Το πρώτο μεγάλο κινηματογραφικό ραντεβού της χρονιάς για τους Έλληνες σινεφίλ είναι η ‘’όγδοη ταινία από τον Κουέντιν Ταραντίνο’’ με τίτλο ‘’Οι μισητοί οκτώ’’. Άλλο ένα ερωτικό γράμμα του σκηνοθέτη στα κινηματογραφικά είδη που λατρεύει να αντιγράφει και ιδίως στα γουέστερν που όμως φαίνεται να γεννά συζητήσεις για το κατά πόσο μας προσφέρει κάτι φρέσκο και πρωτοποριακό. Αν και η ταινία γυρίστηκε στα 70 mm με ουβερτούρα στην αρχή και ένα intermission (γουστάρω τέτοιες καταστάσεις!), στην Ελλάδα θα προβληθεί από ψηφιακή κόπια και διάρκεια μειωμένη κατά 20 λεπτά.
Ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε την υπόθεση με λίγα λόγια διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να κάνουμε spoiler για σημαντικές εξελίξεις γεγονότων της ταινίας, κάτι το οποίο δεν θα θέλαμε. Η κεντρική ιδέα θέλει οκτώ διαφορετικούς χαρακτήρες (από κυνηγούς επικηρυγμένων μέχρι απόστρατους του Αμερικανικού Εμφυλίου) να είναι αναγκασμένοι να περάσουν κάποιες μέρες μαζί σε ένα απομονωμένο πανδοχείο εξαιτίας μιας χιονοθύελλας που δεν ενδείκνυται για τις μετακινήσεις με τις άμαξές τους. Ο Κουέντιν Ταραντίνο θα αφηγηθεί την ιστορία του σε 6 κεφάλαια και σταδιακά θα αποκαλύψει στο θεατή ποιος κρύβεται πίσω από τη μεγάλη πλεκτάνη θανάτου που έχει υφανθεί γύρω από τους ήρωες.
Πιστεύω πως για άλλη μια φορά φάνηκε η ικανότητα του Ταραντίνο να γράφει σαρκαστικούς διαλόγους -ειδικά οι ατάκες του Σάμιουελ Τζάκσον προσφέρουν άφθονο γέλιο- και φυσικά να στήνει με δεξιοτεχνία ένα whodunit όπου κρατά το μυαλό σου σε εγρήγορση. Φαίνεται δηλαδή να ακολουθεί μέχρι ενός σημείου τον κανόνα του Χίτσκοκ που μιλούσε για τον αποπροσανατολισμό του κοινού ‘’για να το κρατήσουμε όσο πιο μακριά γίνεται απ’ όσα πρόκειται να συμβούν’’. Βέβαια, η τρίωρη διάρκεια της ταινίας ενδέχεται να κουράσει μεγάλη μερίδα των θεατών παρά την άψογη φωτογραφία , το soundtrack του Έννιο Μορικόνε και την γενικότερη τεχνική αρτιότητα. Η μεγάλη διάρκεια εκπλήσσει και για έναν ακόμη λόγο: για το γεγονός ότι τα b-movies του Κορμπούτσι και άλλων δημιουργών από τους οποίους εμπνέεται ο Ταραντίνο ποτέ δεν φλυαρούσαν και εύκολα συνδύαζαν το ψυχαγωγικό κομμάτι με εκείνο του πολιτικού σχολιασμού.
Από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με έναν ικανότατο σεναριογράφο, είναι επόμενο ότι και οι χαρακτήρες θα είναι το λιγότερο ενδιαφέροντες και οι ερμηνείες αξιοπρόσεκτες. Πέρα από το Σάμιουελ Τζάκσον δεν γίνεται να μη θαυμάσεις τον αγνώριστο Κερτ Ράσελ, τον σχεδόν συγκινητικό Μπρους Ντερν αλλά και τον αλλόκοτο, ‘’πειραγμένο’’ χαρακτήρα που ερμηνεύει η Τζένιφερ Τζέισον Λι.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι ένας σκηνοθέτης που ποτέ δεν θέλησε να κρύψει τη μεγαλομανία του, επιδειξιομανής όσον αφορά τις αναφορές και στο έργο του αλλά και στο έργο άλλων αλλά ταυτόχρονα άξιος χειριστής της κάμερας (δεν είναι εύκολο να κρατήσεις την προσοχή του θεατή όταν οι 2 ώρες της ταινίας σου διαδραματίζονται μέσα σε ένα κλειστό χώρο, κι όμως εδώ προσεγγίζει την επιτυχία) και του διαλόγου.
Οι ‘’Μισητοί οκτώ’’ είναι άλλη μια καλοδεχούμενη προσθήκη στο έργο του, δίχως όμως πλέον η συνταγή του να αποπνέει την αύρα της ανανέωσης που είχαν οι πρώτες του ταινίες.
