Στο facebook συναντιόμαστε με γνωστούς και αγνώστους, συνδεόμαστε με θέματα κοινού ενδιαφέροντος και ενίοτε ξεπηδούν αληθινές φιλίες γεμάτες αλληλοεκτίμηση κι αγάπη. Πέρυσι δέχτηκα αίτημα φιλίας από δυο νεαρά αδέλφια εκ γενετής τυφλά που έδωσαν με το δικό τους τρόπο, φως στη δική μου τύφλα. Αφιερώματα, μια ζεστή κουβέντα, μέχρι που αποφασίσαμε, να συναντηθούμε.

Μισό χρόνο όλο κάτι γινόταν και αναβολή στην αναβολή. Για τους κοινούς θνητούς τα πράγματα είναι πανεύκολα. Όταν είσαι κινητικά ανάπηρος, διασωληνωμένος, τυφλός, το να πας κάπου απαιτεί γερμανική οργάνωση και προσβασιμότητα χώρων επίσκεψης. Θέλαμε από κοινού εγώ να απολάμβανα το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα και τα παιδιά το μουρμουρητό των κυμάτων. Δεν τα καταφέραμε.

Όμως σήμερα ήρθαν εδώ χάρη σε ένα φίλο τους που προσφέρθηκε να τους φέρει. Μοιράστηκα τα μαυρόασπρα όνειρα τους και ήταν οι ιδανικοί επισκέπτες γιατί δεν είχα το άγχος να με δουν και να τρομάξουν, ή να δακρύσουν, ή να λυπηθούν όπως συμβαίνει με τους περισσότερους που τυχαίνει να έρθουν. Έδωσαν χρώμα στη ρουτινιασμένη Κυριακή μου.

Συνήθως τα Σαββατοκύριακα μοιάζουν με τα Σαββατοκύριακα στα νοσοκομεία με τις εφημερίες. Σήμερα δεν νοστάλγησα να έρθει η Δευτέρα.