Το ταξί σταμάτησε τη συμφωνημένη ώρα στη συγκεκριμένη διεύθυνση : Praia de Botafogo, 228.
Tο κτήριο από τα πιο επιβλητικά της παραλίας. Μας ζητήθηκαν ταυτότητες, μας φωτογράφησαν-κτήριο υψίστης ασφαλείας-μας έδωσαν από ένα “πάσο”, εμένα και της Μαρίας, και μας οδήγησαν στο ασανσέρ. Ένα τεράστιο και λαμπερό, που μόλις έκλεισε η πόρτα ανακάλυψα ότι δεν είχε κουμπιά. Τι να πατήσω τώρα για τον 18 όροφο; Αυτό ξεκίνησε από μόνο του και σταμάτησε στον προορισμό μας! Το “πάσο”του είχε δώσει την εντολή. Έξυπνο ασανσέρ, βλαχαδερό αισθάνθηκα εγώ!
Δεν ήταν τόσο η δική μου περιέργεια να δω πού δουλεύει ο γιός μου, όσο να λειτουργήσει η επίσκεψη αυτή σαν κίνητρο για τη μικρή, να ακολουθήσει τα χνάρια του αδερφού της.
Μείναμε άφωνες και οι δυό, από την μικρή ξενάγηση που μας έκανε ο Αντώνης μας! Αίθουσες τηλεδιασκέψεων, αίθουσες συνεδριάσεων, πολυτελείς χώροι εργασίας, μια πλήρως οργανωμένη κουζίνα, εφοδιασμένη με καφέδες, μπισκότα και φρούτα, τραπεζαρία με όμορφα τραπέζια και καθίσματα. Εκείνο που μας συγκλόνισε όμως, ήταν η θέα της παραλίας Botafogo με τα γύρω γρανιτένια βουνά, που ήρθαν στην επιφάνεια από μάγμα, πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια -Sugar loaf τα λένε, δεν ξέρω γιατί.
Ήρθε η ώρα όμως να γνωρίσουμε το “μεγάλο αφεντικό”. Την ομάδα του Αντώνη, διευθύνει ο Dr. Swami, ένας γλυκύτατος Ινδός, χορτοφάγος, γύρω στα 50, που φαίνεται, όμως, πολύ νεώτερος. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, μου λέει:”You should be very proud of your son”. Πρέπει να είστε υπερήφανη για το γιό σας! Υπερήφανη είμαι, αλλά όχι μόνο για την εργασιακή του εξέλιξη, σκέφτηκα…
Αυτόματα γύρισα πίσω στο χρόνο, στις φράσεις που “κλείδωσαν” στην ψυχή μου τον Αντώνη, όχι μόνο ως γιό μου, αλλά ως έναν χαρισματικό άνθρωπο!
– Όταν σε μια καραμπινάτη μαλακία του πατέρα του, μου είπε: “Φύγε, μάνα, να σώσεις την αξιοπρέπειά σου”.
– Όταν δήλωσε μπροστά σε όλους τους φίλους του: “Στη μάνα μου εγώ χρωστώ όχι μόνο το ζειν, αλλά και το ΕΥ ΖΕΙΝ”.
– Όταν πήγε και πλήρωσε προκαταβολικά και τα τέσσερα έτη σπουδών της μικρής, στο Κολλέγιο Ρόδου, γιατί “ήθελε να έχει το κεφάλι του ήσυχο”, σάμπως και η μικρή ήταν δική του ευθύνη.
– Όταν μετά την 16ωρη βάρδια του στα ναυπηγεία στην Κορέα, κάθισε στο Ιnternet άλλες τέσσερις ώρες για να βοηθήσει τη μικρή σε μια εργασία που έπρεπε να παραδώσει.
– Όταν έχοντας στο κεφάλι του μια δουλειά με τεράστιες ευθύνες, έβρισκε το χρόνο να μας οργανώσει τα ταξίδια μας και να πληρώσει για αυτά… Λονδίνο-Ορλάντο-DISNEY WORLD, Παρίσι-Πεκίνο, Βουδαπέστη, Ολλανδία, Εμιράτα και το τελευταίο εδώ, στο RIO DE JANEIRO!
Ο Αντώνης στέκεται δίπλα μας, σκέφτεται πριν από μας για μας, είναι το στήριγμα και η ελπίδα μας!!!
”I am not proud,but gratefull”, ψιθύρισα.
Πώς μπορεί να νιώθεις υπερήφανη για κάτι που σου ”δόθηκε” από ψηλά;
Ευγνωμοσύνη νιώθεις μόνο….
Γύρισα την πλάτη μου, για να θαυμάσω ξανά από τον 18ο όροφο,την παραλία του Botafogo!
Όμως τώρα δεν την έβλεπα καθαρά…
– Ίσως φταίει ο ήλιος που κρύφτηκε πίσω από κείνο το σύννεφο..
– Ίσως να φταίνε τα τζάμια που δεν καθαρίζονται εύκολα τόσο ψηλά….
– Ίσως και μερικά δάκρυα που πλημμύρισαν τα μάτια μου και θέλησα να τα κρύψω….
Rio de Janeiro,Πέμπτη,27 Δεκεμβρίου 2012
