά εκνευριζόταν από την ανεξάρτητη τακτική του Κίτσενερ, ορίστε μας. Δύο μέρες αργότερα ο κακομαθημένος νεαρός έλαβε ένα υπέροχο τηλεγράφημα “τοποθετείσθε ως υπεράριθμος υπολοχαγός για την εκστρατεία στο Σουδάν. Παρουσιαστείτε στο Κάιρο. Α και κάτι άλλο, ταξιδεύετε με δικά σας έξοδα και αν φονευτείτε θα επιστρέψετε πάλι με δικά σας έξοδα διότι ο στρατός δεν δίνει λίρα τσακιστή”.
Και έτσι πέρασε το δικό του. Μα καλά, όλα αυτά για να συμμετάσχει σε πόλεμο; Αμέ γιατί όχι; Ούτως ή άλλως από τα σχολικά του χρόνια που πάτωνε σε όλα τα μαθήματα και τον μελαγχολούσε η ειρήνη έλεγε πως “Ο πόλεμος έχει χαλάσει τελείως και σε αυτό φταίει η δημοκρατία και η επιστήμη. Ε και να είμαστε 100 χρόνια νωρίτερα, τι υπέροχα που θα περνούσαμε. Για φαντάσου να είσαι 19 χρονών το 1793 και να έχεις μπροστά σου πάνω από 20 χρόνια πολέμων εναντίον του Ναπολέοντα. Οι μέρες της δόξας έχουνε περάσει”
Ο κατώτερος αυτός αξιωματικός κάποτε έγινε βουλευτής, και μετά υπουργός και στο τέλος πρωθυπουργός. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ φαντάζομαι τι χαρά θα πήρε όταν οι νεανικές του ανησυχίες και τα γλειψίματα της μάνας του, πιάσανε τόπο. Θα του δινόταν η ευκαιρία να ασχοληθεί με τους δύο χειρότερους πολέμους που γνώρισε η ανθρωπότητα.
