Στο site της Ύπατης Αρμοστείας αναφέρεται ότι 6 νεκροί βρέθηκαν την Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013 επί των ακτών Σκάλας Ερεσού, Ταβαρίου και Μαγνάδος Λέσβου. Τα τοπικά νέα μιλούν για “λαθρομετανάστες που προσπάθησαν να εισέλθουν παράνομα στο νησί”.
Κατάγομαι από τη Μυτιλήνη, και είναι ο λόγος ο οποίος με κάνει κάθε φορά που βλέπω παρατημένη βάρκα σε ακτή ν’ ανατριχιάζω. Μεγάλωσα βλέποντας ανθρώπους εξαθλιωμένους να περιφέρονται στις παραλίες μη γνωρίζοντας από που ήρθαν και γιατί δεν έχουν σπίτι. Η ερώτηση αυτή με βασανίζει έως τώρα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σπίτι; Θα μπορούσα να σκεφτώ πως τα εξωφρενικά μεγάλα κονδύλια που έρχονται απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση για την φύλαξη των συνόρων, θα έπρεπε να διατεθούν ώστε να κάνουμε το χρέος μας προς αυτούς τους ανθρώπους. Και μιλάω για ανθρώπους, που θα μπορούσε να ήμουν εγώ, εσύ, ο φίλος σου ή η αδερφή μου, στη θέση της ανήλικης εγκύου κοπέλας που έχασε τη ζωή της, την οποία οι Ελληνικές αρχές απέλασαν πίσω στη Συρία (όπου υπάρχει πόλεμος), επειδή στερούταν νομιμοποιητικών εγγράφων. Αυτή η κοπέλα πνίγηκε και το πτώμα της βρέθηκε στην ακτή, επειδή της βάλαμε την ταμπέλα του “παράνομου μετανάστη”.
Δεν μπορώ να διαχωρίσω καν πρόσφυγα και μετανάστη, όπως δεν μπορώ να διαχωρίσω άνθρωπο με άνθρωπο. Παρ’ όλα αυτά, όλα εκείνα τα άτομα (και οι νεκροί και οι υπόλοιποι 26 που σώθηκαν) είχαν ζητήσει ήδη μία φορά πολιτικό άσυλο. Δηλαδή το νόμιμο δικαίωμα κάποιου από αλλοδαπή χώρα, να γίνει δεκτός σε μια άλλη χώρα, στην οποία ζητά καταφύγιο.
Δυστυχώς όμως μέσα μας ολοένα και μεγαλώνει ο ρατσισμός, μας φυτρώνουν σιγά σιγά το σπόρο του φασισμού, θέλοντας να μας κάνουν να πιστέψουμε πως για την άσχημη κατάσταση πάντα φταίνε άλλοι. Και ευτυχώς ναι εμείς είμαστε απ’ τους τυχερούς που μπορούμε να ρίξουμε τις ευθύνες αλλού, που στις παραλίες πηγαίνουμε για κολύμπι και που στο τέλος της ημέρας,- ω Θεέ μου πόσο τυχεροί όντως είμαστε-, γυρίζουμε στο σπίτι μας.
