Μαυροτράγανο και Μαντηλάρι; Λημνιό και Βλάχικο; Και φυσικά, Αγιωργίτικο και Ξινόμαυρο. Είναι όλα ελληνικά και αυτό είναι συναρπαστικό. Με αυτά τα λόγια ξεκινάει άρθρο στο nytimes για τα ελληνικά κρασιά. Ένα νέο κύμα ελληνικών κόκκινων κρασιών αυτή τη φορά, διατίθενται στις Ηνωμένες Πολιτείες δημιουργώντας θετικά σχόλια για την ποιότητα τους. Τα περισσότερα κόκκινα κρασιά συνεχίζει το άρθρο, έχουν ονόματα ελληνικών νησιών και προέρχονται από τη Σαντορίνη τη Ρόδο και την Κρήτη αλλά και από τη βόρεια και κεντρική Ελλάδα.
Τα ελληνικά κρασιά υπόσχονται μια περιπέτεια και όχι μόνο για τη χαρά να τα ανακαλύπτεις, αλλά και για την απόλαυση που προσφέρουν ακόμα και στους πιο δύσκολους ουρανίσκους. Η άλλη όψη της παγκοσμιοποίησης και της δυνατότητας να απολαμβάνεις κρασιά που δεν είναι γνωστά, από κάθε άκρη του κόσμου, αλλά και η χαρά της διαφορετικότητας και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των ελληνικών κρασιών.
Μια επιτροπή οίνου δοκίμασε 20 ελληνικά κόκκινα κρασιά από τις χρονιές 2006-2010 αλλά κυρίως από το 2008 από όλη την Ελλάδα. Την επιτροπή εντυπωσίασε το Atlantis από το κτήμα Αργυρού στη Σαντορίνη, που προσφέρει ένα πολύ διαφορετικό είδος αρωματικού προφίλ. Το Rossiu di Munte από το Κατώγι Αβέρωφ, από την Ήπειρο, κοντά στην περιοχή των Ιωαννίνων, όπου το σταφύλι της επιλογής είναι το Βλάχικο. Το Avaton από τον Γεροβασιλείου στην Επανομή, ήταν το παλαιότερο και στα $ 48, το πιο ακριβό στο top 10. Ένα μείγμα τριών σταφυλιών (Λημνιό, Μαυρούδι και Μαυροτράγανο). Το Porto Carras από το Πλαγιές Μελίτωνα, στη Χαλικιδική, ελαφρύ, φρέσκο και φρουτώδες και αρκετά κρασιά από την περιοχή της Μακεδονίας.
Τα ελληνικά κρασιά κερδίζουν σε δημοτικότητα στις ΗΠΑ και μένει να δούμε αν θα συνεχίσουν να εξελίσσονται με τον καλύτερο τρόπο.
Published by
