Ξυπνάς με χαρά και φτιάχνεις καφέ. Μια όμορφη μέρα μόλις ξεκίνησε, νιώθεις κύκνος! Μέχρι να κάνεις Το Λάθος. Ανοίγεις τον υπολογιστή, μπαίνεις στα socializing networks. Και λες μια δεύτερη «καλημέρα» στον εαυτό σου, ασχημόπαπο! Η συμμαθήτρια σου απ’ το γυμνάσιο «just got married», με ένα παλικάρι δύο μέτρα που λένε και στο χωριό μου. Ο φίλος σου από το Πανεπιστήμιο, κοινοποίησε πως ετοιμάζεται για διακοπές στο Μονακό γιατί επιτέλους τέλειωσε τη διδακτορική του διατριβή. Η γνωστή Νο 415, σε φωτογραφία παραλίας, απέκτησε ξαφνικά κοιλιακούς (μαζί με τις υπόλοιπες φυσικά 400 ακόμη γνωστές σου που ποζάρουν σε διάφορα ταξίδια/διακοπές/καναπέδες σαν τα μοντέλα της Victoria’s Secret). Όλος ο κόσμος ξαφνικά έγινε πιο πετυχημένος; Πιο έξυπνος, πιο όμορφος; Μα καλά, μέχρι και η γειτόνισσα απέναντι είναι πιο λεπτή;

Δυστυχώς το πράσινο τερατάκι δεν ξεφυτρώνει μόνο μέσα από το Twitter, Instagram, Facebook. Είναι συνήθως ένας μόνιμος φίλος στις καφετέριες που πάμε, συνεργάτης στη δουλειά, συμμαθητής στο σχολείο, συναθλητής στο γυμναστήριο, τρίτος σύντροφος στη σχέση μας. Είναι η εσωτερική φωνή που λέει : «Αχά! Ο «τάδε» πληρώνεται πιο καλά, η «τάδε» πέρασε στην Ιατρική» και φυσικά «Μα καλά η γειτόνισσα έχει μείνει 50 κιλά, Προφανώς και δεν τρώει απ’ την στενοχώρια της αφού..» (ακολουθεί κουτσομπολιό). Σαν δευτερεύουσα παρέα, έρχεται και η μικρή μας φίλη, Ανασφάλεια. Φέρνει μαζί της αναπάντητα ερωτήματα τύπου : «Μήπως με απατάει με την πετυχημένη συνάδελφο του;», «Τι να βάλω στο πάρτι που έχω γίνει σαν παραγεμισμένο ντολμαδάκι;», «Γιατί δεν διαλέγουν εμένα για τη δουλειά τον ονείρων μου;», «Εγώ πότε θα γίνω μάνα;» κ.ο.κ.

Όλος ο κόσμος ξαφνικά είναι καλύτερος; Τα λέει καλύτερα, τα κάνει καλύτερα, τα ζει καλύτερα; Ζήλεια και ανασφάλεια πάνε μαζί, και αν λεγόμαστε άνθρωποι, τα κουβαλάμε μέσα μας και τα δύο. Συμβαίνει το να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια καθημερινή πρόκληση, την επίτευξη της ισορροπίας μεταξύ ατομικών και κοινωνικών προσδοκιών. Και φυσικά, η αξία που δίνουμε στον εαυτό μας να διαπερνάται πρώτα μέσα από το βλέμμα των άλλων. Αλλά κάπως έτσι χάνουμε την αυτογνωσία, στο «εμείς που είμαστε, που πάμε και τι κάνουμε»; Το ζήτημα έγκειται στο ποσοστό που μπορεί κανείς να κοιτάει τα “δικά του”, το σπίτι του, τη σχέση του, τη δουλειά του. Και βέβαια, να αφήνει στην άκρη τα τερατάκια και τις παρέες τους για τα παραμύθια στα μικρά παιδιά. Εμείς είμαστε ενήλικες πια, ξέρουμε τι πραγματικά αξίζουμε, τι θέλουμε και ποιοι είμαστε, Σωστά;