Ο Δεκέμβριος είναι ένας από τους πιο ξεχωριστούς μήνες. Κι αυτό όχι μόνο γιατί φέρνει μαζί του τις γιορτές των Χριστουγέννων αλλά και γιατί πυκνώνουν στις αίθουσες εκείνες οι ταινίες που έχουν όλα τα φόντα (και τις ευλογίες διαφόρων ενώσεων,‘’Χρυσών Σφαιρών’’ και λοιπών) για να διεκδικήσουν μια θέση στην οσκαρική κούρσα και τα βραβεία που απονέμει η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Έτσι, μετά την αριστουργηματική ‘’Άφιξη’’ του Ντενί Βιλνέβ που είδαμε πριν δυο βδομάδες στους κινηματογράφους τώρα έρχεται και η πολυαναμενόμενη μουσική ταινία ‘’La La Land’’ του ταλαντούχου Ντέμιεν Σαζέλ με πρωταγωνιστές δυο από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς της γενιάς τους, το Ράιν Γκόσλινγκ και την Έμμα Στόουν.
Οι περισσότεροι κινηματογραφόφιλοι θα θυμούνται το προηγούμενο φιλμ του Σαζέλ, το ‘’Whiplash’’, επίσης γεμάτο μουσική, που κέρδισε τα Όσκαρ β΄ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του Τζ.Κ.Σίμονς, μοντάζ και μίξης ήχου (και πράγματι, πόσο απίστευτα συνδυάστηκαν αυτά τα δύο στο φινάλε της ταινίας!). Ο Σαζέλ είχε κερδίσει τότε μια υποψηφιότητα στην κατηγορία του διασκευασμένου σεναρίου, αλλά έχασε από το ‘’Παιχνίδι της μίμησης’’ από τον επίσης νεαρό σεναριογράφο Γκράχαμ Μουρ.
Με το ‘’La La Land’’, ο Σαζέλ επιβεβαιώνεται ως καλός σεναριογράφος με μια πρωτότυπη ιδέα (μάλλον θα παίξει δυνατά στα επερχόμενα Όσκαρ) που εστιάζει στην ιστορία ενός ζευγαριού, μιας κοπέλας που ονειρεύεται καριέρα ηθοποιού και ενός μουσικού της τζαζ που αρνείται να συμβιβαστεί με τις σύγχρονες επιταγές και θέλει να κάνει μουσική ‘’όπως παλιά’’. Πρωτίστως χαίρεσαι που όλα αυτά τα τραγούδια και τα μουσικά νούμερα που παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες (και κυρίως στα κλασικά μιούζικαλ του 1950-1960) είναι δημιουργίες σύγχρονων καλλιτεχνών που έχουν ακουμπήσει πάνω στα παλιότερα μουσικά μοτίβα για να φτιάξουν κάτι ολοκαίνουριο. Και είναι από τα μεγάλα ατού της ταινίας το γεγονός ότι παρότι δεν έχεις ακούσει ποτέ ξανά κάποιο από τα κομμάτια της, εντούτοις σε κάνουν να κουνάς ρυθμικά το πόδι σου κατά τη διάρκεια της προβολής και θες να τα αναζητήσεις ύστερα από αυτή. Οπότε ας αναγνωρίσουμε την εκπληκτική συνεργασία που έχουν στον τομέα της μουσικής ο Justin Hurwitz με τους στιχουργούς Benj Pasek και Justin Paul. Για να μη μιλήσουμε για τις χορογραφίες, τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία που περιέχουν πλείστες κινηματογραφικές αναφορές και φυσικά ταιριάζουν απολύτως με τη CinemaScope αισθητική της ταινίας.
Κι ερχόμαστε στο ζεύγος. Ράιαν Γκόσλινγκ και Έμα Στόουν. Έχουν χημεία; Βεβαίως και έχουν και μάλιστα θα χαιρόμασταν ιδιαιτέρως αν τους βλέπαμε στο μέλλον ξανά μαζί σε αντίστοιχο μουσικό φιλμ. Μας άρεσε που ο Ράιαν Γκόσλινγκ σε αυτή την ταινία ‘’χαλαρώνει’’ λίγο την όψη με την οποία τον είχαμε συνηθίσει και αποδίδει με μπρίο τις χιουμοριστικές στιγμές του ρόλου του. Όσο για την Έμα Στόουν, είναι κάθε φορά μια μαγεία να βλέπεις στην οθόνη αυτά τα μεγάλα σμαραγδένια μάτια της.
Ναι, με την έξοδό σας από την αίθουσα τα προβλήματά σας θα τα βρείτε ακριβώς εκεί που τα είχατε αφήσει, όμως για όσο διαρκεί η ταινία οι νότες της θα σας παρασύρουν σε μια από τις πιο ευχάριστες κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς.
