Δεν θα μπορούσα να κλείσω την αφήγηση για την πολιορκία της Ρόδου μας από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, αν δεν σας έλεγα το παρακάτω που αναφέρει ο Πλίνιος και που είναι χαρακτηριστικό του υψηλού ήθους του Δημητρίου…

”Εν τη ακμή εφόδου τινός κατά της πόλεως ανέφερον αυτὠ ότι Πρωτογένης ο διάσημος Ρόδιος ζωγράφος εξηκολούθει ησύχως ζωγραφών, έντινι μικρώ κήπω, κειμένω εν τω καθ ‘ ού επετέθη προαστείω, εικόνα παριστώσαν τον Ιάλυσσον υπό τύπον θηρευτού.

Πρεσβεία πολιτών ήλθεν εκλιπαρούσα αυτόν, όπως φεισθή του αριστουργήματος.
Ο Δημήτριος εκ φήμης γνωρίζων τον ζωγράφον, προσεκάλεσεν αυτόν ενώπιόν του και ηρώτησε, πώς ηδύνατο να ή τόσον αδιάφορος εις την τύχην της πατρίδος του, και να εξακολουθή ησύχως το έργον αυτού.
Ο Πρωτογένης απήντησε ”γινώσκω ότι πολεμείτε κατά του λαού και ουχί κατά της τέχνης”.

Ο Δημήτριος όστις είχε ψυχήν δυναμένην να εννοή τοιαύτην γλώσσαν, έθηκεν φρουράν προ της θύρας του Πρωτογένους, διατάξας να επαγρυπνώσι προς ασφάλειαν του τεχνίτου , και του έργου αυτου”.
Εχετε απορία πώς τελείωσε το έργο που επί επτά χρόνια ζωγράφιζε ο Πρωτογένης και τι τον δυσκόλευε να το τελειώσει;

Ιδού η απάντηση:
”Τοις πάσι γνωστόν τυγχάνει, ότι ο διάσημος ζωγράφος επι επταετίαν προς παραγωγήν της εικόνος ταύτης ειργάζετο, και ότι θέλων να ζωγραφίση κύνα με στόμα αφρίζον, απεπειράθη μεν πολλάκις, αλλά δεν επέτυχεν να παραστήση τον αφρόν μετά πάσης της εντελείας, όπως ήθελεν.
Οργισθείς δε επί τέλους έρριψε μεθ ΄ορμής τον σπόγγον του επί της εικόνος.
Το τυχαίον επέτυχε πλείον της τέχνης.
Ο σπόγγος έπεσεν ακριβώς επί του ρύγχους του κυνός, και ο αφρός απετυπώθη φυσικώτατα”.

Γεγονότα σαν το παραπάνω με κάνουν να αναρωτιέμαι πολύ συχνά τώρα τελευταία, έχοντας μεγαλώσει τα παιδιά μου και έχοντας περάσει τρείς φορές από τις συμπληγάδες των πανελληνίων εξετάσεων, πώς τα καταφέραμε έτσι στις μέρες μας, να ξοδεύουμε τόσο χρόνο και τόσο χρήμα τρέχοντας από το ένα φροντιστήριο στο άλλο και στο τέλος να έχουμε παιδιά αδιάφορα για τη γνώση και χωρίς ουσιαστική μόρφωση;