Άργησαν δεκατέσσερα χρόνια, αλλά οι αγαπημένοι animation σούπερ ήρωες επέστρεψαν στη μεγάλη οθόνη σε ένα από τα πιο απολαυστικά σίκουελ του είδους που έχουμε δει. Αρκετές φρέσκιες ιδέες, ανάπτυξη χαρακτήρων που θα ζήλευαν ακόμη και ταινίες που απευθύνονται αποκλειστικά σε ενήλικες, δράση και χιούμορ συνθέτουν το πορτρέτο μιας ταινίας που θα ευχαριστηθούν τόσο οι μικροί θεατές όσο και οι συνοδοί τους.
Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης των Απίθανων, Μπραντ Μπέρντ, με την έναρξη κιόλας της ταινίας κλείνει το μάτι στο είδος της κατασκοπευτικής περιπέτειας όσο και του σούπερ ηρωικού φιλμ (θα το κάνει πολλές φορές ακόμα με ισορροπημένη χρήση ψηφιακών εφέ και χιουμοριστικών ευρημάτων, όπως και στην πρώτη ταινία) και μάλιστα τολμάει να μας μπάσει στην ιστορία χρησιμοποιώντας έναν υποστηρικτικό χαρακτήρα η σχέση του οποίου με την έφηβη Απίθανη Βιολέτα θα αποτελέσει μέρος της πλοκής και φυσικά της εξέλιξης της πρωταγωνίστριας. Η σούπερ οικογένεια βρίσκεται σε αποστολή, προσπαθεί να προλάβει τον Υπονομευτή προτού επιτεθεί στο δημαρχείο. Οι ζημιές πολλές γι’ αυτό οι Αρχές μετά το πέρας της αποστολής αποφασίζουν να θέσουν τέλος στο τμήμα των σούπερ ηρώων που τους βοηθούσε κι εκείνοι επιστρέφουν στη ρουτίνα τους. Πολύ σύντομα, όμως, ένας μεγιστάνας των επικοινωνιών και της τεχνολογίας, θα θελήσει να συσπειρώσει πολλούς σούπερ ήρωες με σκοπό να αποδείξουν στην ανθρωπότητα ότι είναι αναγκαίοι.
Την πρώτη αποστολή θα αναλάβει η μαμά της οικογένεια, η Έλεν (ελαστίνα) ενώ ο κύριος Απίθανος θα μείνει πίσω στο σπίτι με τα παιδιά- πολύ σύντομα όμως η μαμά θα έχει μπλεξίματα και θα αναγκαστούν όλοι να φορέσουν ξανά τις κόκκινες στολές τους. Αυτή ακριβώς η εξέλιξη των παιδιών ως χαρακτήρων, η ωρίμανσή τους (το πρώτο ραντεβού της Βιολέτας, η αγάπη του Ντας για τα αυτοκίνητα) η ανακάλυψη των σούπερ ικανοτήτων του μικρότερου μέλους της οικογένειας, αποτελούν μερικά μόνο από τα στοιχεία που μας κάνουν να μιλάμε για ένα σενάριο που θα ζήλευε και ταινία ενηλίκων. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από ένα εικοσάλεπτο παρακολούθησης σχεδόν ξεχνάς ότι βλέπεις μια animation ταινία. Έχεις παραδοθεί πλέον ολοκληρωτικά στη μαγεία αυτής της τέχνης, σε έχει καταπιεί το παραμύθι. Σε αυτό καθοριστικό ρόλο παίζουν και οι φωνές των ηθοποιών- και κυρίως του Κραιγκ Τ. Νέλσον που αναλαμβάνει το ρόλο του πάτερ φαμίλια. Με μια άρθρωση που κατευθύνεται από το σενάριο ώστε πότε να μας βγάλει το γέλιο (με τη βοήθεια και του μοντάζ) όταν έρχεται αντιμέτωπος με την καθημερινότητα των παιδιών στο σπίτι, πότε να βγαίνει σχεδόν ξεψυχισμένη (οι σκηνές όπου παραδίνεται στην κούραση) και πότε ηρωική όταν αναλαμβάνει να δράσει ως σούπερ ήρωας πια.
Ένα σενάριο καταλαβαίνεις ότι είναι καλογραμμένο από το πώς στήνει τους υποστηρικτικούς ρόλους. Οι κακοί, οι φίλοι της οικογένειας, η παλιά μας γνώριμη η Έντνα, όλοι αυτοί έχουν υπόσταση και ψυχολογικό υπόβαθρο- στα πλαίσια πάντα της ταινίας του είδους που υπηρετεί ο Μπραντ Μπερντ. Μέσω των κακών, επί παραδείγματι, γίνονται κάποια σχόλια που αφορούν στους ανθρώπους που διαχειρίζονται στη δεκαετία μας την πληροφορία και την τεχνολογία εν γένει. Ακόμα κι αν αυτά τα σχόλια γίνονται σε ένα safe πλαίσιο, σε εντυπωσιάζει το γεγονός ότι βρίσκεις τέτοιες αιχμές εδώ.
Από εκείνα τα απολαυστικά φιλμ των Disney/ Pixar όπου μετά το πέρας της προβολής έχουν υλικό για επεξεργασία τόσο τα πιτσιρίκια όσο και οι μεγάλοι. Γι’ αυτό λατρεύουμε τις περισσότερες ταινίες αυτών των στούντιο, διότι δεν φτιάχνουν μονοσήμαντες ταινίες ‘’για παιδιά μέχρι 12 ετών’’, αλλά ταινίες που με το storytelling τους εκπαιδεύουν σε όμορφη αισθητική και φυσικά ψυχαγωγούν άπαντες. Δεν θα ήταν απίθανο, αν βρίσκαμε την εν λόγω ταινία στα επερχόμενα Όσκαρ πέρα από την κατηγορία της animation ταινίας και σε εκείνες του σεναρίου (για όλους τους λόγους που αναλύσαμε πιο πάνω) και του ήχου (άπειρη δουλειά των μπροστάρηδων αλλά και των βοηθών τους με τόσες σκηνές δράσης αλλά και κωμικών ευρημάτων)- όπως είχε συμβεί με την πρώτη ταινία.
*Πριν την έναρξη της ταινίας, προβάλλεται το πολύ γλυκό, επίσης οικογενειακής θεματολογίας- και πιο συγκεκριμένα έχει να κάνει με το λεγόμενο σύνδρομο της άδειας φωλιάς (το αισθάνονται οι γονείς και ιδίως οι μητέρες όταν τα παιδιά έχουν φύγει από το σπίτι)- μικρού μήκους φιλμ Bao. Μια ιστορία που σε αγγίζει με τις άλλοτε συγκινητικές και άλλοτε χιουμοριστικές εικόνες της, χωρίς να βασίζεται στα λόγια αλλά ακριβώς στις εικόνες και την σπουδαία τέχνη του animation.
