Τα χανε κανονίσει όλα για την 25η Μαρτίου. Όχι του 1821 αλλά του σωτήριου έτους 1844, έτσι για να θυμηθεί ο κόσμος τις παλιές καλές μέρες –που ήταν λιγότερες από τις κακές- της επανάστασης στους Οθωμανούς. Αλλά αυτός ο Μακρυγιάννης δεν βούλωνε λίγο το στόμα του, ήταν ενθουσιώδης και το έλεγε από δω και από κει με αποτέλεσμα να μαζευτεί η χωροφυλακή γύρω από το σπίτι του πριν ξεσπάσει το κίνημα. Μα τι διάολο είχανε κανονίσει, που έμπλεξε πάλι τούτος; Και άλλη επανάσταση; Kαι εναντίον ποίου;
Για τον Όττο Βίτελσμπαχ στην αρχή που μας το φέρανε είπανε ότι είναι παιδί και δικαιολογείται αλλά όταν πέρασαν αρκετά χρόνια από την ενηλικίωση του δεν είδανε οι Έλληνες κανένα χαΐρι. Οι αγωνιστές του 1821 είχαν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων αντικαθιστάμενοι από βαυαρούς, τα ζητήματα της διανομής γης, της οικονομίας και της εκπαίδευσης πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο και ο Βασιλιάς επειδή σκάλωνε όποτε ο κόσμος διαμαρτυρόταν είχε μονίμως μια λύση: τον στρατό.
Έτσι λοιπόν, ο Μακρυγιάννης οργανώνει μια μυστική οργάνωση η οποία είχε βάλει σκοπό να περιορίσει τον Βασιλιά με την επιβολή Συντάγματος. Το κίνημα ήταν οργανωμένο για την 25η Μαρτίου του 1844 αλλά ο Γιαννάκης δεν το βούλωνε το στόμα του όπως είπαμε και έτσι άρχισαν να φθάνουν ψίθυροι στην χωροφυλακή η οποία περικύκλωσε το σπίτι του Μακρυγιάννη για να τον μπαγλαρώσει. Από κει και πέρα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ο φίλος και συναγωνιστής του Μακρυγιάννη συνταγματάρχης Καλλέργης μπουκάρει στους στρατώνες και ούρλιαξε «Ζήτω το Σύνταγμα» για να ξεσηκώσει τα φαντάρια και να προλάβει να σώσει το κίνημα στην αρχή του. Το ημερολόγιο έγραφε 3 Σεπτεμβρίου του 1843 και το Σύνταγμα παραχωρήθηκε και ο Μακρυγιάννης έκανε το καθήκον του, παρόλο που μετά από χρόνια του κάνανε τον βίο αβίωτο.
131 χρόνια μετά τα Σεπτεμβριανά εκείνα είχαμε και άλλη «Επανάσταση» τρομάρα τους. Αυτή την φορά τα πράγματα γίνανε γκλαμουράτα, στο ξενοδοχείο «Kινγκ Πάλας». Στις 3η Σεπτεμβρίου του 1974 είχανε μαζευτεί σε αίθουσα του πολυτελούς ξενοδοχείου προσωπικότητες, πολλές από τις οποίες κάνανε τον αντιδικτατορικό αγώνα από το εξωτερικό με προεξάρχοντα τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου λοιπόν συγκέντρωσε τα «καλύτερα» μυαλά που αγαπούσαν τόσο την χώρα για να συντάξουν ένα πραγματικό «επαναστατικό» κείμενο, την ιδρυτική πράξη του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, το γνωστό σε όλους μας ΠΑΣΟΚ. Μετά την πτώση της Χούντας, από γκάφες της χούντας, οι επαναστάτες του ΠΑΣΟΚ θα φώναζαν για τον αυταρχισμό του Καραμανλή και την υποδούλωσή μας στην ΕΟΚ με την επερχόμενη ένταξη της χώρας σε αυτή την μεγάλη οικονομική ένωση. Μα τι ωραία και ρομαντικά…
Η ιστορία επαναλήφθηκε. Και αυτή την φορά η 3η Σεπτεμβρίου πέτυχε τον στόχο της καταφέρνοντας το ΠΑΣΟΚ να γίνει κυβέρνηση το 1981. Το 1981 όμως δεν ήταν 1974. Οι αντιευρωπαϊστές ιδεολόγοι του ΠΑΣΟΚ και ο «επαναστάτης» Παπανδρέου βρήκανε το επιχείρημα: «εμείς φωνάζαμε προεκλογικά για να μην μπούμε, εφόσον μπήκαμε αλλάζει η ατζέντα και μένουμε, πάμε παρακάτω;». Περάσανε τα χρόνια και οι χθεσινοί «αγωνιστές» ξέχασαν τα πάντα και γίνανε βασιλικότεροι του βασιλέως καθηλώνοντας την χώρα στην υπανάπτυξη και στην υποδούλωση. Για να θυμηθούνε ότι υπάρχουνε στο ΠΑΣΟΚ κολλάνε ακόμα αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου, έτσι μένεις και καλύτερα στην ιστορία, κάτι σαν τον Μακρυγιάννη.
Έτσι έχουμε δύο «επαναστάτες» με τόσες ομοιότητες αλλά και κάποιες “μικρές” διαφορές. Ο ένας ήξερε μόνο να γράφει το όνομά του και ο άλλος είχε διδακτορικό από το Χάρβαρντ. Ο ένας όταν τον συνέλαβαν οι στρατιώτες του Όθωνα τον σακάτεψαν στο ξύλο και για χρόνια ήταν σε έναν μπουντρούμι στο κέντρο της Αθήνας με την στάμπα του προδότη. Τον άλλον, τον σώσανε κάποια τηλεφωνήματα από τον Λευκό Οίκο όταν τον συνέλαβαν οι Χουντικοί το 1967. Μα η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι ο κόσμος θα θυμάται πάντα τον Μακρυγιάννη ακόμα και αν δεν γνωρίζει για την προσφορά του την 3η Σεπτεμβρίου 1843, ενώ θα ξεχάσει ποια είναι πραγματικά η σχέση του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ του 1974 με το ΠΑΣΟΚ των επόμενων δεκαετιών.
Η νόσος Αλτσχάιμερ χτυπάει τους ψευδοεπαναστάτες…
