Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονταν ήταν ενθαρρυντικές για τον κόσμο και την παγκόσμια ειρήνη. Γερμανοί στρατιώτες πόζαραν στον φακό κατά την διάρκεια σεμιναρίων για την ομαλή επανένταξή τους μετά τον πόλεμο στην κοινωνία, μαθαίνοντας την ανατομία του αλόγου ή μελισσοκομική.
Ήταν το άνθος του γερμανικού έθνους που προσπαθούσε να συνέλθει μετά τις κατραπακιές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τους επαχθείς όρους που τους επέβαλλαν οι αγγλογάλλοι νικητές. Η χώρα του Μπαχ και των Γότθων ήταν αναγκασμένη να περιορίσει τον άλλοτε πανίσχυρο στρατό της σε 100.000 στρατιώτες και 4.000 αξιωματικούς με ελεγχόμενο οπλισμό. Έτσι, οι ψηλομύτες Άγγλοι πολιτικοί και οι ρομαντικοί Γάλλοι ομόλογοί τους θα είχαν το κεφάλι τους ήσυχο αφού ο μεγαλύτερος στρατιωτικός οδοστρωτήρας της Ευρώπης θα ήταν ακινητοποιημένος. Πριτς!
Η ειρήνη ήταν πολύ σύνθετη υπόθεση για να την διαχειριστούν αγγλογάλλοι γηρασμένοι πολιτικοί, ενώ στην Γερμανία δεν το χανε και πολύ με την δημοκρατία. Εκεί, ανέλαβε μια παλιά καραβάνα του γερμανικού στρατού να πετάξει τα μάτια της ειρήνης έξω, χειραγωγώντας τα ήσυχα νερά της για να προετοιμάσει την Γερμανία για τρικυμιώδεις πολέμους. Οι φωτογραφίες εκείνες με τους στρατιώτες να ποζάρουν στα σεμινάρια ήταν μια όμορφη στημένη προπαγάνδα για να ξεγελαστούν οι αγγλογάλλοι. Στην πραγματικότητα οι στρατιώτες που πόζαραν βρίσκονταν στα σκληρά στρατιωτικά γυμνάσια που τους μετέτρεπαν σε πρώτης τάξεως πολεμικές μηχανές μέρα με την μέρα. Τα μελίσσια ήταν μπούρδες..
Η παλιά καραβάνα δεν μιλούσε πολύ σε σημείο να σου σπάει τα νεύρα. Γι αυτό και τον έλεγαν σφίγγα. Νοσταλγός του παλιού αυτοκρατορικού καθεστώτος και ένας από τους ικανότερους αξιωματικούς του Κάιζερ τις καλές δοξασμένες μέρες αφού μπόρεσε να σακατέψει οποιαδήποτε αντίπαλη στρατιά βρέθηκε μπροστά του στο ανατολικό μέτωπο στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου
Όταν τελείωσε ο πόλεμος όμως δεν πίστευε στην ειρήνη ή μάλλον δεν την χώνευε καθόλου. Ο άνθρωπος ήθελε πάση θυσία να δει πολέμους, αυτή ήταν η φυσική εξέλιξη.
Ήταν όμως μια γριά αλεπού από τις λίγες. Από το 1919 μέχρι το 1926 ανέλαβε την αρχηγία του μικροσκοπικού Γερμανικού στρατού καταφέρνοντας με γρήγορα και έξυπνα βήματα να συγκεντρώνει τους καλύτερους γερμανούς αξιωματικούς για να οργανώσει τον επιτελικό πυρήνα του. Βέβαια, όσο έξυπνος και ικανός να ήσουν αν ήσουν εβραίος κοβόσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα, κατά παράβαση του γερμανικού Συντάγματος που απαγόρευε τις θρησκευτικές διακρίσεις. Τέλος πάντων, λεπτομέρειες.
Οι περιορισμοί που επέβαλλαν οι σύμμαχοι έπρεπε να εφαρμοστούν μόνο στα χαρτιά, ενώ ο Σέεκτ θα προμήθευε υλικό και ανθρώπους για τον γερμανικό επανεξοπλισμό, αφήνοντας τους Γάλλους να αγνοούν τα μεγέθη και τα μέταλλα που είχε στην διάθεσή της η Γερμανία. Φυσικά στους γερμανούς πολιτικούς δεν έπεφτε λόγος. Ο Σέεκτ είχε μετατρέψει τον στρατό σε κράτος εν κράτει που δεν υπάκουγε στην δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση έχοντας την δική του ατζέντα. Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (με το Χ στην φωτο από κάτω) τον είχε ρωτήσει: “Χανς, μπορώ να βασιστώ στον στρατό;” ο μουστάκιας Χανς(με ΧΧ στην ίδια φωτο) του απάντησε: “δεν ξέρω αν μπορείς να βασιστείς εσύ αλλά ξέρω ότι υπακούει στις εντολές μου”.
Τα γελάδια οι ξένοι, κοιμόνταν τον ύπνο του δικαίου ακόμα και όταν τα ρεμάλια του Σέεκτ εκτελούσαν όσους πληροφορούσαν την επιτροπή ελέγχου και τις παραβάσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών από τους Γερμαναράδες ή όχι. Όσο για τους αξιωματικούς που κάνανε την δουλειά τους και ήταν πιστοί στην δημοκρατική κυβέρνηση, τουτέστιν τους ενδιέφερε η ειρήνη, αυτοί δεν είχαν μέλλον στο νέο στρατό και παίρνανε πόδι.
Οι στρατιώτες εκπαιδεύονταν στον αντιαεροπορικό πόλεμο, στις αντιαρματικές τακτικές μάχης, χρησιμοποιώντας ξύλινα όπλα αντί για πραγματικά έτσι ώστε να νομίζουν οι ελεγκτές ότι κάνανε ειρηνικές δραστηριότητες. Επειδή ακόμα η Γερμανία δεν μπορούσε να έχει τεθωρακισμένα οι τεχνικοί κατασκεύαζαν οχήματα που έμοιαζαν με τανκς ώστε να χρησιμοποιούνται στις ασκήσεις.
Όσοι οπλίτες υπέπιπταν σε κάποιο ελαφρύ αδίκημα τιμωρούνταν με το να τραγουδούν με τις ώρες λουθηρανικούς ύμνους κάτω από ένα κρεβάτι. Και η βλακεία πήγαινε σύννεφο. Βέβαια, μέσα από τέτοιες βλακείες ξεπήδησαν οι καλύτεροι ηγέτες της Wehrmacht κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι άρρωστοι βεβαίως βεβαίως.
Και επειδή ένας πόλεμος χρειάζεται και καλούς συμμάχους ο Σέεκτ αν και έσπαζε το κεφάλι σε όποιον κομμουνιστή έβλεπε μπροστά του ωστόσο δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να στήσει έναν μηχανισμό οικονομικής και τεχνικής βοήθειας προς την Σοβιετική Ένωση ώστε να βοηθήσει την ΕΣΣΔ να δημιουργήσει τον στρατό που θα εξυπηρετούσε στο μέλλον τα γερμανικά σχέδια που δεν ήταν άλλα από την διάλυση της Πολωνίας και την εισβολή στην Γαλλία και πάει λέγοντας. Την δεκαετία του 1920, όταν οι Αμερικάνοι χόρευαν swing, η Γερμανία έστελνε 75 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα στην ΕΣΣΔ για να κατασκευάσει άρματα, αεροπλάνα, βλήματα, δηλητηριώδη αέρια και ότι άλλο χρειάζεται για να ανοίξεις εκατομμύρια τάφους. Φυσικά, δεν ήταν κανένας βλάκας ο σκατόγερος καθότι φρόντιζε ώστε η τεχνολογία που δίνανε στους σλάβους να μην είναι πιο προηγμένη από αυτή της Γερμανίας.
Η πλειοψηφία αναλυτών και ιστορικών κατηγορούνε την αυστηρότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών για το ξέσπασμα των Β’ ΠΠ. Μα πρέπει να υπάρχει όμως έστω και ένας να πει ότι μια τιμωρία δεν είναι μόνο κακή επειδή είναι αυστηρή αλλά επειδή δεν… εφαρμόζεται και αυτό εκμεταλλεύτηκε ο Φον Σέεκτ που υποστήριξε κάποτε ανοιχτά ως τουρκόφιλος την αρμενική γενοκτονία για την εξυπηρέτηση των γερμανικών σχεδίων.
Ο Φον Σέεκτ τα κακάρωσε το 1936, στα 70 του, δίνοντας στον Γερμανό Καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ δύο πολύτιμα πράγματα: τον καλύτερο και πιο σύγχρονο στρατό του κόσμου και την… ευχή του να τον χρησιμοποιήσει.
