Πήραμε ελέγχους! Την Παρασκευή που μας πέρασε πήραμε ελέγχους. Μαζευτήκαμε όλοι μαζί, μαμάδες και μπαμπάδες, να παραλάβουμε τον Έλεγχο Προόδου των παιδιών μας (έλεγχος προόδου βουλευτή, γιατί δεν υπάρχει;) Ουρές ταλαίπωρων με ύφος «θέλω μια ψυχανάλυση τώρα», περιμέναμε υπομονετικά όπως πάντα, με το γνωστό άγχος, θα έχει διαγωγή κοσμία το παιδί; (εδώ που τα λέμε… εμείς στην Ευρώπη τι διαγωγή τελικά επιδείξαμε ως χώρα; γιατί το έχασα λίγο με τον τελικό του «so you thinκ you can dance?»). Μπαμπάδες με κοστουμάκι, σκαστοί από την δουλειά και τα μάτια να λάμπουν, μια από την αγωνία του πως θα πληρώσουμε ΔΕΗ-ΟΤΕ-ΝΕΡΟ και τα κοινόχρηστα, και μια από την έγνοια του τι βαθμούς θα έχει πάρει ο πιτσιρικάς, που στην Ελλάδα της Δωρεάν Παιδείας χρειάζεται 400 ευρώ τον μήνα σε φροντιστήρια για να περάσει σε κανένα πανεπιστήμιο, να ‘χει ένα πτυχίο για κορνίζα βρε αδελφέ, εκεί στο σαλόνι δίπλα στην αντιγραφή του Μονέ (αλήθεια, αυτό το υφάκι του γονέα «δεν φταις εσύ βρε κακομαθημένο… η μάνα σου φταίει που σε βαϊλίζει! και που με 35 ευρώ την ώρα ιδιαίτερο, δώδεκα πήρες Φυσική». Γιατί δεν το έχουμε και εμείς οι ψηφοφόροι του στυλ «δεν φταις εσύ βρε υπουργέ μου… εγώ, εγώ φταίω που σε ψήφισα και με 6000 χιλιάρικα μισθό, με έχεις εμένα να βάζω βενζίνη σαν κολλύριο».
Έτσι που λες, ευχάριστα και ωραία περνούσε η ώρα! Μαμάδες που, σαν σε Τούρκικο σήριαλ πρωταγωνίστριες, έκλαιγαν με την παραλαβή του ελέγχου. «Αλί και τρισαλί! έντεκα στην Ιστορία». Μαμάδες που είχαν το υφάκι που θυμίζει υποτροπή σε ίωση γρίπης, ξινίλα, εμετό… «εμένα το παιδί μου όλα είκοσι, όλα». Mαμάδες που έτρωγαν τα νύχια τους νευρικά, σαν να φοβόντουσαν τον επόπτη καθηγητή, ότι αυτές θα κατηγορήσει αν το παιδί δεν ήταν άξιο των προσδοκιών, ότι η παιδεία μας δεν είναι άξια των προσδοκιών των παιδιών μας. Καμιά σημασία φαντάζομαι, ε; Έλεγχος προόδου. Όλοι στο ίδιο τριπάκι! Να ξεχνάμε, να παθαίνουμε αλτσχάιμερ σε ό,τι αφορά τη δική μας εφηβεία, τα δικά μας χτυποκάρδια στο θρανίο. Λες και πιστεύουμε στ’ αλήθεια -λες να το πιστεύουμε, να ανησυχήσω;- ότι οι βαθμοί αυτοί του παιδιού μας, θα καθορίσουν το μέλλον του (συγγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι αν σας το είπα… Στην Ελλάδα ζείτε, πάρτε ένα φοντανάκι φεύγοντας, να γλυκαθείτε για την πίκρα που σας έδωσα).
Τι σου λέω τώρα η ξανθιά μάνα… Σταμάτα να κατηγορείς την κάθε κυβέρνηση για τα χάλια της παιδείας -που συμφωνώ, πιο χάλια πεθαίνεις, μα σκέψου πόσα «κατηγορώ» βαρύνουν κι εσένα. Το καθήκον μας είναι να δημιουργήσουμε παιδιά ψυχικά υγιή, ώριμα με αυτοπεποίθηση! Παιδιά που -ο θεός να δώσει- μπορεί και να σώσουν την χώρα τούτη που δώσαμε! Δώσαμε κάτι ψιλά, μας έμειναν στον κουμπαρά. Εμείς οι βλοσυροί, κατσούφηδες, απαιτητικοί, πιεστικοί γονείς που διδάσκουμε στα παιδιά μας όχι την ποίηση της ζωής, μα τον ανταγωνισμό, το «έλα να του βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας! να του δείξουμε τι εστί γόνος Παπατρεχαγυρευοπούλου!». Διδάσκουμε στο παιδί μάς αυτό που κάναμε όσο περιμέναμε τον Έλεγχο Προόδου. Να σπρώχνει να περάσει μπροστά, να κοίτα επικριτικά τη μάνα του συμμαθητή με την άβαφη ρίζα, που καθαρίζει σκάλες, να το παίζει μούρη γιατί κάνει φροντιστήριο στο σπίτι, γιατί… έχει ρεύμα (γιατί ξέχασα να σου πω βρε, στην Ψωροκώσταινα ζεις! που το να έχεις ρεύμα να διαβάσει το παιδί, πολυτέλεια θεωρείται).
Τα εφηβικά δωμάτια των παιδιών μας έχουν γεμίσει άδεια κουτιά από κόκα κόλα, άχρηστες γνώσεις και ασφυκτική πίεση από έναν πατέρα και μια μάνα που, σαν χάπι νυχθημερόν, κάνουν την ίδια ερώτηση «διάβασες;». «Ναι, διάβασε. Ναι, διαβάζει ασταμάτητα, αγχωτικά. Εμμονικά διαβάζει». Kαι ο ήλιος δεν κλείνει πια ραντεβού στο δωμάτιο το ροζ με τα πόστερ του «Τσε». Τα παιδιά χλόμιασαν! τα παιδιά φοβούνται ότι σαν και εμάς θα γίνουν! Εμάς που σπρώχνουμε στην ουρά να πάρουμε τον Έλεγχο Προόδου. Εμάς που μείναμε μετεξεταστέοι στην ζωή και χαμπάρι δεν πήραμε. Χαμπάρι…
Την Παρασκευή πήραμε ελέγχους προόδου. Μετά, πήραμε μια σοκολάτα και την φάγαμε μαζί με την κόρη μου μέσα στο αυτοκίνητο. Ό έλεγχος ήταν πίσω πεταμένος στο κάθισμα, η ζωή της ήταν μπροστά και γελούσε με έναν γλάρο αλήτη, που βιαζόταν να πιάσει θάλασσα!
