Τον Αύγουστο του 36’ η βουλή ήταν που ήταν σκορπιοχώρι μπήκε μέσα ο Μεταξάς και τους έκανε όλους να σταθούν κλαρίνα. Αυταρχικός σε όλα και ούτε συζήτηση για χαλαρά ήθη. Ο μουστάκιας – όντας γραφικός – πίστευε στη «συστολή» και «διαστολή» των ατομικών δικαιωμάτων ανάλογα με τα συμφέροντα του συνόλου. Κάπως έτσι επικύρωσε και τον πρώτο ελληνικό νόμο «περί καταστολής της σωματεμπορίας ενηλίκων γυναικών».
Τον Δεκέμβριο του 1936 δεν είχαν περάσει λίγοι μήνες από την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού από το «θρυλικό» δίδυμο Βασιλιά Γεώργιου Β’ και Ιωάννη Μεταξά και στην ελληνική νομοθεσία ο Μεταξάς στρίμωξε τον Αναγκαστικό Νόμο 360 που δεν αποτελούσε τίποτα άλλο από την επικύρωση του σχετικού διεθνή νόμου του 1933 της Κοινωνίας των Εθνών για την σωματεμπορία. Ο Μεταξάς, θιασώτης της τάξης και της ηθικής, διάβαζε περήφανα το Νόμο: «Ποινικώς τιμωρητέος όποιος προς ικανοποίηση αλλότριων παθών προήγαγε παρέσυρε ή παρεπλάνησε και τη οικεία έτι συγκαταθέσει γυναίκα ή νεανίδα ενήλικον επι σκοπώ ανηθίκου εκμεταλλεύσεως αυτής εν άλλη Χώρα…».
Όταν ξέσπασε όμως ο πόλεμος το 40’ η διατήρηση και επιβολή του νόμου ήταν μια πολυτέλεια. Μετά τον Οκτώβρη, και όσο περνούσαν οι μήνες, τα ελληνικά στρατεύματα στα σύνορα αυξάνονταν συνεχώς εις βάρος της εσωτερικής κοινωνικής συνοχής. Μετά τον Μάρτιο του 1941 όταν οι Γερμανοί άρχισαν να κατεβαίνουν προς τα ελληνικά σύνορα το ελληνικό ΓΕΣ έχασε την μπάλα. Δεν μπορούσε να επιβάλλει την τάξη ούτε στον στρατό αλλά ούτε και στο εσωτερικό.
Οι 58.000 Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί, οι σύμμαχοι μας δηλαδή, που είχανε έρθει για να βοηθήσουνε στον αγώνα είχαν βέβαια όρεξη να πολεμήσουνε αλλά επίσης είχαν τουλάχιστον εξίσου μεγάλη όρεξη να γαμήσουνε. Οι σεξουαλικές ορέξεις των αεροπόρων και των Αυστραλών είχανε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την βρετανική διοίκηση στην Αθήνα. Ο διοικητής των βρετανικών αεροπορικών δυνάμεων John D’Albiac είχε αφιερώσει αρκετό χρόνο για να επιλυθεί αυτό το «ζήτημα» ενώ ο χρόνος ήταν πολύτιμος για συγκεντρωθούν οι διοικήσεις και να λάβουνε θέσεις μάχης.
Ο μεγάλος σε ηλικία ταγματάρχης Miles Reid, αν και είχε μεγάλα αγγούρια μπροστά του οργώνοντας την βόρεια Ελλάδα, από Σέρρες μέχρι Στρυμόνα, για να επιθεωρήσει την περιοχή, έπρεπε να τακτοποιήσει και «άλλα» θεματάκια. Στην Κοζάνη, όπου ήταν η διοίκησή του, διαπίστωσε ότι οι κάβλες των φαντάρων δημιουργούσαν προβλήματα διαφορετικού είδους στον τοπικό οίκο ανοχής. Είχε στείλει αιτήματα στην Αθήνα για την δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει αφού δεν διέθετε άνδρες ή στρατονομία ώστε να τιθασεύσει το στράτευμα. Είχε έρθει σε απόγνωση ο άνθρωπος.
Μια μέρα λοιπόν εμφανίστηκε στο γραφείο ένας τεράστιος λοχίας. Μπήκε μέσα, χαιρέτησε, παρουσιάστηκε και ανέφερε ότι είχε μαζί του 20 καλόπαιδα της στρατονομίας. Μα με 20 άνδρες μονάχα τι θα έκανε; Και όμως, ύστερα από εικοσιτέσσερις ώρες ο Λοχίας με την ομάδα του επιδόθηκαν με τέτοιο ζήλο στο «σκούπισμα» ώστε τα αποτελέσματα τους έφεραν σε δύσκολη θέση τους από πάνω. Σε μια μεγάλη επιδρομή σε ένα τοπικό κοζανίτικο μπουρδέλο βρήκε και συνέλαβε μαγκιόρους Αυστραλούς να συναλλάσσονται με ένα πονηρόβλαχο Έλληνα ανώτερο αξιωματικό, ο οποίος μάλλον για νταβάς φαινότανε. Αυτός ήλεγχε τις πουτάνες και όλα τα υπόλοιπα στο «μαγαζί». Έλυνε και έδενε λες και όλα εκεί ήταν ιδιοκτησία του. Φυσικά συμμαχική και ελληνική διοίκηση είχανε έρθει σε δύσκολη θέση για τα ανδραγαθήματα τέτοιων τύπων.
Άραγε εκείνος ο νταβάς αξιωματικός όταν μπήκανε οι Γερμανοί πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί; Να πάει στο βουνό με τους αντάρτες, να ακολουθήσει το βασιλικό σκυλολόι στο Κάιρο; Ή μήπως, λέω μήπως, να φορέσει μια μαύρη κουκούλα και παράλληλα να νοικιάζει ελληνοπούλες σε ξαναμμένους Γερμανούς χωρίς να έχει θέματα με στρατονομίες;
Εμ, δεν ήταν όλοι ήρωες…
