Το Stronger είναι από εκείνες τις ταινίες που τις παρακολουθείς γεμάτος περιέργεια για τις ερμηνείες των ηθοποιών της. Διότι, ναι, σύμφωνοι, δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε στον κινηματογράφο την ιστορία ενός ατόμου με αναπηρία και τη δύναμη της θέλησής του, τα στάδια που περνά μέχρι την ολοκληρωτική αποδοχή της καινούριας του κατάστασης. Οπότε το ζητούμενο εδώ ήταν να δούμε την ερμηνευτική προσέγγιση από πλευράς Τζέικ Τζίλενχαλ που ίσως καταφέρει να βρεθεί στην πεντάδα των Όσκαρ του 2018- εκτιμούν τέτοιες ερμηνείες που απαιτούν μεταμορφώσεις στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Η ιστορία είναι αληθινή και είναι εκείνη του Τζεφ Μπάουμαν που βρισκόταν για χάρη της αγαπημένης του στον τερματισμό του μοιραίου μαραθωνίου στη Βοστώνη το 2013 οπότε και έχασε και τα δυο του πόδια μετά από την έκρηξη της βόμβας που βρίσκονταν μέσα σε χύτρα ταχύτητας. Χωρίς να σπαταλά αφηγηματικό χρόνο, το φιλμ του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν μας βάζει σχεδόν μέσα στο πρώτο εικοσάλεπτο στο κυρίως θέμα του- τη ζωή του Τζεφ χωρίς τα πόδια του πλέον και τη σχέση του με την αλκοολική μητέρα του και την κοπέλα του.
Μέσα από τη σεναριακή γραφή του John Pollono- πρώτη φορά καταπιάνεται με ταινία μεγάλου μήκους και αυτό φαίνεται σε σημεία- και φυσικά τη θαρραλέα ερμηνεία του Τζίλενχαλ θα έρθουμε σε επαφή με την ψυχοσύνθεση του Μπάουμαν ο οποίος αρχικά φαίνεται να διαχειρίζεται με ψυχραιμία και ίσως ακόμη και με χιούμορ το τραγικό γεγονός της ζωής του. Παράλληλα θα δούμε τη μητέρα του, Πάτι, να προσπαθεί με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να μετατρέψει το γιο της σε σύμβολο- στα πλαίσια του συνθήματος Boston Strong. Σε αυτή τη γυναίκα σάρκα και οστά δίνει η Μιράντα Ρίτσαρντσον που ενδέχεται να τη δούμε στην πεντάδα για το δεύτερο γυναικείο ρόλο. Είναι από εκείνες τις μεγάλες ηθοποιούς που και με το πρώτο πλάνο τους ακόμα σου έχουν μεταφέρει με τη στάση του σώματός τους και τη χροιά της φωνής τους σχεδόν όλα όσα αντιπροσωπεύει ο ρόλος τους. Εδώ, φαντάζομαι, στο χτίσιμο αυτής της λαϊκής γυναίκας βοήθησε πολύ και ο τομέας του μέικ-απ. Ο Τζεφ αρχικά δεν θα είναι ευχαριστημένος με όλο αυτό το μιντιακό νταβαντούρι- μέσα του ακόμα προσπαθεί να αποδεχθεί κάποια πράγματα. Θα έχει ξεσπάσματα οργής προς την αγαπημένη του. Θα ταπεινωθεί.
Κι ο Τζίλενχαλ είναι αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει όλους τους μύες του προσώπου του για να επικοινωνήσει μαζί μας αυτό το χαρακτήρα. Προσέξετε τον από την πρώτη σκηνή της αφαίρεσης των επιδέσμων, μέχρι το πρώτο μπάνιο που θα προσπαθήσει να κάνει μόνος στο σπίτι του και από εκεί στη συνάντησή του με τον άνθρωπο που τον έσωσε, τον Κάρλος. Κι αυτή είναι μια ιδιαιτέρως καλογραμμένη σκηνή για τον υποστηρικτικό ρόλο του Κάρλος Σάντς όπου από τη μια βλέπουμε τον ηθοποιό αυτό σε συγκινητικό μονόλογο για το παρελθόν του και από την άλλη το πρόσωπο του Τζίλενχαλ να συσπάται ανά στιγμές από συγκίνηση. Για να μην μένουμε όμως μόνο στα καλά στοιχεία του σεναρίου, να πούμε ότι κάποιες σκηνές με προεξάρχουσα εκείνη του διευθυντή του Τζεφ στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου με την κοπέλα του άτυχου άνδρα, είναι περιττές καθώς δεν προσθέτουν απολύτως κανένα καινούριο στοιχείο για να μάθει ο θεατής.
Ακόμη κι αν το Stronger δεν εκπλήσσει από άποψη σεναριακής γραφής, εντούτοις σαν ταινία ερμηνειών που είναι δίνει την ευκαιρία σε όσους λατρεύουν την τέχνη της υποκριτικής να σταθούν στον τρόπο που χτίζουν τους χαρακτήρες τους και χρησιμοποιούν τα εκφραστικά τους μέσα δυο ηθοποιοί όπως η Μιράντα Ρίτσαρντσον και κυρίως ο Τζέικ Τζίλενχαλ που είναι και η καρδιά αυτού του συγκινητικού δράματος.
