Για πείτε, αναγνωρίζετε τα πλάσματα της παραπάνω φωτογραφίας; Είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν και πολλοί που να μη γνωρίζουν τα Minions, είτε έχουν δει είτε όχι τις προηγούμενες ταινίες της Universal Pictures ‘’Despicable me’’. Μέσα σε λίγα χρόνια αυτοί οι συμπαθέστατοι αλλά και γκαφατζήδες κίτρινοι ήρωες με την περίεργη ομιλία (που πλέον ανήκουν σε εκείνους τους δευτεραγωνιστές που αγκαλιάσαμε αμέσως) έχουν αποκτήσει φανατικό κοινό, έχουν πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες μικρού μήκους, έχουν εμπνεύσει αποκριάτικες στολές αλλά και παιχνίδια στα έξυπνα κινητά και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Θα έλεγε κανείς ότι αυτοί οι ήρωες της Universal έχουν εμπορευματοποιηθεί. Κι αυτό είναι εύλογο, αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για ένα franchise που κατά κύριο λόγο απευθύνεται στο παιδικό κοινό. Από την άλλη, όσοι παρακολουθούν συστηματικά κινηματογράφο θα σας πουν ότι είχαμε πολλά χρόνια να δούμε στο animation χαρακτήρες που να μας επιστρέφουν με τα ευρήματα των δημιουργών τους ακόμη και στις απαρχές της κινηματογραφικής κωμωδίας. Επομένως δεν δημιουργεί καμία η εντύπωση το ότι οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες απέκτησαν μια δική τους ταινία για να ξεδιπλώσουν το κωμικό τους ταλέντο. Σίγουρα είναι κάτι που όλοι οι φανατικοί είχαν ευχηθεί και ένα εγχείρημα που δεν θα έβγαζε ζημιωμένη την εταιρεία παραγωγής.
Σύμφωνα με την υπόθεση αυτού του animation, τα Minions κατοικούσαν πάνω στον πλανήτη ήδη από την εποχή των δεινοσαύρων και πάντα αναζητούσαν τον ιδανικό, απόλυτο κακό για να τον υπηρετήσουν. Παρά τη θέλησή τους να είναι με το μέρος των πιο τρομερών κακών, γκαφατζίδικα καθώς είναι, έχουν καταλήξει σε ένα παγωμένο σπήλαιο να περιμένουν μέσα στην ανία τους μήπως φανεί κάποιος υποψήφιος… απαισιότατος. Ο Στιούαρτ, ο Κέβιν και ο Μπομπ θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι προς αναζήτηση του πιο μοχθηρού απατεώνα και έτσι θα περάσουν από την Αμερική αλλά και την Αγγλία των τελών της δεκαετίας του ’60.
Μέσα από τις καταστάσεις στις οποίες μπλέκονται αυτά τα τρία Minions φαίνεται ότι υπάρχει η διάθεση να παρωδηθούν αρκετά κινηματογραφικά είδη μεταξύ των οποίων η κατασκοπική περιπέτεια αλλά και οι ταινίες καταστροφής. Όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως το χιούμορ κατέχει δευτερεύοντα ρόλο-κάτι που αφαιρεί αρκετούς πόντους από την ταινία. Σε άλλες περιπτώσεις, όταν στόχος του χιούμορ είναι η μουσική της δεκαετίας εκείνης ή τα αμερικάνικα και βρετανικά ήθη, τότε έχουμε να κάνουμε με μια κωμωδία που λειτουργεί άψογα.
Μπορεί να μην αποτελεί κάτι το καινοτόμο στον τομέα των κινουμένων σχεδίων, οι καινούριοι κακοί να μη διαθέτουν τη γραφικότητα του Γκρου των ταινιών ‘’Εγώ, ο Απαισιότατος’’ (ο οποίος εδώ κάνει και ένα σύντομο πέρασμα στο φινάλε) αλλά είναι ο, τι πρέπει για οικογενειακή έξοδο στον κινηματογράφο.
