Καιρό είχαμε να τα πούμε. Κοντά δυο μήνες. Δυο μήνες όχι και τόσο καλοί για τις ελληνικές αίθουσες (υπήρξε μέρα στις αρχές του μήνα όπου συνολικά στις ελληνικές αίθουσες κόπηκαν 11.883 εισιτήρια-διαβάζω στις αναλύσεις του Ηλία Φραγκούλη στο freecinema.gr), με πολλές βδομάδες να βγαίνουν ακόμα και 10 καινούριες ταινίες και με τις όποιες ανάσες προερχόμενες από την έξοδο του ‘’Fast and Furious 8’’, κυρίως, και του δεύτερου μέρους των ‘’Guardians of Galaxy’’.
H αποτυχία, επίσης, του καινούριου ‘’Βασιλιά Αρθούρου’’ σε σκηνοθεσία Γκάι Ρίτσι, παταγώδης στο εξωτερικό αλλά και εδώ. Όσο αναμένουμε το πώς θα τα πάνε στο box-office τα ‘’Alien’’ του Ρίντλεϊ Σκοτ και οι καινούριοι ‘’Πειρατές της Καραϊβικής’’ (όλο σίκουελ; Καμία καινούρια ιδέα;), ας μιλήσουμε για την ελληνική ταινία ‘’Άφτερλωβ’’- μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Στέργιου Πάσχου που ελάχιστα ενθουσίασε τον υπογράφοντα του κειμένου.
Δύο οι μοναδικοί πρωταγωνιστές αυτού του φιλμ. Ο Νίκος και η Σοφία. Οι δυο αυτοί ήρωες εμφανίζονται και στη μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη , ‘’Ο Έλβις είναι νεκρός’’. Στο ‘’Άφτερλωβ’’ βρισκόμαστε την περίοδο του καλοκαιριού σε μια βίλα στα Βόρεια Προάστια (στην πραγματικότητα η βίλα του εκλιπόντος Νίκου Νικολαϊδη που γυρίστηκαν αριστουργήματά του όπως ‘’Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα’’ και η ‘’Πρωινή Περίπολος’’) όπου ο Νίκος περνά το χρόνο του με μοναδική υποχρέωση να φροντίζει τον κήπο και το σκύλο του φίλου του και ιδιοκτήτη που λείπει σε ταξίδι. Θα του έρθει η ιδέα να προσκαλέσει για ολιγοήμερες διακοπές την πρώην κοπέλα του με σκοπό να του εξηγήσει τους λόγους που χωρίσανε. Και θα την κρατήσει κλεισμένη στη βίλα μέχρι να μάθει όλα εκείνα που θέλει.
Σίγουρα η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι έξυπνη. Έλα όμως που χρειάζονται και δυνατοί διάλογοι-συγκροτημένο σενάριο με συγκεκριμένες κατευθύνσεις για να μπορέσει ο θεατής να δει μια ταινία (94 λεπτών) και στο τέλος να νιώσει κάποια κάθαρση ή μια κάποια ανάταση για να μπορέσει να πει ότι είχε μια πλήρη κινηματογραφική εμπειρία.
Το δίχως άλλο, στο ‘’Άφτερλωβ’’ η δουλειά στον τομέα των διαλόγων είναι αποκαρδιωτική με τις όποιες έξυπνες ατάκες να προκύπτουν από τους αυτοσχεδιασμούς (;) κατά τους διαξιφισμούς των ηρώων των δυο ταλαντούχων πρωταγωνιστών, του Χάρη Φραγκούλη και της Ηρώς-Ελένης Μπέζου. Ενώ στα πρώτα 20 λεπτά ο ρυθμός, τα παιχνίδια με το μοντάζ και την αυτοαναφορικότητα είναι έως και απολαυστικά, μετά κάτι στραβώνει στ’ αλήθεια και πολύ φοβάμαι ότι θα δυσκολευτούν να παρακολουθήσουν την ταινία ακόμη και οι λάτρεις των (περίεργων) ερωτικών ιστοριών. Η κάμερα, πάντως, στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας παραμένει στατική και εντός των οικιακών τειχών, ενισχύοντας και μεταφέροντας σε εμάς το αίσθημα του εγκλεισμού και της πνιγμονής που νιώθουν ο Νίκος κι η Σοφία.
Σε γενικές γραμμές μένει κανείς με την εντύπωση ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα σινεμά προσωπικό που δυσκολεύεται να επικοινωνήσει τα συναισθήματά του την ίδια στιγμή που αυτό το θέμα θα μπορούσε στα χέρια ενός ικανού σεναριογράφου και με αυτούς τους άξιους ηθοποιούς να δώσει μια στρωτή όσο και αποτελεσματική screwball κωμωδία.
