Ο Κλιντ Ίστγουντ ανήκει σε εκείνους τους σκηνοθέτες που θαυμάζουμε ιδιαιτέρως. Τον θαυμάζουμε με τον τρόπο που θαυμάζουμε και το Γούντι Άλεν, δηλαδή όχι μόνο μας αρέσουν οι ταινίες του αλλά του βγάζουμε το καπέλο που στην όγδοη δεκαετία της ζωής του (στα 87 πηγαίνει ο Κλιντ!) δεν δείχνει σημάδια παραίτησης και επιμένει να κάνει σινεμά. Και μάλλον αυτό κρατάει στη ζωή δημιουργούς σαν και του λόγου του, το πάθος για δημιουργία.
Ποιος να ξεχάσει το φινάλε του ‘’Gran Torino’’ όπου η φωνή του Κλιντ τραγουδά το ομώνυμο τραγούδι ή το πόσο ωραία καθοδήγησε τους ηθοποιούς του στα ‘’J.Edgar’’ και ‘’American Sniper’’; Και όλα αυτά μιλώντας για τις πιο πρόσφατες ταινίες του. Αν πηγαίναμε πιο πίσω θα έπρεπε να μιλήσουμε και για αριστουργήματα όπως οι ‘’Σημαίες των προγόνων μας’’ και τα ‘’Γράμματα από το Ίβο Τζίμα’’, τα πολλά γουέστερν στα οποία πρωταγωνίστησε και τις αστυνομικές ταινίες του ‘’Βρόμικου Χάρι’’ που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς σε ταινίες αυτών των ειδών.
Η καινούρια ταινία του, το ‘’Sully’’, με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς, αντλεί το θέμα της από την ιστορία ενός πραγματικού προσώπου και μάλιστα που απασχόλησε σχετικά πρόσφατα τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης. Πρόκειται για τον κυβερνήτη Τσέσλι ‘’Σάλι’’ Σαλενμπέργκερ που το 2009 προσυδάτωσε το αεροσκάφος Α320 της πτήσης 1549 επιτυχώς στον ποταμό Χάντσον, χωρίς να σκοτωθεί κανείς από τους 155 επιβάτες του. Λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο της Λα Γκουάρντια, το αεροπλάνο έπεσε σε σμήνος πουλιών και κατά κακή τύχη αχρηστεύτηκαν και οι δύο μηχανές οπότε ο κυβερνήτης δεν θέλησε να διακινδυνεύσει την επιστροφή σε κάποιο αεροδρόμιο παρά θεώρησε ως μοναδική σωτηρία το να προσγειωθεί στο Χάντσον. Μέσα από το φιλμ του Ίστγουντ θα καταλάβουμε επίσης ότι δεν ήταν μόνο ο κυβερνήτης Σάλι ένας άψογος πιλότος και σίγουρα ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δύσκολη στιγμή αλλά και η ανταπόκριση του λιμενικού ήταν το ίδιο άμεση κι έτσι η διάσωση των 155 ψυχών ήταν αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας και σωστού συντονισμού απάντων.
Ο Κλιντ Ίστγουντ προσπαθεί να μας βάλει στην ψυχολογία του ήρωα με βάση τόσο το περιστατικό όσο και τα γεγονότα που ακολούθησαν της πρωτοβουλίας του Σάλι. Μια ολόκληρη στρατιά από ΜΜΕ και συμβούλια ρίχτηκαν πάνω του προκειμένου να σιγουρευτούν για το ορθό της απόφασής του, πέραν βεβαίως του απλού κόσμου που τον υποδέχονταν όπου κι αν πήγαινε σαν ήρωα. Κι έτσι δίνεται η ευκαιρία στον Ίστγουντ να εκμεταλλευτεί αυτό το υπέροχο πρόσωπο του Τομ Χανκς που μπορεί στη μια σκηνή να βγάλει τον τρόμο από τον οποίο τον ξυπνά ένας εφιάλτης, στην επόμενη το σοκ μετά το παραλίγο μοιραίο συμβάν αλλά και τη σιγουριά του όταν θα αποδεικνύει ενώπιον των επιτροπών ότι πράγματι δεν μπορούσε να αποφύγει την προσυδάτωση.
Στο πλευρό του Τομ Χάνκς συναντάμε τον Άαρον Έκχαρτ και μπορούμε να πούμε ότι έχουν χημεία οι δυο ηθοποιοί στην οθόνη, ο ένας υποδυόμενος το μετριόφρονα κυβερνήτη κι ο άλλος το συγκυβερνήτη που είναι κομματάκι πιο επικοινωνιακός με τα ΜΜΕ αλλά σε κάθε περίπτωση εξίσου κορυφαίος επαγγελματίας (και σε αυτό το ρόλο χρησιμοποιείται πολύ το πρόσωπο του ηθοποιού). Όσον αφορά τη Λόρα Λίνεϊ και το ρόλο της ως συζύγου του Σάλι, αν και δεν είναι μεγάλης έκτασης ωστόσο κλιμακώνεται σε μια πολύ ωραία σκηνή τηλεφωνικής συνομιλίας στο τελευταίο μέρος της ταινίας. Κι εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε την πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στο σενάριο- από τον Τοντ Κομαρνίσκι- στους β’ ρόλους και ειδικότερα όσον αφορά τον τρόπο που συστήνει κάποιους από αυτούς ως επιβάτες στις σκηνές πριν την απογείωση της πτήσης 1549.
Είναι μια ταινία που δύσκολα θα απογοητεύσει. Ο Κλιντ Ίστγουντ είναι ικανός όχι μόνο να δημιουργήσει την απαραίτητη αγωνία στις σκηνές του αεροπλάνου αλλά και να χαμηλώσει τους τόνους, να εστιάσει την κάμερά του απλά και μόνο στο πρόσωπο του Χανκς ο οποίος καταφέρνει να μπει στο πετσί του Σάλι, αυτού του ταπεινού ήρωα.
