Να ταξιδέψεις στη Νάπολη είναι μια ευκαιρία θα έλεγα δυσεύρετη. Κι αυτό γιατί οι απευθείας πτήσεις από Αθήνα ξεκίνησαν πρόσφατα και γιατί η τιμή του εισιτηρίου δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε ευκαιρία. Όμως το να ταξιδέψεις στη Νάπολη είναι μια εμπειρία αξέχαστη. Όχι μόνο γιατί βλέπεις τις φοβερές αντιθέσεις μεταξύ του “εύπορου” ιταλικού βορρά και του νότου αλλά επειδή το νησί Κάπρι είναι μια εμπειρία που κάθε παθιασμένος ταξιδιώτης πρέπει να ζήσει.
Η πτήση Αθήνα – Νάπολη διαρκεί περίπου 90 λεπτά και η διαδρομή από το αεροδρόμιο στην πόλη, με ένα εισιτήριο λεωφορείου των 3 ευρώ, δεν κρατά ούτε μισή ώρα. Το λεωφορείο αφήνει τους επιβάτες στον σιδηροδρομικό σταθμό και από εκεί είναι εύκολο να περιηγηθεί κανείς και να καταλύσει στο ξενοδοχείο του. Οι Ιταλοί είναι φύσει φλύαροι και θετικοί οπότε δεν θα διστάσουν να σας εξηγήσουν πώς να φτάσετε εκεί όπου επιθυμείτε, όποιον κι αν ρωτήσετε. Η σφολιατίνα είναι ένα έδεσμα “ακορντεονικό” με πτυχώσεις και μέσα κρέμα που αξίζει να δοκιμάσετε αφού πωλείται σε όποιον φούρνο κι αν δείτε.
Γύρω στις 9.00 το βράδυ ξεκινήσαμε να εξερευνούμε την παλιά πόλη (Spaccanapoli) και βρεθήκαμε να περπατάμε τη Via Tribunali, τον κεντρικό δρόμο που διασχίζει την παλιά πόλη. Το βλέμμα μας διέτρεχε εκκλησίες, παλιά κτήρια, άλλα ερειπωμένα, άλλα κατοικήσιμα με απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια και εμφανή σημάδια ζωής, όλα με την ίδια και απαράμμιλη αρχιτεκτονική που χαρακτηρίζει τη Νάπολη επί αιώνες. Πώς να μην αναλογιστείς τη δυστυχία της Ελλάδας και πως η πάλαι ποτέ υπέροχη αρχιτεκτονική της αντικαταστάθηκε από κακότροπα και αντιαισθητικά γιγάντια αρχιτεκτονικά εκτρόματα;
[metaslider id=18429]
Σταματήσαμε για δείπνο στο La Fortuna, μια τρατορία γεμάτη κόσμο και παστά κρέατα όπου κι αν γύριζες το βλέμμα. Μία μακαρονάδα, μία ποικιλία κρεάτων και μία μπριζόλα μαζί με κρασί, μόλις 25 ευρώ. Χυθήκαμε ξανά στους δρόμους για περιπλάνηση. Περπατώντας, φτάσαμε στην πλατεία Bellini. Όπου κι αν γύριζες το βλέμμα σου έβλεπες νεολαία να συνομιλεί σε παρέες, καθήμενη καθήμενη σε σκαλοπάτια, εισόδους κτηρίων, κυριολεκτικά όπου βρει, με μία πίτσα στο δεξί χέρι και μία μπύρα στο αριστερό. Η βραδινή έξοδος Σαββάτου στη Νάπολη. Επιστρέφοντας από την παράλληλη οδό της Tribunali είδαμε μία πολύ αλλόκοτη πρόσοψη εκκλησίας, στη Gesù Nuovo. Ήταν σαν τρισδιάσταση. Από τον δρόμο εκείνο φτάσαμε πιο γρήγορα στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου εκεί κοντά βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Επόμενη στάση, Κάπρι!
Το επόμενο πρωί, έχοντας φάει για πρωινό αλαντικά, πήραμε το ίδιο λεωφορείο που μας έφερε από το αεροδρόμιο (Alibus, μιας και μας είχαν περισσέψει 2 εισιτήρια, αλλιώς δεν συμφέρει, το εισιτήριο είναι πιο ακριβό συγκρητικά με τα απλά αστικά λεωφορεία) και μας πήγε μέχρι το λιμάνο από όπου και πήραμε εισιτήρια για το Κάπρι. Γύρω στα 40 ευρώ κοστίζει να πας και να γυρίσεις από το νησί και 55 λεπτά κρατά η διαδρομή. Αναλόγως τι ώρα θα επιλέξεις καράβι, οι τιμές αλλάζουν λίγο. Η πρώτη αίσθηση που έχει κανείς με το που πατάει καπριτσιόζικη γη είναι ένα μείγμα αίγλης, τουρισμού και τροπικής ομορφιάς, όλα σε μια ισορροπία. Κόσμος περιπλανιέται, όπου κι αν γυρίσει κανείς το βλέμμα του. Άλλοι κάθονται και τρώνε ιταλιάνικες σπεσιαλιτέ, οι ουρές για εισιτήρια τελεφερίκ και λεωφορεία που μεταφέρουν από τη μαρίνα στο Κάπρι και το Άνακάπρι. Αξίζει κανείς να γυρίσει το νησί, και αν η εξόρμηση ξεκινήσει από το πρωί, ο χρόνος φτάνει και περισσεύει.
Οι ουρές είναι τεράστιες παντού, τόσο στους γκισέδες όσο και στα λεωφορεία. Είναι πολύ πιθανό να μην χωράτε και να χρειαστεί να περιμένετε στην ουρά για το επόμενο λεωφορείο αφού είναι πολύ πιο μικρά από τα αντίστοιχα της ελληνικής συγκοινωνίας. Πρώτη στάση, Ανακάπρι. Ένα γραφικό μέρος, πανέμορφο για περπάτημα και ακόμα κι αν ήταν Κυριακή, τα περισσότερα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, γιατί ακριβώς ήταν τουριστικά. Δεν μπορεί κανείς να μην δει το Κόκκινο Σπίτι –ένα είδος μουσείου- ή αλλιώς Pinacoteca Casa Rossa, στην είσοδο του οποίου υπήρχε γραμμένη στα ελληνικά η εξής φράση: ΧΑΙΡΕ Ω ΠΟΛΙΤΑ ΑΠΡΑΓΟΠΟΛΕΩΣ.
Στην πλατεία είναι ωραία να κάτσει κανείς και να τσιμπήσει κάτι, αλλά πρέπει να είναι προετοιμασμένος πως συγκριτικά με τη Νάπολη, τα ίδια φαγητά είναι τρεις φορές πιο ακριβά. Στο Ανακάπρι όμως αξίζει όπως και δήποτε να επισκεφθεί κανείς τη Villa San Michele (είσοδος 7 ευρώ), την έπαυλη του φυσικού, ψυχιάτρου και συγγραφέα του βιβλίου ‘Το χρονικό του Σαν Μικέλε’ Axel Munthe. Το εν λόγω βιβλίο, υπήρχε κάποτε και στα ελληνικά με μετάφραση από τον Κοσμά Πολίτη, όμως χρόνια εξαντλημένο πια, κανένας δεν μπήκε στον κόπο να το εκδώσει πάλι. Το πωλητήριο του μουσείο το έχει παρόλα αυτά σε διάφορες γλώσσες –όχι στα ελληνικά όμως είναι φυσικό όμως. Η Villa San Michele είναι μια γιγάντια βίλα με κήπους καλλωπισμένους και στολισμένους με κάθε λογής κομψοτεχνήματα, όπως και το κυρίως σπίτι. Η σφίγγα μάλιστα είναι από τα πιο γνωστά στολίδια-εκθέματα του σπιτιού. Η θέα είναι ουράνια και μία στάση στο καφέ του μουσείου ενδείκνυται για να γεμίσει κανείς από αυτές τις απερίγραπτες εικόνες ομορφιάς.
[metaslider id=18440]
Λεωφορείο από το Ανακάπρι προς το Κάπρι. Το τοπίο αλλάζει αμέσως και από γραφικό χωριουδάκι γίνεται μια πλατεία με ακριβά μαγαζιά όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου. Το Κάπρι είναι κάτι σαν τη Μύκονο της Ευρώπης αφού το καλοκαίρι δέχεται από σχεδιαστές και ηθοποιούς μέχρι βασιλικά πρόσωπα. Επομένως και τα καταστήματα δεν θα μπορούσαν να μην απευθύνονται και στις συγκεκριμένες τσέπες. Ένα συνηθισμένο ζευγάρι μποτάκια κοστίζει γύρω στα 500 ευρώ. Τα πιο εξεζητημένα κομμάτια ξεπερνούν τα 1000. Όμως όπου κι αν κοιτάξει κανείς, η εικόνα ξεχειλίζει μόδα και αισθητική.
Να περπατάς στο Κάπρι και να χάνεσαι στα σοκάκια του είναι μια εμπειρία απερίγραπτη. Περνώντας κήπους, μπουκαμβίλιες που σκαρφάλωναν σπίτια νεοκλασσικά και ξενοδοχεία που το βράδυ κοστίζει γύρω στα 350 ευρώ γιατί η θέα είναι μαγευτική, φτάσαμε σε κάτι σαν ξέφωτο. Η ταμπέλα μας έδειχνε τον δρόμο για το σπίτι του Curzio Malaparte, ψευδώνυμο του Kurt Erich Suckert, συγγραφέα γνωστό για τα αυτοβιογραφικά του μυθιστορήματα αλλά και για τη βίλλα του! Στο σπίτι του γυρίστηκε μέρος από την ταινία Η Περιφρόνηση (Le Mépris) του Jean-Luc Godard. Μπορέσαμε και το είδαμε από ψηλά να ξεπροβάλλει πορτοκαλί και φωτεινό, το ίδιο σπίτι όπου η Μπριζίτ Μπαρντό έτρεχε στις σκάλες του, μα δεν μπορέσαμε να πλησιάσουμε γιατί η έκταση είναι ιδιωτική. Φάνταζε λιγάκι ερειπωμένο, όμως…
Ηλιοβασίλεμα κοιτάζοντας τρία νησάκια-βράχους, πάνω στα οποία φώλιαζαν γλάροι και άλλα τινά πτηνά. Η επιστροφή είχε 188 σκαλοπάτια και κακοτράχαλες αναβάσεις και καταβάσεις. Η ώρα πλησίαζε 6.00μμ και τα μαγαζιά ετοιμάζονταν να κλείσουν. Έφευγε σε λίγο το προτελευταίο πλοίο και το νησί θα ερήμωνε. Το τελεφερίκ (funiculere στα ιταλικά) μας κατέβασε στη μαρίνα, από όπου κλείσαμε εισιτήρια για το τελευταίο πλοίο στις 8.00μμ. Η ώρα κυλούσε αργά γιατί πλέον ο κόσμος είχε αραιώσει σημαντικά και το Κάπρι άρχισε να παίρνει μια πολύ διαφορετική όψη.
Φτάνοντας στη Νάπολη, είπαμε να πάρουμε ταξί, για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο, μιας και το κρύο ήταν τσουχτερό και λεωφορείο δεν έλεγε να φανεί. Το σοκ ήταν μεγάλο! Το ταξίμετρο άρχιζε από τα 6.00 ευρώ! Μάλλον το πλοίο μας άφησε σε διαφορετικό σημείο από το πρωί γι’αυτό η απόσταση δεν ήταν ούτε 300 μέτρα. Πάντως πληρώσαμε 7,50 ευρώ δίχως λόγο. (Να αποφύγετε λοιπόν τα ταξί!)
Ήταν Κυριακή βράδυ και όλα τα μαγαζιά της Νάπολης ήταν κλειστά! Περπατώντας, βρεθήκαμε σε μια γειτονιά κοντά στον σταθμό, με ξένους. Θύμιζε κάπως τις αθηναΐκές γειτονιές των Πατησίων, όμως οι αλλοεθνείς φαίνονταν να είναι απόλυτα ενταγμένοι. Στην τύχη βρήκαμε επί της Tribunalli μία πιτσαρία και κάτσαμε να φάμε ναπολιτάνικη πίτσα. Προεδρική απόλαυση –αφού λεγόταν Antica Pizzeria e Friggitoria Dal Presidente. Δύο τεράστιες πίτσες και μία μπύρα 19 ευρώ. Την επομένη, φύγαμε πρωί για το αεροδρόμιο όπου δοκιμάσαμε γιαπωνέζικο φαγητό. Η Αθήνα ήταν μόλις μιάμιση ώρα μακριά…
