Οι αποχρώσεις μιας ταινίας με πολύ γκρι, του Πάνου Λιάκου

Δημοσιεύθηκε

Βρε, κοίτα σύμπτωση! Σε δυο μέρες καταφτάνει η ημέρα των Ερωτευμένων-αυτή του Αγίου Βαλεντίνου, καλέ-και ήδη από σήμερα παίζεται στις αίθουσες η πολυαναμενόμενη ταινία ‘’50 αποχρώσεις του γκρι’’ που βασίζεται στο ομώνυμο ερωτικό βιβλίο της Ε.Λ. Τζέιμς που έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Και κάτι μου λέει ότι και η ταινία θα κάνει πάταγο στο box-office τόσο της Ελλάδας (ήδη το προηγούμενο σαββατοκύριακο είχαν προπωληθεί 5000 εισιτήρια) όσο και στο εξωτερικό.

fifty-shades
Οι χαρακτήρες της Ε.Λ.Τζέιμς φαντάζουν εντελώς σχηματικοί. Μια άβγαλτη κοπέλα απ’τη μια μεριά και ένας ψυχικά διαταραγμένος λόγω παιδικής ηλικίας επιχειρηματίας από την άλλη. Το στόρι λίγο-πολύ σε όλους γνωστό. Ο κύριος Γκρέι-αυτός ο ψυχολογικά διασαλευμένος που ανέφερα πιο πάνω-θέλει να μετατρέψει την Αναστάζια σε υποτακτική του, δηλαδή αντικείμενό του σε σεξουαλικές πράξεις σαδομαζοχιστικού περιεχομένου.

Είναι βέβαια τόσο επιδερμικά δομημένοι οι χαρακτήρες που τόσο η συγγραφέας όσο και η ταινία δεν μπορούν να αρθρώσουν ένα ολοκληρωμένο σχόλιο όσον αφορά την υποταγή της γυναίκας αυτής στον ισχυρό άνδρα. Πόσο μάλλον να μιλήσουν πολιτικά για τις σχέσεις εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου. Εξάλλου κάτι τέτοιο δεν νομίζω να ήταν στις προθέσεις της συγγραφέως.

Έτσι, το μόνο που σου μένει είναι κάποιοι εντελώς γελοίοι διάλογοι (σίγουρα αν τη δείτε σαν κωμωδία μαζί με τους φίλους σας, η ταινία θα σας ανταμείψει) και κάποιες σκηνές σεξ που διόλου δεν σοκάρουν έτσι όπως είναι κινηματογραφημένες. Πάντως, το φιλμ από το ολοκληρωτικό φιάσκο διασώζει το soundtrack όπως και η διεύθυνση φωτογραφίας της.

Σε κάθε περίπτωση παρατηρεί κανείς ότι οι σύγχρονοι λογοτέχνες δεν αντιλαμβάνονται την ερωτογραφία όπως οι παλιότεροι. Πνεύματα όπως ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο Ανδρέας Εμπειρίκος (‘’Μέγας Ανατολικός’’) που υπηρέτησαν αυτό το ιδαίτερο λογοτεχνικό είδος μπόρεσαν κατά την άποψή μου να αρθρώσουν και πολιτικό λόγο μέσα από τα τολμηρά κείμενά τους. Πέρα και πάνω απ’όλα, όμως, κατάφεραν να διακρίνουν και την ανθρώπινη ψυχή, κάτι που βλέποντας τις ‘’50 αποχρώσεις του γκρι’’ αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχει διακρίνει η Ε.Λ.Τζέιμς που φαίνεται να γράφει καθαρά για εμπορικούς σκοπούς. Σαν να γράφει τις φαντασιώσεις μιας γυναίκας της διπλανής πόρτας χωρίς όμως να έχει να μας πει κάτι το ουσιαστικό.

Κι αυτό σεβαστό είναι, αρκεί να μη παρουσιάζεται και εκλαμβάνεται από το κοινό σαν κάτι ανώτερο από αυτό που πραγματικά είναι. Δηλαδή ένα βιομηχανικό προϊόν σε συσκευασία Αγιου-βαλεντίνικου δώρου (με περιτύλιγμα χρώματος γκρι) για να τρέχουν τα κοριτσάκια τους συντρόφους τους στις αίθουσες το προσεχές τριήμερο.

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα